พนักงานฝ่ายผลิตที่กระซิบกระซาบกันระหว่างทำงาน แต่เธอกลับต้องทำเป็นไม่ได้ยินและไม่สนใจที่จะฟัง แต่สิ่งที่สงสัยมันก็ยังตามมาหลอกหลอนจนถึงตอนนี้ เพราะนี่มันก็เลยเวลานัดมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วแต่เขาที่ส่งข้อความมานัดก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมาถึง ดาวินีมองอาหาร 2-3 อย่างที่เธอสั่งมาทานเล่นอย่างชั่งใจ ก่อนจะยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟ ความอดทนของเธอไม่มากพอที่จะรอคนไม่รักษาเวลา
“รอนิดรอหน่อยไม่ได้หรือครับ หิวจะแย่”
เสียงทุ้มที่ดังมาก่อนตัวสร้างความรู้สึกวาบลึกในหัวใจ เธอดีใจแต่กลับต้องปั้นสีหน้าบึ้งตึงไว้ ใบหน้างอง้ำหันหนีไปอีกทางไม่อยากมองคนที่ไม่รักษาเวลา แต่เขาที่นั่งลงในฝั่งตรงกันข้ามและลงมือทานอาหารอย่างคนหิวจริงๆ ก็ทำให้เธอต้องแอบชำเลืองมองพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานให้มารับออร์เดอร์เพิ่ม
“ค่อยๆ ทานก็ได้ค่ะ เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี” เขาที่ทานอย่างไม่พูดไม่จาทำให้อารมณ์เคืองๆ เหมือน
