EP.15 รู้แต่ไม่อยากแกว่งเท้า
1015 คำ
คนร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงผ้าสีดำสวมหมวกเซฟตี้สีขาวกำลังหอบแฟ้มเอกสารเดินตรงเข้ามาทางนี้ มาหาเขาอย่างแน่นอนนั่นแหละคือคำตอบ ทว่ากฤปมัยก็ยังรู้สึกแปลกใจว่าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไพโรจน์ซึ่งเป็นผู้จัดการไม่ลงมาดูแลงานเองทำไมถึงปล่อยให้ดาวินีมาทำ
“เอ่อ...คุณดินคะ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยคะ”
ดวงตาคมเข้มที่จ้องสำรวจเธอตั้งแต่เดินลงจากออฟฟิศทำให้เธอประหม่าเสียจนเดินขาแทบขวิดกัน และจะยังดวงตาที่มองอย่างสงสัยนั่นอีก เธอจึงชิงพูดก่อนดีกว่าเพราะหากเขาคิดจะต่อว่าอะไรอย่างน้อยก็อาจจะยั้งลงเพราะความหวังดีของเธอบ้าง และฝ่ามือใหญ่ที่ผายมาด้านหน้าเป็นสัญญาณให้เธอเดินตามเขาก่อนที่คนร่างสูงที่ดูจะสูงกว่าเธอมากๆ นั้นจะเดินนำหน้า ซึ่งมันก็ทำให้เธอดีใจเล็กน้อยที่ไม่ต้องทนยืนร้อนอยู่ภายในโรงงานอย่างนี้ แต่ที่ไม่ดีก็คงจะสีหน้าหล่อๆ นั่นแหละที่ยังคงเข้มอยู่เหมือนเดิม
เขาพาเธอมาที่ห้องประชุมเล็กที่อยู่ติดกับออฟฟิศ QA. เพราะประตูด้านหลังที่เชื่อมเข้าหากันจึงสังเกตได้ว่าห้องนี้คงเป็น Meeting room สำหรับฝ่าย QA. โดยเฉพาะ ดาวินีมองสำรวจพลางรู้สึกแขยงขนในใจ
‘หวังว่าเขาคงไม่พาเรามาเชือดนิ่มๆ ที่นี่นะ’
“ผมไม่พาคุณมาฆ่าหรอกน่า ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น”
‘ตาบ้านี่! รู้ได้ไงว่าเราคิดอะไรอยู่’ ดาวินียิ้มแหยเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร
“ไม่ต้องถามว่ารู้ได้ยังไงหรอกนะ เพราะผมถนัดเรื่องเดาใจคน นั่งสิ”
เขาผายมือไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามเธอจึงจำต้องนั่งในตำแหน่งนั้น ตำแหน่งที่จะมองเห็นบรรยากาศการทำงานในห้อง QA. ที่ดูเหมือนจะแตกต่างจากห้องทำงานฝ่ายจัดซื้อของเธออย่างสิ้นเชิง เพราะคนเหล่านี้กำลังวุ่นวายเพราะการค้นหาเอกสาร การตรวจสอบวัตถุดิบที่เพิ่งมาส่ง การตรวจสอบชิ้นงานก่อนการผลิตและการตรวจสอบสินค้าสำเร็จรูปพร้อมส่ง แต่ในห้องทำงานของเธอล่ะ...ผู้จัดการตัวใหญ่เหมือนหมีควายของเธอกำลังตรวจสอบอะไรกับเลขาหน้างิ้วนั่น
“พวกเขาดูวุ่นวายกันเนอะ เห็นอย่างนี้แล้วทางฝ่ายจัดซื้อจะช่วยอะไรผมได้บ้าง”
น้ำเสียงเรียบๆ เอ่ยถาม ทว่าดวงตากลับฉายแววรุกรานเธออย่างเห็นได้ชัด นี่เขาโกรธเธอหรือว่าโกรธใคร
“ฉันก็ยังใหม่กับที่นี่นะคะ ยังไม่รู้อะไรมากมาย ในส่วนของวัตถุดิบที่มีปัญหาต้องรบกวนคุณดินช่วยแจ้งข้อมูลที่ต้องระวัง ฉันจะได้กำชับไปยังบริษัทผู้จำหน่ายน่ะค่ะ” สำหรับคนใหม่อย่างเธอการให้ความช่วยเหลือที่พอจะทำได้คงมีเท่านี้ เพราะหากมากกว่านี้คงต้องรอให้ผู้จัดการของเธอเป็นฝ่ายมาเจรจา
