บทที่ 5
850 คำ
น่านน้ำมองไปยังท้องฟ้ามืดมิดในยามคำคืน เป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนที่ได้จูบปากแสนหวานของพิมพ์มาดาเขาก็นอนไม่ค่อยหลับ และพอหลับตาก็มักเห็นภาพปากอวบอิ่มน่าคลอเคลียบดจูบของเธอทุกครั้ง จนต้องหงุดหงิดมายืนมองดูดาวที่ระเบียงห้องแต่ฟ้าก็ไม่เป็นใจเอาเสียเลย ค่ำคืนนี้แม้แต่ดาวสักดวงก็ไม่ส่องแสงให้เขาได้เชยชม
เฮ้อ!
ถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด หงุดหงิดเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ทำไมช่วงนี้ถึงจิตใจว้าวุ่นไม่เป็นที่เป็นทางแบบนี้ มือหนาหยาบกร้านยกขึ้นคลึงริมฝีปากตัวเองไปมาเมื่อนึกถึงจูบที่ไม่ได้ตั้งใจสั่งสอนพิมพ์มาดาในวันนั้น
“บ้าไปแล้วไอ้น่าน ก็แค่จูบเอง มึงไม่ใช่ไม่เคยจูบกับผู้หญิงสักหน่อย” พึมพำกับตัวเองแล้วสะบัดหัวแรงๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อนอนหลับพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปสั่งปุ๋ยที่ร้านประจำที่เคยทำการค้าด้วยกันมานาน และไปดูร้านขายเม็ดกาแฟของตัวเองในตัวอำเภอด้วย
สาวสวยสายแฟชั่นอย่างพิมพ์มาดามีเหรอจะแต่งตัวเบา ทุกวันของเธอคือรันเวย์ เธอแต่งตัวด้วยชุดจั๊มสีแดงเกาะอกปล่อยผมยาวสลวยอกมาทำงานที่ร้านในตัวอำเภอ พอมาถึงร้านก็เดินเอากระเป๋าสะพายหรูแบรนด์เนมราคาแพงของตัวเองไปไว้ในห้องทำงาน แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ติดมือมาด้วยเพื่อจะไปซื้อของที่เซเว่นซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของร้าน ทั้งๆ ที่ใช้เด็กในร้านไปก็ได้แต่เธออยากไปซื้อเอง ระหว่างจะเดินข้ามถนนนั้นก็ไม่ทันระวังเผลอเดินชนคนที่เดินข้ามถนนสวนมาพอดี
อุ้ย!
ว้าย!
หากมือใหญ่คว้าเอวเล็กไว้ไม่ทันเธอได้ล้มลงหัวกระแทกฟุตปาธแน่นอน
“เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ ขอโทษด้วยนะครับ” น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยนเอ่ยขึ้นพร้อมกับปล่อยให้เธอได้ยืนเอง
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันเองก็ไม่ทันได้ระวัง” เธอก้มมองสำรวจตัวเองโดยไม่ทันได้มองคนที่ตัวเองเดินชนและช่วยตัวเอง
“ขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” พิมพ์มาดาเงยหน้าขึ้นมองหน้าร่างสูงตรงหน้าในชุดสีกากี เธอมองหน้าของอีกฝ่ายตาค้าง ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาว สายตาอบอุ่นยามมองเธอมันช่างชวนเคลิ้มเหลือเกิน แต่ก็ต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งแล้วก้มหน้าซ่อนความเขินอายไว้
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“คะ...ค่ะ เออ...คุณชื่ออะไรคะ” ปากของเธอพูดไปแล้วและก็มาอายทีหลัง ก็เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะต้องถามชื่อผู้ชายก่อนเลย และเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธออยากรู้จัก
“ผมปลัดธนูครับ คุณไม่รู้จักผมแสดงว่าไม่ใช่คนแถวนี้ ดูจากการแต่งตัวแล้ว” เขาพูดพร้อมมองสำรวจการแต่งตัวของหญิงสาว เพราะทันสมัยต่างจากสาวๆ แถวนี้ และสาวๆ แถวนี้ก็รู้จักเขาแทบทุกคน
“เป็นปลัดเหรอคะ ฉันชื่อพิมพ์มาดา เรียกดาก็ได้นะคะ สั้นๆ จะได้สนิทกัน และฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ค่ะ ยังไม่คุ้นชินเท่าไหร่ เมื่อก่อนอยู่กรุงเทพฯ แต่ต้องมาช่วยคุณยายดูแลกิจการเลยย้ายกลับมาค่ะ ฉันเป็นหลานสาวของคุณยายแสงฉวีค่ะ” พูดแนะนำตัวเองยาวเหยียด ก็คนนี้หล่อโดนใจตรงสเปคทุกอย่าง สายตาอบอุ่น แถมเป็นสุภาพบุรุษอีกต่างหาก ต่างจากคู่หมั้นราวฟ้ากับเหว แล้วเธอจะนึกเอาคนถ่อยแบบนั้นมาเปรียบกับเทพบุตรตรงหน้าทำไมกันล่ะ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณดา”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” พูดพร้อมกับนำกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือคนละข้างมาถือด้วยมือเดียว แล้วยื่นออกไปเพื่อหมายจะได้จับมือทำความรู้จักกับปลัดหนุ่มตรงหน้า
“ครับ” ปลัดหนุ่มยื่นมือออกมาจับทักทายทำความรู้จักกับหญิงสาวแล้วปล่อยกลับมาไว้ข้างลำตัวเหมือนเดิม
“งั้นผมขอตัวนะครับ”
“ค่ะ ถ้าเจอกันอีกครั้งหน้าขอเลี้ยงกาแฟตอบแทนที่ช่วยไม่ให้ล้มหัวกระแทกฟุตปาธนะคะ”
“ครับ” แล้วปลัดหนุ่มก็เดินยิ้มอ่อนโยนจากไปทันที ปล่อยให้สาวสวยยืนบิดตัวเขินไปเขินมาอยู่กับที่ และอีกมุมหนึ่งในร้านเสริมสวยที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็มีสายตาดุดันของใครบางคนจ้องมาทางที่พิมพ์มาดาและปลัดหนุ่มคุยกันก่อนหน้านี้ สันกรามของเขาก็ปูดโปนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่พอใจที่ทั้งสองพูดคุยยิ้มให้กันราวกับสนิทสนมกัน
- ผู้เขียน
