EP.20 ใจจะละลาย
1098 คำ
สีหน้าท่าทางของไพโรจน์ที่กระอักกระอ่วนเหมือนคนจะอาเจียนหรือกระอักเอาของเหลวบางอย่างออก เมื่อผู้จัดการฝ่าย QA. ทำท่าทางกระตือรือร้นว่าจะไปด้วย ดาวินีต้องก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เพราะรู้ทันว่ากฤปมัยต้องการแกล้งผู้จัดการของเธอ แต่มันจะกลายเป็นว่าเธอต้องตกกระไดพลอยโจนไปกับเขาด้วยสินี่...ไม่ชอบเลย
“เออ...ดีดี้ไปด้วยไม่ได้จริงๆ ค่ะ ผู้จัดการ ดีดี้ เอ่อ...เป็นวันมามากน่ะค่ะ รู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัว เอ่อ...” ท่าทางสะบัดร้อนสะบัดหนาวของเธอเป็นพยานยืนยันได้
“เอาล่ะๆ ไม่ต้องอธิบายแล้ว ไว้คราวหน้าล่ะกัน ดีมั้ยครับคุณดิน”
หัวคิ้วรกเรื้อต่อกันเลิกขึ้นอย่างจะบอกว่า ‘ดาวินีไม่ไปแล้วนี่ แล้วคุณจะไปทำไม’ ส่งมาที่เขาดั่งจะบอกอย่างนั้น ซึ่งก็เข้าทางพอดี
“อ้อ...ดีครับ ผมก็คงต้องขอตัวเหมือนกัน เพิ่งนึกขึ้นได้น่ะครับว่านัดวีระยุทธไปทานข้าวข้างนอกกันด้วย เลยเวลามาตั้งนานสงสัยป่านนี้จะบ่นผมแล้วล่ะ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ป่านนี้มยุรีคงจะรอเก้อแล้วล่ะ เรื่องคุณประสิทธิ์คุณดินไม่ต้องเป็นกังวลนะครับ ผมเอาอยู่ ดีดี้เก็บเอกสารไปให้ครบด้วยล่ะ”
‘เอาอยู่’ คำพูดบ่งบอกเป็นนัยว่าตัวเขาและผู้จัดการฝ่าย QA. ของลูกค้านั้นมีความสนิทสนมกันดี จนทำให้เหตุการณ์ที่อาจก่อให้เกิดความเสียหายกับบริษัทกลับแปรเปลี่ยนเป็นอะลุ่มอล่วยได้นั้น ทำให้กฤปมัยยิ้มน้อยๆ ในสีหน้า เพราะความสงสัยของเขา...ได้คำตอบแล้ว รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากอย่างเหยียดๆ ขณะที่ดวงตาคมเข้มมองตามหลังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่รีบเดินออกไปในทันทีที่เขาเปิดโอกาสให้ ก่อนจะชำเลืองมองคนตัวเล็กด้านข้างที่หอบเก็บแฟ้มเอกสารไว้แนบอกและทำท่าว่าจะเดินออกไปเหมือนกัน
“มานี่ผมช่วย” พูดแต่ไม่รออนุญาต กฤปมัยยื้อแฟ้มเอกสารที่เธอหอบไว้ในทันที
“ไม่ต้องค่ะ ฉันถือเองได้”
“มาเหอะ ผมเป็นผู้ชาย เดี๋ยวจะหาว่าไม่ช่วย”
“โอย...ฉันไม่คิดแบบนั้นหรอกค่ะ แค่ช่วยเมื่อกี้ก็เป็นพระคุณมากแล้ว” เขาพยายามจะช่วยแต่เธอกลับคิดว่าไม่เหมาะเลยสักนิดที่ผู้จัดการอย่างเขาจะมาช่วยเธอถือข้าวของ
“อ้าว! รู้ด้วยเรอะ”
ใบหน้ายิ้มๆ ของเขาที่เห็นถึงกับทำให้เธอชะงักคำที่จะพูดต่อและลืมไปเลยว่ากำลังยื้อแฟ้มเอกสารอยู่กับเขา เพราะภาพตรงหน้านี้มัน...น่ามองมากๆ
‘โอว...ใจจะละลายแล้วพ่อคุ้ณ!’