“คุณยังใหม่กับที่นี่ผมเข้าใจ แต่ผมก็ใหม่กับที่นี่เหมือนกัน ผมยังรู้ในสิ่งที่ควรรู้ แล้วคุณล่ะ...รู้ในสิ่งที่ควรรู้แล้วหรือยัง หรือว่ารู้แต่ไม่อยากยุ่ง รู้แต่ไม่อยากแกว่งเท้า” ทั้งคำพูดทั้งสายตารู้ทันส่งตรงไปยังคนหน้าเจื่อนแต่น่ารักอย่างสุดๆ ตรงหน้าไม่ยั้ง เขาต้องการให้เธอกล้าทำในสิ่งที่ถูก
“คุณดิน! ถ้าคุณจะพูดกำกวมแบบนี้ ดิฉันว่ารอให้คุณไพโรจน์มาคุยด้วยตัวเองเถอะค่ะ ดิฉันมีความรู้เรื่องวัตถุดิบไม่มากเท่าคุณไพโรจน์คงตอบคำถามหรือแก้ไขอะไรให้คุณไม่ได้ แต่ถ้าเป็นคุณไพโรจน์น่าจะแก้ไขได้ดีกว่าดิฉันแน่นอน” ไม่ชอบเลยสายตารู้ทันคู่นั้น ผู้จัดการ QA. สุดหล่อกำลังเหมารวมว่าเธอกับไพโรจน์เป็นพวกเดียวกันอย่างนั้นหรือ เขากำลังกล่าวหาว่าเธอสมรู้ร่วมคิดด้วยใช่ไหม
‘ดิฉัน...คงจะโมโหมากเลยนะ’ เพราะคำแทนตัวของเธอที่เปลี่ยนไปทำให้กฤปมัยเผลอยิ้มออกมาทั้งที่ไม่ใช่เวลาที่ควรจะมายิ้มเลยสักนิด เขาก็ไม่ได้ตั้งใจแต่มันเหมือนจะห้ามใบหน้าตัวเองไม่ได้ แล้วอะไรล่ะที่สั่งให้ยิ้มสมองหรือว่า...
“ยิ้มอะไรคะ ดิฉันทำตัวน่าขำมากขนาดนั้นเชียวหรือคะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ นี่เป็นแฟ้มบันทึกการสั่งซื้อวัตถุดิบที่มีปัญหาตามลอตที่คุณแจ้งทั้งหมด ตรวจสอบดูก่อนนะคะ จะให้ดิฉันทำอะไรอีกก็แจ้งมาละกันค่ะ”
เธอลุกพรวดขึ้นพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ทำให้พนักงานในฝ่าย QA. ที่มีเพียงแผ่นกระจกกั้นหันมามองทั้งเธอและเขาเป็นตาเดียว และดูท่าจะรู้เสียด้วยว่ากำลังปะทะคารมกันด้วยเรื่องวัตถุดิบมหาศาลที่กำลังตรวจสอบกันอยู่ด้านนอกแน่ๆ แต่พอเห็นดวงตาคมเข้มของผู้จัดการที่หันมองมา ทั้งหมดก็พากันก้มหน้าก้มตาทำงานตามหน้าที่ใหม่ที่ได้รับมอบหมายกันต่อไป
“นั่งก่อน ดีดี้ ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วย ก็แค่อยากจะลองใจ...”
เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ได้เจือไปด้วยแววเยาะเย้ยอย่างเมื่อครู่ทำให้เธอใจอ่อนยวบแต่จะเป็นเพราะน้ำเสียงเขาที่อ่อนลงหรือเป็นเพราะเขาที่เรียกชื่อเล่นของเธอ ‘ดีดี้’ อีกครั้งแล้วที่เขาเรียกอย่างสนิทสนมอย่างนี้
‘ทำไมนะรู้สึกดีจังที่เป็นเสียงของเขา’
ดาวินีนั่งนิ่งฟังสิ่งที่กฤปมัยถ่ายทอดให้เธอฟังอย่างตั้งใจ บางครั้งเธอก็อยากจะจดบันทึกในสิ่งที่เขาบอกแต่ก็กลัวว่ามันจะทำให้คนอื่นรู้ตัวเสียก่อน ดังนั้นการจดบันทึกลงในสมองและความทรงจำของปลาทองอย่างเธอจึงต้องตั้งใจอย่างมากๆ
- ผู้เขียน
