นางร้ายลืมรัก

ตอนที่ 2 พราวฟ้า?

หน้าบ้านหลังใหญ่สีขาวมุกเป็นภาพที่หญิงสาวฝันถึงบ่อยครั้งและคาดไม่ถึงว่าเธอจะมาหยุดยืนอยู่ตรงนี้ได้ ในหัวเธอมีเพียงภาพบ้านหลังนี้หลังจากฟื้นขึ้นในโรงพยาบาลสอบถามใครก็ไม่มีใครรู้จักญาติเธอเลยสักคนเดียว ทุกอย่างที่ใช้ยืนยันตัวตนหายหมด ตำรวจเองก็กำลังตามหาให้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหนแต่กระทั่งตอนนี้ก็ยังไร้วี่แวว

หญิงสาวถอนหายใจอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่เพราะต่อให้เห็นภาพในหัวก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่ามันคือบ้านเธอหรือแค่เคยเห็นผ่านตาเท่านั้น เธอรู้เพียงเดินทางไปตามความรู้สึกเท่านั้นคุ้นที่ไหนก็ไปตามนั้นจนมาถึงบ้านหลังนี้ เงินที่มีติดตัวก็เหลือแค่ไม่กี่บาทเพราะมันมีติดกระเป๋ากางเกงตอนเธอเข้าโรงพยาบาล

“ยังกล้ามาเหยียบที่นี่อีกเหรอ หายไปหลายเดือนคิดว่าฉันจะหายโกรธ?” เสียงดังจากด้านหลังส่งผลให้เธอสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจเมื่อมองหาต้นเสียงก็พบชายหนุ่มรูปร่างสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร เรือนกายเต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดผิวสีแทนน่าหลงใหล

ใบหน้าหล่อเหลาคิ้มเข้มตาคมที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ความรู้สึกตื่นเต้นระคนคิดถึงอย่างประหลาด เธอเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับเขานัก

“รู้จักฉันเหรอคะ” หญิงยิ้มอย่างมีความหวังนัยตาทอประกายเจิดจรัสระยิบระยับราวกับนายพรานพบกับลูกแกะ

“เลิกเล่นสักทีมีอะไรก็รีบๆ พูดมาสักทีพราว!” ด้านหลังคนพูดมีรถสีดำจอดอยู่เพื่อรอขับเข้าบ้านแต่ดันติดที่เธอยืนขวาง หญิงสาวไม่ได้เบี่ยงตัวหลบเพราะยังต้องการคุยกับเจ้ารถอยู่

“ฉันชื่อพราวเหรอคะ” พราวเหรอ? ฟังแล้วคุ้นหูต้องเป็นชื่อเธอแน่ๆ ไม่ผิดหรอกถึงจะจำไม่ได้ก็ตาม

“หึ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นพราว ทีนี่ไม่มีใครตอนรับคุณ” ชายหนุ่มไล่ตรงๆ แบบไปคิดสงสารผู้หญิงอย่างพราวฟ้า หมื่นภพไม่อยากเชื่อเลยว่าอดีตภรรยาของเขาจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้

หน้าด้านไร้ยางอาย!

“พราวขออยู่ด้วยได้ไหม” หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยออกไปตามที่คิดเพราะไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร ผู้ชายตรงหน้านี้ต้องรู้จักครอบครัวเธออย่างแน่นอน

“ไม่คิดว่าเธอจะไร้ยางอายขนาดนี้” พราวฟ้ากล้ามากที่เดินมาขออยู่กับเขา เธอคงหมดที่ไปแล้วละสิถึงได้ซมซานกลับมาหาผัวเก่าอย่างเขาเพราะเมื่อเดือนก่อนเขายังเห็นเธอนั่งรถกับผู้ชายคนอื่นอยู่เลย

“พราวไม่รู้จักใครเลย จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร” คำต่อว่าจากชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวสะอึกรู้สึกเจ็บแปลบแต่ก็พยายามไม่สนใจเดินหน้าขออยู่กับเขาต่อ

เธอเดินเข้าไปเกาะแขนเขาใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางกำลังอ้อนวอนผ่านทางสีหน้าและสายตา

“อย่ามามารยา! ถ้าอยากแกล้งบ้าก็ไปที่อื่น!” หมื่นภพสะบัดมือออกก่อนจะผลักร่างพราวฟ้าให้พ้นประตูทางเข้าเตรียมจะขึ้นรถทว่าก็มีแรงกอดจากด้านหลัง

“ฮึก” เสียงสะอื้นกับความรู้สึกอุ่นจากด้านหลังส่งผลให้หมื่นภพถอนหายใจหันมาหาอดีตภรรยา

“ร้องไห้ทำไมเกิดอ่อนไหวขึ้นมาเหรอ ตอนทำผิดแล้วหนีไปทำไมไม่คิด” มารยาของพราวฟ้ามีเหรอเขาจะดูไม่ออกกลับมาคราวนี้ใช้แผนคนเจ้าน้ำตามาล่อให้เขาสงสารสุดท้ายก็มาทำตัวร้ายกาจเหมือนเดิม เมื่อไหร่ทำผิดก็หนีไปกับผู้ชายคนอื่น พอหมดหนทางก็ซมซานกลับมาหาเขาอย่างนั้นเหรอ

หึ พราวฟ้ามองเขาเป็นตัวอะไร!

“พราวกลัว ฮึก ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ฮึก พราวขออยู่ด้วยนะคะ” หากเขาไม่ช่วยเธอก็จนปัญญาจริงๆ ว่าจะไปไหนต่อ ในหัวเธอมันมืดสนิทมีเพียงภาพบ้านหลังนี้โผล่มาซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามาถูกได้ยังไงเหมือนกัน รู้แค่คุ้นและรู้สึกว่าต้องมาที่นี่

“กลับมาแล้วจะก่อเรื่องอีกไหม” หมื่นภพถอนหายใจมองคนตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ทนไม่ไหวคิดหาทางเอาคืนอย่างอื่นดีกว่าปล่อยตัวผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ไป

อยากรู้เหมือนกันว่าจะแกล้งความจำเสื่อมได้สักกี่น้ำ!

“ฮึกๆ พราวจะไม่ก่อเรื่อง ฮึกๆ ไม่ทำจริงๆ ค่ะ” พราวฟ้าพยักหน้ารับแข็งขันเพราะตัวเธอไม่ใช่คนชอบหาเรื่องใครก่อนอยู่แล้ว

หมื่นภพมองอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ลากอดีตภรรยาขึ้นรถเพื่อเข้าบ้านพร้อมกับลอบสังเกตุว่าหญิงสาวมีพิรุธอะไรบ้าง จากการสังเกตุพบความน่าสงสัยเต็มไปหมด พราวฟ้าดูร่าเริงสดใสแม้จะร้องไห้อยู่ก็ตามต่างจากเมื่อก่อนที่มักมีความเศร้าอยู่ในแววตาเวลาเผลอเสมอ

เขาไม่รู้ว่าเธอกลับมาทำไมถ้ากลับมาแล้วยังคิดร้ายกับคนอื่นเขานี่แหละจะทรมานเธอแบบไม่คิดปราณีเลบ