19.สารภาพ
1130 คำ
"พี่ไม่รู้ว่ามันจะเร็วไปหรือเปล่า แต่พี่ประทับใจพี่สาวของนายตั้งแต่วันแรกที่เจอ นายจำวันพระวันนั้นได้มั๊ย ที่นายนั่งซ้อนมอ'ไซค์ แล้วพี่สาวนายเป็นคนขับ ในมือนายถือโกฐน่าจะเป็นที่เก็บอัฐิของพ่อแม่นายใช่มั๊ย และยิ่งไปกว่านั้นกลายเป็นว่าเราไปวัดเดียวกัน พี่เห็นพี่สาวนายกำลังยืนกรวดที่ต้นโพธิ์ใหญ่ เธอบอกกับลมกับฟ้าหลังจากกรวดน้ำเสร็จว่า หนูเรียนจบแล้ว ไม่ต้องห่วงหนูจะดูแลน้องชายเอง น้องไม่เกเร ไม่ติดบุหรี่ ไม่ติดเกมส์ ไม่ต้องห่วงแล้วนะ" กรวรรธเล่าจากความทรงจำที่มี
"พี่เกมตอบไม่ตรงคำถาม ประทับใจกับรักมันคนละความรู้สึก"
"ใช่ มันคนละฟีลเลย แต่มันเป็นกุญแจดอกสำคัญของการเปิดล็อค พี่สาวนายเป็นคนไขกุญแจนั่นแล้วเข้ามาอยู่ในใจพี่ตั้งแต่วันนั้น แล้วเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างก็ทำให้เราพบกัน รู้จักกัน พี่เรียกมันว่าพรหมลิขิต ที่สำคัญพี่สาวนายเป็นคนที่กล้าหาญ ซื่อสัตย์ รักเพื่อนพ้อง เสียสละตัวเองเพื่อคนอื่น และมีเมตตา เหตุผลแค่นี้พอหรือยังที่พี่จะรัก" กรวรรธพูดมันออกมาจากจิตใต้สำนึก
"งั้นจะรออะไรล่ะครับ พี่สาวผมไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหล่นะครับ ถ้าไม่แสดงตัวหรือช้าไปละก็ผมรับรองได้เลย…แห้ว อ้อ เค้าเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นสมหวังแล้วนี่เน๊าะ หึหึ" เพิ่มบุรุษแกล้งหยั่งเชิงชายหนุ่มรุ่นพ่อ เอ๊ยรุ่นพี่ เพราะมีช่วงอายุที่ห่างกันร่วม ๆ ยี่สิบปี แต่ในส่วนลึกเขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เชื่อถือได้
"งั้นพี่จะเดินหน้าจีบพี่สาวเรา เราจะว่ายังไงล่ะ" กรวรรธหยั่งถามลับไม่โกง
"ก็..มันขึ้นอยู่กับพี่ครับว่าจะสามารถเอาชนะใจพี่สาวผมได้หรือเปล่า …นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว กินมื้อเที่ยงด้วยกันเลยนะครับ ฝีมือยายอร่อยนะจะบอกให้" เพิ่มบุรุษเอ่ยชวนอย่างรู้มารยาท
"ได้เลยครับ มาเพื่อการนี้อยู่แล้ว แต่พี่ขอแสดงฝีมือนะ" กรวรรธเอ่ยยิ้ม ๆ และหันไปมองที่หลังประตูห้องครัวแว๊บหนึ่ง เพราะเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าสองตายายแอบฟังเขาอยู่
ด้านฝ่ายที่ถูกจับโป๊ะได้ก็ออกมาแสดงตัวเสียเลย
"ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก็มาเถอะจะทำอะไรก็ทำข้าวของที่พ่อเกมซื้อมาออกจะเยอะแยะตู้เย็นแทบจะไม่มีที่จะใส่แล้ว" เป็นตาผลที่เอ่ยขึ้น
"ขอบคุณครับตา งั้นผมขอลูกมือด้วยนะครับ" กรวรรธพูดยิ้ม ๆ
"ได้เลยครับ วันนี้วันชาติขอเป็นลูกมือครับ เผื่อว่าโตขึ้นผมจะได้ทำให้คนรักผมกินบ้างเค้าเรียกว่าเสน่ห์ปลายจวัก" เพิ่มบุรุษเอ่ยยิ้ม ๆ
"น้อย ๆ หน่อย ไอ้คุณเพิ่มบุรุษสุดประเสริฐ ยังไม่สิบหกเต็มเลย อย่าเพิ่งห้าว ริอ่าน เดี๋ยวข้าจะฟ้องพี่สาวเอ็งให้หักค่าขนมคอยดู" เป็นยายบัวลอยที่พูดขึ้นเสียงเข้มหลังจากเงียบอยู่นาน
