บทที่ 13 เข้าหน้าไม่ติด
1342 คำ
“พี่ช้าด”
“ไอ้ห่าชิน !!”
หัวใจเขาจะวาย อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าอยู่แล้ว ไอ้น้องเวรมันมานั่งทำอะไรมืดๆ ไม่ไปหลับไปนอน
“ยังดีที่มาแค่ห่า แล้วนี่พี่จะออกไปไหน ดึกขนาดนี้แล้ว ผับบาร์ปิดหมดแล้วม้าง”
“ก็รู้นี่ว่าดึกแล้ว ทำไมแกไม่เข้าห้องไปนอนให้มันดีๆ วะ” เขาเลี่ยงไม่ตอบ แต่เปลี่ยนเรื่องด้วยการถามกลับแทน
“ลงมาดูลูกน้องเปลี่ยนกะ คุยกันเพลิน หายง่วงแล้วด้วย เลยนั่งกระดกอยู่คนเดียวเนี่ย สนใจจัดด้วยกันมั้ยล่ะพี่”
“ไม่ละๆ”
“พิรุธนะ พิรุธ แบบนี้เรียกว่ามีพิรุธ” เขาสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนพี่ชายคนโตย่องลงมาจากบันได ค่อยๆ ก้าวขา มองซ้ายมองขวา ระมัดระวังเว่อร์ แถมในมือยังถือกุญแจรถเตรียมออกจากบ้านอีก “แล้วนั่นกำลังจะออกไปไหน”
“ซื้อของ”
“ของไร”
“ของใช้ส่วนตัว”
“ของอะไรต้องใช้ตอนตีสอง”
ชนนน้องเขาเซ้นส์มันแรง ขืนยืนให้มันซักฟอกอยู่แบบนี้ ไม่นานต้องถูกจับได้แน่
“เออน่า จะของอะไรก็ช่าง แกไม่ต้องมาสนใจ ทำงานของตัวเองให้ดี การ์ดที่เอามาเพิ่มมือดีแน่ใช่มั้ย ต้องแน่ใจว่าพวกบ้านโน้นจะมายุ่มย่ามกับน้องเราไม่ได้ ถ้ามีอะไรผิดพลาด แกโดนก่อน”
เขาจะอ้าปากเถียงพี่ชาย ว่าคนของเขาแต่ละคนดีกรีหน่วยรบพิเศษ ทหารพราน หน่วยสืบราชการลับทั้งนั้น วางใจได้ แต่ยังไม่ทันได้บอก พี่ชายเขาก็อาศัยทีเผลอเดินหนีไปแล้ว
“ยังไงๆ ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ”
เมื่อสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มได้ เขาก็พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขารีบไปและกลับมาอย่างไว จำไม่ได้แล้วว่าเคยขับรถเร็วขนาดนี้ในชีวิตหรือเปล่า
“นิลจ๋า”
“อื้อ”
“พี่กลับมาแล้ว”
“อื้อ”
“พี่ทำเลยนะครับ” ใช่... เขายอมกลืนน้ำลายตัวเอง ไอ้ที่บอกไม่อยากรังแกเธอ จะถนอมเธอ ครั้งเดียวในคืนนี้ก็เกินพอแล้ว สุดท้ายเขาทำไม่ได้สักอย่าง
มือไม้เขาเริ่มไต่เป็นปลาหมึก ตรงไหนบีบได้ก็บีบ ที่ไหนขยำได้นวดได้ ก็จัดการเอาใจปรนเปรอแม่แน่งน้อยอย่างเต็มที่
แต่ขณะที่มือใหญ่กำลังลูบเลื้อยจากส่วนบน ผ่านสะดือ และลงต่ำไปนั้น กลับถูกหยุดลงด้วยมือเล็กๆ ของเธอ
“ทำไมครับ”
“อย่ากวนสิคะ นิลจะนอน”
เหมือนถูกไม้หน้าสามตีแสกหน้า ถ้าเธอจะนอน แล้วที่บอกให้เขาทำได้ถ้ามีถุงยาง ที่เขานอนกระสับกระส่ายหลับตาไม่ลง ในหัวมีแต่เรื่องหมกมุ่น งุ่นง่านจนต้องระเห็จตัวเองขับรถไป-กลับ หลายสิบกิโล ยอมเสี่ยงโดนเจ้าชินจับได้
ทั้งหมดนี้เพื่ออะไรกันเล่า !
