เช้าวันนี้ชิงเหมยแสร้งทำเป็นท้องเสีย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องติดตามท่านยายไปขายขนมที่ตลาด เพราะวันนี้นางจะต้องเดินทางไปที่เรือนรั้วไผ่ของท่านหญิงจวี สตรีจิตใจงามที่ให้ที่อยู่อาศัยแก่เด็ก และสตรีที่ไร้หนทางไปมานานนับปี ชิงเหมยนั้นแอบนำเสบียงบางอย่างไปส่งให้ ถึงแม้ทางท่านหญิงจวีจะสามารถสั่งให้คนในตระกูลของนางนำเสบียงมาส่งให้บ้างแล้วก็ตาม แต่ก็มิใช่กับพวกของใช้ของเด็กๆ ที่มิอาจสั่งมาได้ ด้วยในกลุ่มผู้ติดตามของนางนั้นยังไม่มีผู้ใดออกเรือน
“แบกไหวหรืิอไม่หริ่งเอ๋อร์” เสียงหวานเอ่ยถามเด็กหญิงที่ติดตามนางมาด้วย
“ไหวเจ้าค่ะ ข้างในมีเพียงพวกผ้าเท่านั้น มิได้หนักหนาอันใดเลยเจ้าค่ะ” หลิ่วหริ่งกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี เพราะยามนี้นางนั้นมีรูปร่างอวบขึ้นตามวัย มิใช่เด็กหญิงตัวเล็กๆ เช่นสองปีที่ผ่านมา
“ถ้าเช่นนั้นเรารีบเร่งฝีเท้ากันเถิด”
ชิงเหมยและหลิ่วหริ่งพากันเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางลับ จากหมู่บ้านซ