"พี่ว่าตอนนี้เราไปช่วยพี่เตรียมวัตถุดิบก่อนนะครับ ทำกับข้าวเป็นมั๊ยเราถ้าอยากรู้ก็มาดูเอานะไม่สอนแต่จะทำให้ดู มะตามมา หึหึ” คนพี่พูดยิ้ม ๆ พร้อมกับยกมือไปโยกศีรษะน้องชายคนเล็กเบาๆ
"คร้าบ"
อีกด้านสองตายายที่คุยกันแบบกระซิบกระซาบzzzzzzzz
"ยายว่าไง"
"ว่าอะไรล่ะตา"
"ก็ว่าที่ผู้ขอสมัครเป็นหลานเขยนี่ไง"
"ก็หน่วยก้านไม่เลวนะ ตาว่าไงล่ะ"
"ไม่รู้ซิ มันไม่อึดอัด ไอ้เจ้าพวกนั้นคงไม่ต่อต้านอะไรมั้ง"
"เออ นั่นซิตา ตาได้เอาน้ำแดงกับขนมให้เด็ก ๆ กินหรือเปล่าน่ะ ช่วงนี้ฉันลืมเรื่อยเลย"
"ก็ให้อยู่นา เออแน่ะ มีพระที่แล้วแหละลืมเหมือนกัน แต่ก็มาให้ในวันที่นึกได้น่ะ ยายถามทำไมเหรอ"
"ก็ไม่มีอะไร กลัวว่าจะตามเจ้าวันพระไปทำงานด้วยนะซิ ขานั้นเค้ารักน้องสาวจะตาย" zzzzzz
สองสามีภรรยาคุยกันกระซิบกระซาบโดยไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนแอบมาได้ยินโดยบังเอิญ
"อะแฮ่ม… ขออนุญาตครับพอดีจะเอาก๋วยจั๊บญวนมาให้ตากับยายชิมน่ะครับ ไม่รู้จะถูกใจหรือเปล่า เมนูนี้นายใหญ่ของผมชอบให้ผมแสดงฝีมือทำให้กินอยู่เรื่อย ๆ ถ้ามีโอกาส” กรวรรธกระแอมกระไอพร้อมกับยื่นชามก๋วยจั๊บญวนวางบนโต๊ะกลาง ใกล้ บริเวณที่ตาผลกับยายบัวลอยนั่งอยู่
"เออ ขอบใจมากลุก กลิ่นหอมเชียวหน้าตาก็ดีนะตามาชิมฝีมือหลานชายคนโตเสียซิ…อื้ม..อร่่อยนะตา มะ มา" ยายบัวลอยชิมน้ำก๋วยจั๊บญวนแล้วเกิดติดใจรสชาติรีบกวักมือเรียกตามาชิมอย่างไว
"เร๊อะ ไม่ได้กินมานานแล้วเหมือนกันนากินทีไรก็ไม่ถูกปาก ไหนลองซิ๊ กลัวคนชวนจะเสียน้ำใจหรอกนะที่ชิมนี่" ตาผลเอ่ยยิ้มแล้วตักก๋วยจั๊บญวนเข้าปากแล้วต้องตาโต
"เป็นไงล่ะตา ถูกปากมั๊ยล่ะ" ยายบัวลอยกล่าวยิ้ม ๆ
"อืม อร่อยของเค้านิ่ยาย อร่อยกว่ายายทำอีก" ตาผลเผลอพูดความจริง (ที่อาจทำให้ตัวเองลำบาก)
"เออ..ยอมเว่ย อร่อยก็กินเข้าไป คิดถึงเจ้าวันพระมันถ้ามันอยู่คงได้กินแล้วเนี่ยไปทำงานไม่รู้จะได้กินมั๊ย เค้ามีเลี้ยงกี่มื้อกัน" ยายบัวลอยพ่นพึมพำ
"มีสามมื้อครับ เช้า กลางวัน เย็นครับ แต่ให้ผลัดกันไปกินครับ" กรวรรธตอบยิ้ม ๆ
"ออ..เหรอพ่อเกม สวัสดิการเค้าดีเน๊อะ ค่อยหายห่วงหน่อย ยิ่งไอ้เจ้านั่นชอบกินจุอยู่" ยายบัวลอยเอ่ยอย่างผ่อนคลายลงบ้าง
หลังจากกินมื้อเที่ยงกันอิ่มหมีพลีมันเรียบร้อยกรวรรธก็นั่งคุยกับตาผลและยายบัวไปเรื่อยเปื่อยแต่ในใจอยู่ที่แผนกรีเซฟชั่นฟร้อนแล้ว คิดถึง ป่านนี้จะยุ่งขนาดไหนนะ ลูกค้าจะมากวนหรือเปล่า คิดแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะดูกล้องวงจรปิดเสียหน่อยแต่บังเอิญไปเห็นข้อความใหม่จึงเข้าไปเปิดอ่านดูพบว่าเป็นข้อความจากคุณเลขาบอกว่าที่ห้องพักของเขาที่โรงแรมเกิดปัญหานิดหน่อยอยากไปช่วยเขาจึงได้รีบออกไปอย่างเสียไม่ได้
- ผู้เขียน
