FOREVER รักนิรันดร์ 4
1668 คำ
FOREVER รักนิรันดร์ 4
ใช้เวลากินมื้อเย็นสักพักใหญ่ฉันก็กินเสร็จ จานอาหารถูกยกกลับเข้าไปที่ห้องครัวและจัดการทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็ออกไปตากเสื้อผ้าที่ซักเสร็จแล้วเรียบร้อยที่ระเบียงห้อง ระหว่างที่นั่งดูทีวีอยู่นั้นฉันก็ตอบข้อความของเพื่อนทั้งสามคนที่ตอนนี้แยกย้ายกันกลับบ้านบ้าง ไปเที่ยวบ้าง สามคนนั้นนะบอกเลยว่าที่บ้านรวยมากเลยล่ะ แต่ชอบใช้ชีวิตติดดินไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองนั้นรวยต่างจากอีกกลุ่มที่ชอบอวดว่าตัวเองรวย ใช้ของแพง แบบนั้นฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกเพราะเราต่างคนต่างใช้ชีวิตนี่นา ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของคนอื่นมากนักอยู่แล้ว แค่ใช้ชีวิตตัวเองให้ไม่เจ็บก็ยากแล้วฉันน่ะ
เกือบสามทุ่มฉันรู้สึกอยากกินชาบูที่เป็นไม้เสียบหน้าคอนโด จึงตัดสินใจหยิบกระเป๋าสตางค์ตัวเองและโทรศัพท์ติดมือมาก่อนจะออกจากห้องมุ่งหน้าไปยังร้านชาบูเสียบไม้หน้าคอนโดทันที
“เอาอะไรดีจ๊ะ” เสียงแม่ค้าเอ่ยทักเมื่อฉันเดินไปหยุดที่หน้าร้าน ตอนนี้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่ ปกติห้าทุ่มเที่ยงคืนนู่นเลยคนเยอะมากเหมือนไปเที่ยวกลับมาแล้วหิวก็จะมาซื้อแล้วนั่งกินให้หายสร่างเมาอะไรแบบนั้น ถามว่ารู้ได้ยังไงก็ฉันเองก็เป็นยังไงล่ะ
“หยิบใส่ถาดเลยจ้ะ” แม่ค้าบอกพร้อมกับยื่นถาดมาให้ ฉันก็เลือกสิ่งที่อยากกินใส่ถาด แต่ละอย่างก็จะมีป้ายบอกว่าหยิบกี่ชิ้นเท่ากับหนึ่งไม้ คือแม่ค้าลดการใช้ไม้เสียบน่ะ เมื่อเลือกของที่อยากกินครบก็ส่งกลับไปให้แม่ค้าและยืนรอไปเรื่อย ๆ แต่กลิ่นหอม ๆ ของน้ำซุปนั้นช่างยั่วยวนฉันเหลือเกิน ท้องฉันเริ่มร้องอีกแล้วให้ตายสิ สเต๊กกับสลัดเมื่อเย็นไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย
“เสร็จแล้วจ้า ทั้งหมดแปดสิบสองบาทจ๊ะ” แม่ค้าเอ่ยบอกฉันจึงยื่นเงินไปให้และรับของมา จากนั้นก็เดินกลับคอนโดด้วยความตื่นเต้น หวังจะได้นั่งกินชาบูเสียบไม้อย่างมีความสุข
“อ๊ะ!” แต่จังหวะที่เดินอยู่กลับรู้สึกว่ามีแรงกระแทกเข้าที่กลางหลังจนฉันล้มลงกับพื้นอย่างแรง ข้อศอกที่ใช้ยั้งตัวไว้ครูดไปกับพื้นถนนจนเจ็บแสบ
“เป็นอะไรไหมคะ?” แม้จะรู้สึกอายแต่ก็ขอบคุณคนที่รีบวิ่งเข้ามาช่วยพยุงฉัน
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” โค้งขอบคุณคนที่มาช่วย และกรุ่นคิดกับตัวเองว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้สะดุดก้อนหินหรือขาตัวเองอย่างแน่นอน ฉันรู้สึกถึงฝ่ามือใหญ่ ๆ ที่แตะลงบนแผ่นหลังก่อนที่จะล้มลงกับพื้น
“ยินดีค่ะ พี่ชื่อแอนนะมีอะไรให้พี่ช่วยบอกได้เลยนะ พี่อยู่ตึกนี้”
“ขอบคุณค่ะพี่แอน แฮ่ หนูซุ่มซ่ามสะดุดล้มเองค่ะ” ส่งยิ้มเขิน ๆ ให้พี่ใจดีตรงหน้าที่แนะนำตัวเองว่าชื่อแอน เมื่อไม่มีอะไรแล้วเราทั้งสองถึงได้เดินเข้าในคอนโดพร้อมกัน พี่แอนอยู่ชั้นข้างล่างส่วนฉันต้องขึ้นลิฟต์ต่อจึงเอ่ยขอบคุณและลาพี่แอนในลิฟต์แทน
