“เดี๋ยวผมขับรถไปส่ง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบที่มีเพียงเสียงรองเท้ากระทบพื้นถนนเท่านั้น
“อื้อ! ไม่ต้องค่ะ ดีดี้เอารถมา เดี๋ยวดีดี้ขับกลับไปเองได้” เธอตอบปฏิเสธทั้งที่เริ่มไม่แน่ใจกับความมืดมิดรอบกาย เพราะถ้าออกจากโรงงานเวลานี้กว่าจะถึงบ้านก็คงดึก และทางเข้าบ้านก็เปลี่ยวได้ใจเสียด้วย
“ผมรู้ แต่ให้ผมไปส่งเถอะนะ” แม้เธอจะปฏิเสธแต่เขาก็ยังคงยืนยันความต้องการเดิม
“ไม่เป็นไรค่ะ กว่าคุณดินจะขับไปขับมามันจะดึกเสียก่อน พรุ่งนี้ก็ต้องมาเคลียงานแต่เช้านี่คะ กลับห้องไปพักผ่อนเถอะค่ะ ดีดี้ดูแลตัวเองได้ หญิงอึดค่ะ ไม่ต้องห่วง แค่นี้เองไม่ไกลหรอกและอีกอย่างช่วยชาติประหยัดค่ะน้ำมันแพง และถ้าคืนนี้คุณดินไปส่งแล้วพรุ่งนี้เช้าดีดี้จะมาทำงานยังไงล่ะคะ รถก็ต้องจอดทิ้งไว้ที่นี่ด้วย” ดาวินีแสดงความมั่นใจและเหตุผลให้เขารู้ ทั้งที่ใจจริงน่ะอยากให้เขาไปส่งจะตาย
“รู้ว่าขับได้ รู้ว่าดูแลตัวเองได้ แต่ไม่