“นิลจ๋า ง่วงมากเลยเหรอ เอาไว้อีกสักครึ่งชั่วโมงค่อยนอนได้หรือเปล่า” เขาขอลองอ้อนดูอีกสักหน ยัยแสบใจแข็งกับเขาไม่ได้นานหรอก
“อื้อ”
“น่านะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ให้นอนยาวถึงเที่ยงเลย ไม่ต้องรีบตื่นมาทำงานให้พี่ก็ได้”
“เอ๊ะ ! พี่ชัชนี่ คนบอกว่าจะนอนไงคะ ยังจะมาบี้หัวนมกันอยู่ได้ เขยิบออกไปห่างๆ เลยค่ะ”
“คะ... ครับ” มีคนเคยบอก ว่าอย่าหือกับคนหิว และคนง่วง นี่ขนาดนอนอยู่บนเตียงเขาแท้ๆ ยังตวาดเขาได้ลงคอ
คืนนี้ท่าทางจะแห้วแน่แล้ว เฮ้อ...
วันรุ่งขึ้น
“วันนี้มีอะไรรึเปล่า ทำไมสองคนนั้นนั่งห่างกันเชียว” คุณชมนาดกระซิบถามลูกชายคนรอง
“ไม่แน่ใจเหมือนกันครับคุณนาย เมื่อเช้าตอนกินข้าวก็แทบไม่คุยกันสักคำ” เชษฐามักเรียกแม่ตัวเองว่า ‘คุณนาย’ เสมอ
“แปลก... แปลกจริงๆ ด้วย”
เขารู้ว่าทำไมแม่ถึงบอกว่ามันแปลก ไม่รู้พี่ชายเขารู้ตัวมั้ย ตั้งแต่ที่น้องนิลก้าวเข้ามาในบ้านนี้ พี่ชัชก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น อ่อนโยน ใส่ใจคนอื่นมากขึ้น ซึ่งนี่แหละคือเนื้อแท้ที่ถูกฝังกลบมานานปีของพี่เขา
เมื่อก่อนชัชวินเป็นคนอบอุ่น ยิ้มบ่อยกว่าปัจจุบันมาก แม้จะชอบทำเข้มขู่ให้เหล่าน้องๆ กลัว แต่สุดท้ายก็หลุดขำเองตลอด ไม่ว่าหนึ่งในพวกเราจะทำอะไรผิด เป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่แค่ไหน มันก็ออกหน้าก่อนเสมอ มีอยู่ครั้งนึงที่เจ้าชินหัดทำระเบิดในบ้าน จนเผาห้องครัววอดไปทั้งแถบ อีกนิดเดียวจะลามไปทั้งบ้าน ชัชวินก็เป็นคนออกตัวรับแทนทั้งหมด โดนทำโทษอย่างโหด แม่เขามารู้ความจริงเอาเมื่อไม่กี่ปีก่อนนี่เอง ด้วยอุปนิสัยเฉพาะตัวแบบนั้น ก็คงมีแต่ชนนที่มีหัวด้านกลไก สารเคมี และชอบเรื่องทำลายล้าง
แต่เพราะเรื่องบางเรื่อง คนบางคน ทำใจพี่ชายเขาสลาย กลายเป็นอย่างทุกวันนี้
“สงสัยน้องนิลยังแฮ้งค์จากเมื่อคืนละมั้งแม่”
“แต่แม่ว่าไม่ใช่ แกเคยเห็นเจ้าชัช กับหนูนิลไม่พูดกันเกินห้านาทีมั้ยล่ะ หรือต่อให้ไม่พูดกัน ก็คอยส่งสายตาหากันตลอด แม่ยังคิด ว่าในเร็ววันนี้คงต้องหาฤกษ์ยกขันหมากซะแล้ว”