“ไปไหนมา?” จังหวะที่ฉันก้าวออกจากลิฟต์ก็เจอกับพี่ไออุ่นที่กำลังรอลิฟต์อยู่ หนุ่ม ๆ บ้านนี้ขี้หวงมากเลยนะ ทั้งไอริสและทั้งฉัน เมื่อไหร่ที่สี่หนุ่มรวมตัวกันฉันกับไอริสขยับตัวยากมากเพราะจะถูกจ้องทุกการเคลื่อนไหว แต่เราเคยคุยกันแล้วนะกับไอริสน่ะว่าไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจอะไรเลย ดีเสียอีกที่หนุ่ม ๆ เป็นห่วงและคอยหวงเราแบบนี้น่ะ
“ไปซื้อชาบูเสียบไม้มาค่ะ พี่ไอจะไปไหนเนี่ย ดึกแล้วนะ”
“ไปหาเพื่อนน่ะ แล้วทำไมเดินแบบนั้น” พี่ไอถามย้ำเมื่อเห็นว่าฉันเดินออกจากลิฟต์ด้วยท่าทางแปลก ๆ
“แฮ่ หนูล้มอะ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะคะ”
“อุ่นรู้มันบ่นหูชาแน่” พี่ไอเตือน พร้อมกับยื่นมือมาช่วยถือถุงชาบูให้ฉันก่อนจะพยุงฉันให้เดินกลับเข้าห้อง บอกแล้วหนุ่ม ๆ บ้านฉันน่ารักทุกคนเลยล่ะ
“ให้พี่ทำแผลให้ไหม?” พี่ไอถามย้ำอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรค่ะ มีแค่ที่แขนหนูทำเองได้ พี่ไปหาเพื่อนได้แล้วดึกแล้วนะ”
“อื้อ มีอะไรก็ส่งเข้ามาในไลน์กลุ่มนะ”
“ค่ะพี่ ขับรถดี ๆ นะ” โบกมือลาพี่ไออุ่นอีกครั้งก่อนจะปิดประตูลง
ฉันเดินเอาชาบูที่ซื้อมาไปเทใส่ชามและเอาเข้าไมโครเวฟอุ่นให้ร้อน ๆ อีกสักครั้งก่อนจะยกใส่จานรองและถือมาวางไว้ที่โต๊ะกระจกหน้าทีวีอีกครั้ง ระหว่างที่นั่งกินก็ขบคิดกับตัวเองไปเรื่อย ๆ เรื่องแปลก ๆ แบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกและฉันรู้สึกว่ามันเริ่มที่จะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ บางครั้งฉันได้ยินเสียงหัวเราะหลังจากที่มีกระถางต้นไม้ตกใส่เท้า หรือเสียงหวีดหวิวตอนที่ฉันเดินผ่าน ฉันถามแม่หรืออุ่นใจทั้งคู่ก็บอกแค่ว่าไม่รู้ว่าคืออะไรแต่อยากให้ระวัง
ฉันจึงต้องใช้ชีวิตแบบระมัดระวังมาโดยตลอด
แต่นี่คือระวังแล้วนะ ฉันยังได้แผลเล็ก ๆ น้อย ๆ มาตลอดเลย
กลางดึกฉันที่หลับอยู่ก็สะดุ้งตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงตึงตังดังมาจากหน้าต่างห้อง ฉันคงจะกลัวว่าเป็นคนร้ายปีนขึ้นมาหากฉันไม่ได้อยู่ชั้นที่สิบกว่าขนาดนี้ ไหนจะเงาวูบไหวที่อยู่ด้านนอกนั่นอีก ฉันขยับลงจากเตียงนั่งห้อยขาริมเตียงนอนเพื่อที่จะลุกออกไปดู แต่ก็หยุดชะงักค้างเมื่อเห็นว่ามีเงาคล้ายรูปร่างคนกำลังทำอะไรกันสักอย่างพร้อมกับได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดลอยมาตามลม กระทั่งเงาหนึ่งหันมามองทางฉันช้า ๆ พร้อมกับทุกอย่างรอบตัวที่สงบไปรวมถึงฉันที่ล้มลงกับเตียงนอน
“ทำไม...” ช่วงเช้าของวันฉันที่ลืมตาตื่นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนพร้อมกับมีผ้าห่มคลุมร่างไว้อย่างดี ทั้งที่ก่อนจะสลบไปฉันนั่งห้อยขาริมเตียงและหงายหลังล้มลงบนเตียง เมื่อคืนฉันไม่ได้ฝันอย่างแน่นอนแล้วทำไมตอนนี้ถึง...
