จิวซินมองตามท่วงท่าคุ้นชินที่จากไปด้วยความแคลงใจ
จิ่นฉินพยุงจิวซินที่ร่างหายอ่อนแอพาแยกไปยังตำหนักบูรพา
“ข้าเชิญหมอหลวงที่ตำหนักบูรพาให้ดูอาการเจ้าองค์ชายใหญ่” องค์ชายห้าพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยเหลือกำลัง
“เหอตงหยวนมียาสมานแผลชั้นเลิศไม่รบกวนท่านแล้วเราสมานแผลในแบบของเหอหยวน
“เหอจิ่นเกอ เจ้ากลัวว่ายาที่ให้จะไม่ปลอดภัย หรือว่าไม่ไว้ใจเรา” องค์ชายสิบสองมองผ่านในการที่จิ่นฉินประคองจิวซินรู้สึกไม่ชอบใจนัก
“องค์ชายสิบสองกล่าวเกินไปแล้วข้าเพียงแต่ไม่อยากรบกวนพวกท่าน”
“เช่นนั้นก็สุดแล้วแต่ท่านเรื่องบางเรื่องไม่อาจฝืนใจ ไห่ตงหยวนถือว่าไม่ไร้น้ำใจแล้ว”
ต่างแยกย้ายกันไปชงไฉ่ยังคงถือเอาอาภรณ์ของจิวซินติดตัวไปด้วยองค์ชายห้ามองจิ่นฉินที่โอบรอบเอวของจิวซินด้วยสายตาขุ่นมัว
“องค์หญิงพวกที่ลอบทำร้ายท่านท่านรู้ที่มาที่ไปหรือไม่” จิ่นฉินถาม
“ข้าไม่อาจรู้ได้ฝีมอพวกมันร้ายกาจและมีการวางแผนมาก่อนหน้านั้
