ตอนที่ 3 ทำไมรู้สึกคุ้น

852 คำ

หมื่นภพพาหญิงสาวเข้ามาในบ้านอย่างจำใจและคิดไม่ตกว่าจะให้พราวฟ้ากลับมาอยู่ในสถานะไหน วีรกรรมในอดีตของพราวฟ้าหนักหนาเสียจนเข้ากับทุกคนในบ้านได้ยากซึ่งเขาเข้าใจทุกคนดี “พราวรู้จักกับคุณนานแค่ไหนคะ” จากความรู้สึกผูกพันในใจเธออดถามไม่ได้ว่าระหว่างเธอกับเขานั้นรู้จักกันมานานแค่ไหน ชายหนุ่มตรงหน้าดูไม่พอใจเธออยู่มากซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ความทรงจำในหัวเธอเลือนหายไปหมด ทุกอย่างดูอ้างว้างไร้ที่พึ่งกระทั่งได้มาเจอกับเขา แม้ดูออกว่าชายหนุ่มไม่ได้เต็มใจให้อยู่ด้วยแต่เธอก็เชื่อว่าลึกๆ เขาจะปกป้องเธอได้ “ครึ่งปีกว่า นี่ห้องเธออยากอยู่ก็ทำความสะอาดเอาเอง” เสียงห้วนตอบสั้นๆ ไม่ได้ใส่ใจอยากคุยกับหญิงสาวนัก หมื่นภพพาพราวฟ้าเข้ามาในห้องนอนชั้นบนเป็นห้องขนาดเล็กสภาพเต็มไปด้วยฝุ่นเพราะทิ้งร้างมานาน หญิงสาวมองห้องตรงหน้าด้วยความรู้สึกอึ้งไม่คิดว่าเขาจะให้เธอมาอยู่ในห้องรกๆ นี้แต่จะให้บ่นออกมาก็ทำไม่ได้ในเมื่อตัวเองไม่มีที่ไป “แค่ครึ่งปีกว่าเองเหรอคะ” ครึ่งปีกว่ามีความผูกพันมากจนเธอจำบ้านของเขาได้เลยเหรอ “ทำไมคิดว่าเราสนิทกันขั้นไหน” เขาย้อนถามหญิงสาวเมื่อเห็นสีหน้างวยงงของเธอ ครึ่งปีมันก็ทำให้เขาเจ็บเกินพอแล้วสำหรับผู้หญิงอย่างพราวฟ้า คนที่เข้ามาหวังเงินทอง ปอกลอกแล้วหนีหายไป “รู้จักกันแค่นั้นทำไมพราวรู้สึกคุ้นเคยกับคุณจัง พราวรู้สึกดีเวลาอยู่กับคุณค่ะ” เธอยิ้มประจบพยายามลืมเรื่องที่เขาให้นอนห้องสกปรกไปก่อนเอาไว้ค่อยหาทางแกล้งคืนทีหลังก็ยังทัน ‘นี่มันพราวฟ้าชัดๆ ปากหวานช่างออดอ้อนเพื่อปกปิดความผิดตัวเอง’ “ทำชั่วไว้มากไม่คุ้นสิแปลก” หมื่นภพอดค่อนแคะหาเรื่องพราวฟ้าไม่ไหวแม้หญิงสาวจะจดจำอะไรไม่ได้เขาก็ยังอยากพูดเพราะบางทีเธออาจแกล้งความจำเสื่อม “พราวชื่อพราวเฉยๆ เหรอคะ” เธอถามอีกครั้งโดยทำเป็นหูทวนลมคำด่าของเขา ชิ ได้ทีก็ด่าใหญ่เลย! “เธอชื่อพราวฟ้า” หมื่นภพตอบขณะเดินไปเปิดประตูหน้าต่างทุกบานในห้องให้เธอ เขาทำมันอย่างลืมตัวโดยลืมเสียสนิทว่าพราวฟ้าไม่ใช่คนอ่อนแอจนทำอะไรเองไม่เป็น เธอร้ายมากกว่าที่ทุกคนคิด ร้ายจนผู้ชายอย่างเขาขยาด… พราวฟ้าเป็นผู้หญิงอันตรายไม่ควรเข้าใกล้เป็นอันขาดเพราะเธอจะนำพาความวุ่นวายอลเวงเข้ามาในชีวิตของเขาไม่จบสิ้น… “แล้วคุณละคะชื่ออะไร” ถามเรื่องเธอทีไรก็หงุดหงิดตลอดเป็นบ้าอะไรเนี้ย พราวฟ้าความอดทนต่ำอยู่ด้วยจะทนได้แค่ไหน เธอความจำเสื่อมก็จริงแต่ก็พอรู้ว่าตนเองมีลักษณะนิสัยอย่างไร! “หมื่นภพ ถามเยอะน่ารำคาญ” เสียงเข้มเอ่ยอีกครั้งอย่างรำคาญ “เราเป็นอะไรกันเหรอคะ” นี่แหละคือสิ่งเดียวที่เธอต้องการรู้จะได้วางตัวถูกว่าควรทำสิ่งไหนไม่ควรทำสิ่งไหน หากเป็นพี่เป็นญาติจะดีมากสำหรับเธอ “คนรู้จัก” ใบหน้าหล่อขึ้นสีเล็กน้อยก่อนตอบสถานะ “เป็นพี่ชายให้ได้ไหมคะ พราวอยากมีพี่ชาย” แค่คนรู้จักเองเหรอไม่อยากเชื่อ บางทีต้องมีอะไรมากกว่านั้น “ปัญญาอ่อนจำผัวตัวเองไม่ได้” ชายหนุ่มหันมาตะคอกจนพราวฟ้าสะดุ้งทว่าหมื่นภพก็ไม่ได้สนใจคิดไปว่าหญิงสาวเสแสร้งทำมารยาใส่เขา “ห๊า! คุณหมื่นเป็นสามีพราวเหรอคะ” ว่าแล้วเชียวทำไมคุ้นนัก หล่อ รวย สามีพราวฟ้าจริงๆ ด้วย… “ผมไม่เคยอยากนับคนใจดำใจร้ายอย่างคุณเป็นเมียพราวฟ้า ผมให้คุณอยู่ก็เพราะสมเพชเท่านั้น” หนีไปแล้วทำต้องกลับมาให้เขาเห็นหน้าอีก พราวฟ้าเอาความใจกล้าหน้าด้านมาจากไหนนักหนา “เราคงจบกันไม่ดีสินะคะ” แตกหักกันอีท่าไหนถึงเกลียดกันขนาดนี้ เฮ้อ ถ้าเธอจำได้สักนิดก็คงดีจะได้เถียงสักหน่อย คนอย่างพราวฟ้าเนี้ยเหรอใจร้ายใจดำ เธอว่าเธอก็เป็นคนดีอยู่ในระดับหนึ่งนะ ไม่น่าชั่วร้ายอะไรหรอก “พูดมากไปทำความสะอาดได้แล้ว พรุ่งนี้มีอะไรให้คุณทำอีกเยอะ!” คำว่าจบจากพราวฟ้ากำลังก่อกวนใจหมื่นภพให้ขุ่นเคืองทั้งที่ตนเองเป็นคนเอ่ยแต่กลับไม่อยากยอมรับสถานภาพการเลิกราเท่าไรนัก เขาไม่ชอบเวลาตัวเองพ่ายแพ้ให้ผู้หญิงร้ายกาจตัวเล็กๆ คนนี้ พราวฟ้าควรจะสำนึกในสิ่งที่เคยทำในอดีตบ้างไม่ใช่ตั้งหน้าตั้งตาปั้นน้ำเป็นตัวว่าความจำเสื่อมไม่เลิกรา…

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more