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย” พึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจและยังค้นหาคำตอบเรื่องพวกนี้อยู่เสมอแต่มันก็ยังไร้วี่แววเพราะฉันยังหาคำตอบให้กับสิ่งที่สงสัยไม่ได้
(คนสวยว่าไงคะลูก) เสียงสดใสของแม่เอ่ยทักเมื่อฉันรอสัญญาณการเชื่อมต่อไม่นาน
“แม่เมื่อคืนหนูเจอเรื่องแปลก ๆ ด้วยนะคะ” รีบบอกผู้เป็นแม่ทันทีที่ได้ยินเสียงแม่ทักทายมาตามสาย
(ยังไงคะลูก?)
“ก็กลางดึกหนูได้ยินเสียงแล้วสะดุ้งตื่น เห็นเงาอยู่ด้านนอก พอจะลงจากเตียงไปดูก็ล้มตัวสลบบนเตียงเลยค่ะ แต่พอตอนตื่นหนูก็นอนอยู่บนเตียงห่มผ้าเรียบร้อยเลย ซึ่งแม่ก็รู้อะว่าหนูนอนดิ้นแค่ไหน” เล่าให้แม่ฟังอย่างไม่คิดปิดบัง
(คนสวยวันนี้กลับมานอนบ้านนะคะ ชวนน้องกับพี่มาพร้อมกันเลยนะลูก) กลายเป็นแม่ที่บอกฉันด้วยน้ำเสียงติดจะกังวลใจ
“แต่พี่อุ่นบอกจะพากลับพรุ่งนี้ค่ะแม่”
(กลับวันนี้ก็ได้ ไม่เป็นอะไรหรอกลูก เดี๋ยวแม่บอกสองหนุ่มเอง)
“พี่อุ่นออกไปทำธุระอยู่ค่ะแม่”
(งั้นหนูก็เก็บของรอแล้วแม่จะโทรบอกพี่อุ่นเอง ถ้าพี่อุ่นกลับก็จะได้กลับบ้านกันเลย)
“ก็ได้ค่ะแม่ แต่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น แม่คะ หนูเริ่มเห็นชัดขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะคะ”
(คนสวยหนูกลัวไหม?)
“หนูไม่กลัวค่ะ แต่มันก็รำคาญนิดหน่อย”
(อดทนอีกนิดนะลูก อยู่ใกล้ ๆ พี่อุ่นกับน้องสุขไว้นะ) แม่ย้ำกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ
“ค่ะแม่”
(แม่รอที่บ้านนะ เจอกันล่ะลูก)
“เจอกันค่ะแม่”
ฉันไม่ได้เก็บของอะไรมากนักเพราะที่บ้านก็มีทั้งเสื้อผ้าและของใช้อะไรอยู่แล้ว ที่จะเอากลับไปด้วยก็คงมีแค่ชุดว่ายน้ำที่ซื้อมาใหม่แล้วก็รองเท้าแตะเท่านั้น ฉันอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จก็เริ่มเก็บชุดว่ายน้ำใส่กระเป๋าใบเล็กเตรียมกลับบ้านพร้อมพี่ชายและน้องชายเย็นนี้
บ่าย ๆ ความสุขสะพายกระเป๋าเป้มาที่ห้องไม่พูดไม่จาแต่ทิ้งตัวนอนหลับบนโซฟาทันที สภาพแบบนี้คงจะเล่นเกมทั้งคืนแน่ ๆ ชีวิตเด็กม.หกนั้นมันว่างนักเหรอทำไมน้องชายฉันยังชิลล์ได้ขนาดนี้
ระหว่างเราสองพี่น้องไม่มีการสนทนาอะไรทั้งนั้นเพราะหลังจากความสุขหลับฉันก็เดินไปเอาผ้าห่มกับหมอนมาให้น้องและเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวล้มตัวนอนอยู่ไม่ไกลจากน้องชาย ชีวิตเราสองพี่น้องมีแค่กินแล้วก็นอนเท่านั้นแหละค่ะ เพราะให้พี่คนโตหาเลี้ยงเราแทนยังไงล่ะ คิกคิก
รวมถึงทริปเที่ยวที่จะถึงนี้ด้วย พี่อุ่นใจต้องเลี้ยงฉันและน้องได้อย่างดีแน่ ๆ เลยล่ะ!!
- ผู้เขียน
