“คุณดิน! พูดอะไรไม่รู้ ขับเร็วๆ สิคะ มันดึกแล้วนะ ดีดี้ง่วงแล้วด้วย ช้าเป็นเต่าคลานแบบนี้เมื่อไรจะถึงกัน” คนหน้าจิ้มลิ้มเหมือนกึ่งจะเง้างอกึ่งอมยิ้มก่อนจะแก้เก้อด้วยการหันมองออกไปด้านนอก
“อ้าว! ก็ไหนคุณบอกอยากให้ขับช้าๆ” กฤปมัยยิ้มๆ กับอาการวูบวาบใบหน้าของตัวเองเช่นกัน เพราะความน่ารักนั้นมันแทบจะทำให้เขาอดใจไว้ไม่ไหวเสียแล้ว
“บอก...เมื่อไรคะ ดีดี้ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
ใบหน้าส่ายน้อยๆ อย่างไม่เข้าใจและดวงตาที่มองเขาอย่างเริ่มมีอารมณ์กรุ่นโกรธปนงอนเง้านั้นมันทำให้เขานึกสนุกมากขึ้น เพราะช่วงเวลากว่า 2 เดือนที่ออกจากบ้านมา คงมีเพียงดาวินี เธอคนนี้ที่ทำให้เขายังรับรู้ถึงความเป็นมนุษย์ธรรมดาๆ คนหนึ่ง นอกเหนือไปจากหน้าที่ที่เขาจำเป็นต้องทำตามคำร้องขอของใครบางคน ความต้องการขั้นพื้นฐานของหัวใจ ‘ความสุข’ สิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะหาได้ภายใต้อาณาจักรของ KPP แต่ก็น่าแปลกที่เธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเขาเอง ห
