9-2 ระยะห่างทางสังคม (social distancing)
1048 คำ
9-2 ระยะห่างทางสังคม (social distancing)
: Day 15 :
‘มนุษย์เป็นสัตว์สังคม’
คำปรัชญาประโยคหนึ่งผุดวาบขึ้นมาในหัวสมอง เตชินกำลังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธออาจกักตัวเยอะเกินไปจนเกิดอาการผิดปกติทางสมอง เพราะเห็น ๆ กันอยู่ว่าพิมพ์ลภัสไม่ชอบให้ใครจีบ
มันอาจเกิดขึ้นได้แม้แต่กับตัวเขาเองที่รู้สึกแปลก ๆ กับการไม่ได้พบหน้าใครเลยสักคน นอกจากการออกไปยืนที่ระเบียง ถึงได้เห็นผู้คนเดินไปเดินมาเป็นหนอนอยู่ข้างล่าง หรืออาจได้พบกับห้องข้าง ๆ เข้าโดยบังเอิญ
บางวันเขาต้องยกสายหาพ่อแม่ว่าสบายดีไหม โทรหาพี่ชายทั้งสองคน หนึ่งในนั้นไม่ใช่คนพูดจาดีอย่างพี่ตฤณ
ไม่มีใครให้ปรึกษาปัญหาชีวิต ครั้นพอก้มหน้าก้มตาทำงานคร่ำเครียดได้อยู่วันสองวันให้ลืมบรรยากาศวังเวงของการกักตัว พาลจะนึกถึงใบหน้าสวยหวานของแม่คุณ
พิมพ์ลภัสมีนิสัยคล้ายคลึงกับอริสาอยู่หลายอย่าง ทั้งเรื่องพูดแล้วก็ทำเลยยังมีความแน่วแน่เด็ดเดี่ยวในแววตา
อาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่ทำให้เขาต้องเปลี่ยนความคิดใหม่...
วันสุดท้ายหลังจากที่ตื่นมาเก็บของเสร็จเรียบร้อยดี หยิบเสื้อยืดแฟชั่นตัวเลขภาษาญี่ปุ่นเข้าคู่กับกางเกงยีนแบรนด์เนม เขาจึงลองส่งข้อความกลับไปพูดคุยหยอดจีบใส่พิมพ์ลภัสด้วยการเรียกเธอว่าคนสวย...
แม่คนสวยก็ออกมาชะโงกคอมองตรงระเบียง โทรเรียกเขาให้ออกมารับลมเย็น ๆ จากตึกสูง สูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย
“นอนสบายไหมครับ? น้องคนสวย ฝันถึงพี่เตหรือเปล่า...?” พอแกล้งพูดไปด้วยอยากโดนด่าตอนเช้า เขากลับได้คำตอบในหน้าตานิ่ง ๆ
“ค่ะ... ฝันว่ามีลูกกับพี่เต น่ารักมากเลย เด็กผู้ชาย” เสียงหวานตะโกนบอก ในระยะห่างสุดระเบียงประมาณสักสองเมตรได้
ร่างสูงขยับเดินเข้าไปหาเธอ ทว่าโรงแรมระดับห้าดาวก็จัดระบบความเป็นส่วนตัวได้ดีเรื่องระยะห่างของแต่ละห้องพัก
“อะไรนะ? พี่ไม่ได้ยิน...”
ใบหน้าสดสวยแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย หากต้องพูดมันอีกรอบ
ร่างบางในเดรสหวานจึงยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู โทรคุยกับเขาแทน โดยที่ยังมองหน้าเขาอยู่ตรงนั้น
“พิมพ์ฝันว่ามีลูกชายค่ะ... น่ารักมาก แก้มยุ้ยน่าหยิก”
เตชินหัวเราะออกมา ถึงไม่รู้ว่าเธอหมายถึงแก้มของเขาหรือเปล่า
“น้องชอบแม่พี่ เลยอยากมีลูกกับพี่เนี่ยนะ?”
“ค่ะ... พิมพ์เป็นหนี้บุญคุณป้าขวัญ พิมพ์คิดว่าพี่เตเป็นคนดีด้วย... เรื่องความรักเอาไว้ทีหลังได้ไหม?”
“มันต้องมีความรักก่อนสิ... พี่บอกไปแล้ว...”
