12-1 เป็นห่วง
พิมพ์ลภัสไม่ได้ตั้งใจอ่อยผู้ชาย... ไม่เลย! เป็นร่างกายทรยศไม่ได้ทำตามสมองนึกคิด สองแขนวาดขึ้นโอบรอบคอแกร่งของผู้ชายตัวโตที่นิ่งไปครู่
“ทำไมพี่ต้องอยู่ล่ะ? พิมพ์อยู่คนเดียวได้นี่” พูดแย้งอย่างอาลัย ทั้งที่อุตส่าห์รอเธอมาทั้งวัน และคนง้อก็ไม่สนใจเขาอีก
“ค่ะ อยู่คนเดียวก็ได้” เสียงหวานอ่อนลงพร้อมปล่อยคนตัวโตให้เป็นอิสระ ร่างสูงได้ยืนอย่างมั่นคงแล้วเธอถึงได้รับรู้ระยะห่าง...
ความต่ำเตี้ยเรี่ยดินของตัวเอง เธอมันแค่คุณหนูถังแตกน่ะสิ
“ขอบคุณนะคะ... สำหรับฝักบัว”
ต้องขอบคุณฝักบัวต่างหาก! ร่างบางก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องน้ำทิ้งช่างเอาไว้ โยนความเหนื่อยล้าลงบนที่นอนนุ่ม อีกคนก็เดินตามติด ๆ หยุดปลายเท้าลงตรงข้างเตียง
“อ้าว... ไม่เดินไปส่งพี่เหรอ?”
“พิมพ์ง่วง ไปแล้วปิดประตูไว้อย่างนั้นล่ะค่ะ เดี๋ยวมันล็อกมันเอง”
คนได้ยินส่ายหน้าไปมา ไม่ได้บอกลาเธอแต่เดินลงบันไดไปเสียเฉย ๆ
ประหลาด
