เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ปลูกคนที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่น มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดหูไว้ทั้งที่ยังไม่ลืมตาพร้อมกับทำท่าจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกหน
แต่เสี่ยงเคาะก็ทวีความถี่และรัวแรงขึ้น จากที่มีแค่เสียงเคาะก็เริ่มมีเสียงร้องเรียก จนคนที่ตั้งใจจะหลับต่อ ก็ไม่สามารถทำได้อีกต่อไป
“เปิดประตูให้ผมหน่อยโรส”
ความง่วงที่กำลังเล่นงานอย่างหนักทำให้สติสตังโรสศิรินยังไม่เต็มร้อย ร่างบางขยับตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับคว้านหาสวิทช์ไฟบนหัวเตียงเพื่อเปิดให้ความสว่างด้วยความงัวเงีย จากนั้นร่างบางก็คลานลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า
ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้น ก่อนที่จะฝืนเพ่งมองไปยังนาฬิกาบนหัวเตียงทั้งที่รู้สึกพร่ามัวเต็มที แต่แล้วก็ต้องรู้สึกตกใจ ก่อนจะบ่นพึมพำด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“โอ๊ย…นี่มันตีหนึ่งแล้ว กลับมาทำไมเอาป่านนี้เนี่ย”
เมื่อตอนสี่ทุ่มกาเดนและโจเซฟที่มาอยู่เป็นเพื่อน บอกกับเธอว่าเจ้านายมี
