“ดีเช่นนั้นข้าย่อมไม่ฝืนใจเจ้าสิบสอง ปล่อยให้เวลาชี้ชัดทุกอย่างของมันเอง” ฮ่องเต้ตบเข่าอย่างแรงด้วยความชอบใจจะว่าไปชงไฉ่แม้จะเป็นถึงองค์ชายสิบสองแต่ทว่าความที่เขารักฮองเฮามากกว่าเมียทุกคน แม้จะเรียกได้ว่ามารดาของชงไฉ่มาทีหลังแต่นางก็เป็นหญิงคนเดียวที่สามารถกุมหัวใจของเขาเสียอยู่หมัด ชงไฉ่เองไม่ต่างจากเขานักเพราะเป็นบุรุษที่นับว่าใช้ชีวิตหนุ่มจนคุ้มค่ากินเที่ยวสำราญใจเขาเองแม้จะไม่ชอบใจนักหากแต่ไม่เคยก้าวก่ายด้วยรู้ดีว่าเมื่อถึงเวลานั้นหญิงที่เปรียบดังหงส์ย่อมมากุมหัวใจมังกร
“ฝ่าบาททรงพระปรีชาองค์รัชทายาทแม้จะชอบความสำราญหากแต่เมื่อถึงคราวจำเป็น ข้าน้อยเชื่อว่าจะไม่ทำฝ่าบาทให้ผิดหวัง” กงกงพูดเป็นนัยสำคัญทำเอาไห่หยวนรู้สึกหนักใจมิใช่น้อยหากชงไฉ่ไม่เหมือนเขาเสียทีเดียวเอาแต่สำราญรื่นรมย์ไปวันๆ ไห่ตงหยวนก็นับว่าอับโชค
“บางที่ข้าเองก็หวั่นใจเรื่องเจ้าสิบสองบางครั้งก็คิดว่าอย่างไรเสียเจ้าสิบสอ