“ดีดี้...ดีดี้!” ใบหน้าชะงักค้างและแก้มที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อขึ้นกะทันหันมันทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง ใกล้เธอทีไรเขามักจะควบคุมตัวเองไม่ได้สักที แต่เมื่อครู่ก็ทำได้ดีเพราะที่กันไพโรจน์ไม่ให้พาตัวเธอไปก็มีเหตุผลทั้งจากเรื่องงานและเรื่องที่พยายามสะกดเก็บเอาไว้ แต่แค่ชุ่มชื่นหัวใจนิดหน่อยก็คงไม่ผิดมากหรอกมั้ง และเธอที่ตื่นตัวเพราะเสียงเรียกก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวเร็วอีกแล้ว
“เอ่อ...คะ ฉันถือไปเอง คุณรีบไปทานข้าวเถอะ ไหนบอกว่าคุณวีระยุทธรอนานแล้วไงคะ”
“เอามานี่! และก็เดินตามผมมา ออกไปพร้อมกันนี่แหละ ผมมีเรื่องจะถามหลายเรื่อง”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นเต้นและขัดใจในเวลาเดียวกัน เพราะเขาที่ยื้อแฟ้มเอกสารไปจากมือออกคำสั่งดั่งเธอเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ก่อนช่วงขายาวๆ นั้นจะก้าวอาดๆ ไป โดยไม่สนใจสักนิดว่าเธอจะเดินตามไปหรือไม่ ดาวินีมองตามเบื้องหลังของผู้ชายที่สร้างความหวั่นไหวให้กับจิตใจของเธอในทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้วเพราะต้องตามไปเอาเอกสารที่เขายึดไปคืนมา แต่ความลิงโลดในใจมันมาจากสาเหตุอะไรนั้นเธอรู้ดี รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏในสีหน้าก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินตามเขาไป เพราะไม่กล้าแม้แต่จะชำเลืองมองใบหน้าของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกยามเดินผ่าน เพราะรู้ดีว่ามันจะฟ้องแววความสุขมากมายขนาดไหน
รถยนต์ของผู้จัดการ QA. พาวีระยุทธและเจ้าหน้าที่จัดซื้อคนใหม่ออกไปข้างนอก ปล่อยให้คนที่เตรียมตัวอย่างวัตถุดิบและเอกสารที่จำเป็นจะต้องใช้มาส่งมอบให้เมื่อสักครู่ ยังคงมองตามหลังรถไปด้วยความเป็นห่วง
“เจ้านายของเอ็งว่าไง ไหว่มั้ยวะ” เพื่อนพนักงานย้อนถามเมื่อเห็นว่าสุดสายตานั้นสยามมองตรงไปที่ไหน
“อือ...” เขาตอบขณะสายตายังคงมองไปอย่างฝากความหวังไว้ที่รถคันนั้น
“อืออะไรของเอ็งวะ สรุปว่าไหวมั้ย พาวเวอร์น่ะจะมากกว่าไอ้หมีควายนั่นหรือเปล่า หรือว่าจะถูกกลืนเสียแล้ว” เพื่อนพนักงานฝ่ายอื่นถามเพราะต้องการรู้ แต่บางคนก็ถามเพราะอยากจะเยาะเย้ยเมื่อเห็นว่าสยามชักจะเข้าข้างผู้จัดการคนใหม่ ไม่เหมือนที่คุยว่าจะลองของให้ได้
“ไม่หรอกว่ะ คุณดินเขาทำได้ และทำได้มากกว่าที่ทุกคนเคยทำเสียอีก เอ็งก็เห็นไม่ใช่เหรอวะ เคยมีใครกล้าหือกับไอ้หมีควายมันมั่ง แม้แต่พี่ชัยแกอยู่มาเป็นสิบปียังไม่กล้าหือ หรือคุณนิกรรู้ทั้งรู้ว่าไอ้บ้านี่มันทำอะไรเลวๆ ไว้บ้างก็ยังไม่กล้าพูด มันเงินในหนองข้าก็ได้แค่มอง ถ้าคุณดินเขากล้าที่จะงัดข้อ ข้าก็จะช่วยเขาทำให้ถึงที่สุด แค่สัปดาห์นี้ข้ารื้อกองเหล็ก กองสเตนเลสออกมาตรวจเป็นสิบรอบได้แล้วมั้ง เอ็งไม่เห็นรึไง”
สยามตอบคำถามที่เพื่อนพนักงานทุกคนก็รู้อยู่แก่ใจแต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมาจริงๆ ‘เงินในหนอง’ เพราะรู้ดีว่าไพโรจน์นั้นเป็นอะไรกับคุณวีณา ใครจะอยากแกว่งเท้าไปหาเสี้ยนให้เจ็บตัวเพราะตั้งแต่ดั้งเดิมก็ไม่เคยมีใครกล้า แต่ผู้จัดการคนนี้กลับมาจุดประกายความหวังให้กับเขา หรืออาจจุดประกายความหวังให้กับทุกคนที่รับไม่ได้กับเรื่องทุจริต
- ผู้เขียน