ในคำพูดโม้เอาตัวรอดไปอย่างนั้น เตชินคงไม่สามารถ ‘รัก’ ผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่
มือหนากระชับโทรศัพท์แนบหูแน่นด้วยความมั่นใจ พิมพ์ลภัสเองก็มีความมั่นใจเหมือนกับเขา
“มีลูกมันแปลกตรงไหนเหรอคะพี่เต? คนเขามีกันเยอะแยะไป พิมพ์ยังมีเพื่อนเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเลย นางก็ดูมีความสุขดี ในเมืองนอกเมืองไหน ฝรั่งบางคนอยากมีลูกไม่อยากมีผัว ไปทำเด็กหลอดแก้ว ไม่เห็นเป็นไรนี่”
“อย่างแรกเลย ออกมาตรงระเบียง คุยกับพี่หรือคุยกับห้องนู้น ต้องใส่แมสก์นะครับ”
“ค่ะ... พิมพ์ลืม ขอโทษค่ะ แต่พิมพ์โทรคุยกับพี่เต ทำไมต้องใส่แมสก์ด้วยคะ? ลมไม่แรง ระเบียงห้องก็ห่างกันตั้งเยอะ”
“เออ... นั่นสิ” เสียงหัวเราะแห้ง ๆ ของเตชินส่งผ่านกลับไปอย่างลืมตัว เขาเพิ่งเห็นว่าเธอเป็นคนคุยง่าย มีเหตุผล แต่บางครั้งก็คุยไม่รู้เรื่อง! เลยเปลี่ยนเรื่องถาม
“เก็บของเสร็จหรือยัง? จะเช็คเอ้าท์แล้วนะ”
“เรียบร้อยค่ะ พี่เตล่ะคะ?”
“อืม... ครับ เก็บทุกอย่าง เก็บตัว เก็บหัวใจของน้องพิมพ์คนสวยไปด้วยแล้วครับ พี่ไม่อยากเลิกกักตัวเลยอ่ะ” เสียงทุ้มหวานหยอกไปตามสาย ไม่วายส่งสายตาหวานซึ้งอย่างที่เขาทำอยู่เป็นประจำกับบรรดาสาว ๆ คู่ขาชั่วครั้งชั่วคราว
ทุกคนรู้ว่าเขาไม่เคยจริงจังกับใคร... เว้นไว้หนึ่งคน
“ดีค่ะ... พิมพ์คุยกับป้าขวัญแล้วนะว่าจะไปกักตัวบ้านพี่ต่อ”
“ด้วยหน้าตาแบบนั้นอ่านะน้อง...”
“ทำไมคะ? หน้าพิมพ์ก็เป็นแบบนี้...”
ใบหน้าสดสวยดูไร้อารมณ์ ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ตรงข้ามกับเตชิน...
วูบหนึ่งที่นึกอยากเห็นใบหน้าสวยหวานตอนถึงจุดสุดยอด กรีดร้องอย่างทรมานเพราะความเสียวซ่าน!
พอได้รู้จักพูดคุยกันมากขึ้น นัดพบระหว่างวัน แม้แค่ 45 นาที อารมณ์และความคิดเหมือนไม่ไปในทิศทางเดียวกัน อาจด้วยความเปลี่ยวหรือเปล่าก็ไม่รู้...
ชายหนุ่มคิดพลางเท้าแขนลงบนราวตรงระเบียง รอยยิ้มบนวงหน้าบอกเจตนาชัดเจน หากว่าเธอหมายความว่าจะไปนอนที่บ้าน บนเตียงของเขา...
“น้องพิมพ์... พี่ถามจริง... แน่ใจนะ ที่บอกว่าจะปั๊มลูกกับพี่น่ะ รู้ใช่ไหม? วิธีธรรมชาติเขาทำกันยังไง?”
พิมพ์ลภัสสะดุดกับสายตาและน้ำเสียง... แสนเร่าร้อนเชิญชวน
คิ้วเข้มหนาเรียบขนานไปกับดวงตาคู่คมเข้มเข้ากับใบหน้าเรียวไข่ รับสันกรามอย่างพอดีสมเป็นชายชาตรี จมูกโด่งเป็นสันงุ้มปลาย ริมฝีปากกระจับอมชมพูแดงหยักยิ้ม
ภาพหุ่นกำยำเป็นล่ำสันที่เคยเห็นครั้งหนึ่งตรงระเบียงกว้างปรากฏในหัวสมอง อุณหภูมิร้อน ๆ ประสาสาวโสดผู้ไม่เคยเหงาเพราะมีชีวิตอยู่กับพระเอกนิยาย
แกอ่านนิยายโรมานซ์ 18+ มากไปแล้วยัยพิมพ์!
แก้มขาวนวลกลายเป็นสีแดงระเรื่อคราสบตา ขณะที่เธอดันนึกเรื่องบางอย่างออกเสียก่อนและจำเป็นต้องบอกเขา
“พี่เต...”
“ว่าไงครับ?” ชายหนุ่มถามอย่างรอคอยคาดคั้นในคำตอบ ปลายนิ้วเรียวก็ชี้มาทางราวเหล็กที่เขากำลังเท้าแขน...
“ระเบียงห้องพี่... มีขี้นกค่ะ”
- ผู้เขียน
