“องค์หญิงรองของไห่ตงหยวน หึหึ ..” ชงไฉ่เยาะหยันตัวเอง
“ข้าส่งคนไปลอบวาดภาพนางมาให้องค์ชายแล้วคาดว่าอีกไม่นาน” จริงสิชงไฉ่คิดบางทีอะไรๆ อาจจะดีขึ้นหากเขาได้พบกับน้องสาวของจิ่นเกอคนนี้นางอาจจะคล้ายพี่ชายจนเขาไม่ต้องทนทรมานกับการคิดเกินเลยกับบุรุษเช่นจิ่นเกอกระดกสุราลงคออย่าง่ายดายจนเมามาย
“หากข้าพบนาง ข้าจะถามนางว่าพี่ชายของนางเหตุใดทำข้าปั่นป่วนเช่นนี้” เสียงอ้อแอ้ก่อนจะฟุบลงไปกับโต๊ะ ชิงซาได้ยินชัดทุกถ้อยคำ ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น
จิวซินนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงข้อเท้าที่บวมทำให้รู้สึกเจ็บ แต่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนนั้น
“หมิงหลิน” เรียกหาหมิงหลินเสียงลั่น
“ไหลหล่า ไหลหล่า” (มาแล้วๆ) หมิงหลินขานมาแต่ไกล
“จิ่นฉิน อยู่ไหน” จิวซินถามหาอีกคน
“ท่านองครักษ์อยู่ด้านนอก คอยอารักขา คุณหนูมีสิ่งใดจะบอกกล่าว” หมิงหลินเลิกคิ้วสูง
“ข้าเพียงแต่ พักนี้ไม่เห็นเขาคอยมาวุ่นวายตักเตือนว่ากล่าวข้าเหมือนเช่นเคย”
