ร่างเพรียวบางเดินลงมาจากบันไดชั้นสองอย่างอ่อนเพลียจากพิษไข้ซึ่งพึ่งจะจางหายไปได้ไม่นานหลังจากที่เธอกับมอร์แกนเล่นกันอย่างหนักหน่วงในโรงแรมสุดหรูรุ่งเช้าวันต่อมาพิษไข้ก็ถามหาทำเอาเธอนอนซมไปสามวันสามคืนเต็มๆ แต่ก็ยังดีที่ตัวการเรื่องนี้คอยดูแลเธอไม่ห่างทั้งป้อนข้าวป้อนน้ำเช็ดตัวให้ ไหนอีกจะให้หมอส่วนตัวมาคอยจัดยาให้เธอกินอีกและมันจะดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ค่อยหาเศษหาเลยในตอนที่เธอไม่สบายอยู่
"อ้าวคุณหนูไม่สบายอยู่หายดีแล้วเหรอคะ"แม่บ้านเก่าแก่อย่างมิเชลล์ถามแพรวาตอนนี้ยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ตรงตีบันไดในตัวบ้านเพราะด้วยความไม่รู้เส้นทาง
"คุณป้าคือ"แพรวามองผู้หญิงที่มีอายุที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"ป้าชื่อมิเชลล์เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ แล้วแม่หนูล่ะชื่ออะไร"แพรวาเห็นความใจดีและน้ำเสียงที่เป็นมิตรของป้ามิเชลล์อย่างน้อยเวลาที่เธอต้องอาศัยอยู่ที่นี่ก็คงจะมีป้ามิเชลล์คนนี้เป็นที่ปรึกษาให้เธอ
"สวัสดีค่ะคุณป้าม