ก็อย่างที่แม่เขาบอกนั่นแหละ สองคนนั้นตัวติดกันอย่างกับตังเม เห็นพี่ชายเขาที่ไหน ก็จะเห็นนิรินแถวๆ นั้น เวลาที่ใครติดต่อหาชัชวินไม่ได้ มาติดต่อนิรินแทน รับรองไม่ผิดหวัง หญิงสาวรู้ทุกเรื่องของพี่ชายเขา หรือบางทีชัชวินไม่ได้สั่งอะไรไว้ ก็ยังเดาใจกันถูก
“แล้ววันนี้พี่แกจะทำงานรู้เรื่องมั้ยนั่น” เห็นๆ กันอยู่ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ จ้องหนูนิรินตาเขม็งจากโต๊ะทำงานที่ชั้นลอย
“ผมว่าน้องนิลมากกว่าที่ทำงานไม่ได้ ก็ลูกชายแม่เอาแต่จ้องน้องมัน”
“เราควรทำอะไรกันสักอย่างดีมะ”
“แสดงว่าแม่มีแผน” คุณนายชมนาดส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา
“เอียงหูมา...”
พอกระซิบกระซาบแผนการเสร็จ คุณนายชมนาดก็เดินดุ่มๆ ไปเกาะแขนว่าที่ลูกสะใภ้ที่หมายมั่นไว้ พูดอะไรงุ้งงิ้งให้ได้ยินกันอยู่สองคน
“หนูนิลลองไปขอพี่เขาก่อนสิลูก เผื่อว่าถ้ามีงานเร่งด่วนอะไร ป้าจะได้ไม่กวน” ปากบอกไม่อยากกวนแต่คุณชมนาดก็ถอนหายใจเสียดัง ก่อนจะพูดต่อ “นี่ถ้ายัยช่อไม่ได้ท้องแก่ใกล้คลอด เดินเหินลำบาก แม่คงไม่รบกวนหนูนิลหรอก”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ คุณป้าไม่ได้รบกวนอะไรนิลเลย นิลเต็มใจ ไปกับคุณป้าสนุกจะตาย แถมยังเลี้ยงของอร่อยนิลตลอด นิลสิคะที่ต้องเกรงใจ”
คุณป้าชวนเธอไปรับชุดที่สั่งตัดไว้จากร้านประจำ เพราะเป็นร้านใหญ่ในจังหวัด ลูกค้าเลยเยอะมาก ด้วยความที่ไม่ได้นัดไว้ก่อน เลยอาจไม่มีคิว หรือต่อให้มีคิวก็น่าจะต้องรอนานพอสมควร คุณป้ามีแต่ลูกชาย ไอ้ครั้นจะให้ไปนั่งรอเป็นเพื่อน พูดคุยแก้เบื่อ ช่วยเลือกซื้อชุดที่สนใจเพิ่ม หรือแม้แต่แค่เดินดูแล้วให้ความคิดเห็น ช่วยหยิบจับเวลาช่างต้องตัดแก้ชุดที่ไปรับ เรื่องพวกนี้พี่ๆ แต่ละคนล้วนทำไม่ได้ อย่างมากก็แค่ขับรถให้ แล้วนอนรออยู่ในรถอย่างที่เห็นประจำเท่านั้น ส่วนคุณนุช ผู้ช่วยประจำตัวของคุณป้าก็อยู่ในช่วงลาพักร้อน
แต่ที่หนักใจก็คือ คุณป้าให้เธอไปขออนุญาตพี่ชัชเองนี่สิ ไอ้ครั้นจะไม่บอกไม่แจ้งก็ไม่ได้ เพราะเขาคือคนจ่ายเงินเดือนที่สูงลิ่วให้เธอ...
- ผู้เขียน
