ทางด้านคริสเตียนออกจากห้องประชุมตอนเกือบจะสี่ทุ่มด้วยท่าทีรีบรน เพราะในใจกระวนกระวายคิดถึงคนบนห้อง ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง แต่เท้ายาวก้าวยังไม่พ้นประตูก็มีใครบางคนเรียกไว้เสียก่อน
“ท่านครับ”
“ว่าไง?”หันมาพร้อมขมวดคิ้วถาม
“ผมมีเอกสารให้ท่านเซ็นครับ”
ชาลีชายผมสีดอกเลาวัยใกล้เกษียณผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมเซสเตียนบอกด้วยน้ำเสียงนุ่ม
“ไหน เอามาสิ”พยักหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงรีบรน
“ครับท่าน”
เพียงอึกใจเดียวชาลีก็นำแฟ้มเอกสารมาวางลงบนโต๊ะราวกับเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว คริสเตียนกวาดสายตาคมกริบสีสนิมเหล็กมองกองแฟ้มเอกสารก่อนที่จะขมวดคิ้วยุ่ง
“หมดนี่เลยหรอ?”
“ครับ คุณฟรานเซสเซ็นไปหมดแล้วเหลือแต่ในส่วนของท่านครับ”
ผู้จัดการใหญ่อธิบายอย่างใจเย็นขณะมองใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายหนุ่มที่อ่อนเยาว์กว่าตนมากด้วยหัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆกลัวอีกฝ่ายจะปฏิเสธ แต่แล้วสิ่งที่กลัวก็เกิดขึ้นจนได้
“ไว้วั
