“น้ำค่ะ ดื่มซะให้พอ” เหยือกที่บรรจุน้ำไว้จนเต็มถูกวางลงตรงหน้าเขาแต่เจ้าของบ้านกลับทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“ทำไมไม่ยกมาทั้งโอ่งเลยล่ะ จะได้ดับกระหายได้นานๆ”
ริมฝีปากที่ขยับจะต่อคำต้องชะงักเพราะเพิ่งเข้าใจความหมายในคำพูดของเขา ‘กระหาย’ เขาไม่ได้หมายถึงน้ำ ดวงตาคมเข้มของเขาที่มองตรงมามันสื่อความหมายมากกว่านั้น
“ไม่ดื่มใช่มั้ยคะ จะได้ยกไปเก็บ” เจ้าของบ้านทำท่าจะยกเหยือกน้ำไปเก็บแต่แขกสุดหล่อก็คว้าไว้ก่อนจนได้
“อะ! ดื่มสิ หิวน้ำจะแย่ เหนื่อยด้วย แต่จะดับกระหายได้พอหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งกระหาย...” ดวงตาสื่อความหมายยิ่งหยอกเย้าเมื่อเห็นในระยะใกล้ขนาดนี้ว่าเจ้าของบ้านนั้นหน้าแดงไปจนถึงใบหู
“ถ้าไม่พอ...ไปหลังบ้านดีมั้ยคะ มีเป็นบ่อเลย โอ่งคงไม่พออะ ดีมั้ย!” รู้ว่าเขาแกล้งให้อายแต่ไม่มีซะล่ะที่คนอย่างดาวินีจะยอม อายน่ะอายอยู่แต่ต้องเอาคืนเหมือนกัน ใบหน้าสวยใสจึงลอยหน้าลอยตาตอบ
“หึหึหึ...ตอนเด็กๆ
