จิ่นเกอพำนัก ณ.โรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง รินสุราอุ่นลงในถ้วยลู่ชิงไม่สู้ชอบใจนัก
“ท่านเหตุใดไม่พบนางเสียจะได้ลุแก่โทษที่ทำให้ท่านระทมทุกข์อยู่เช่นนี้”
“เช่นนั้นข้าก็เหมือนกับทำร้ายจิวซินและความตั้งใจของนางให้พังทลายลงไปสู้ข้าอยู่ภายนอกเพียงคอยช่วยเหลือนางก็เพียงพอแล้ว” ลู่ชิงหลับตาลงระงับโทสะที่พลุ่งพล่าน
ชายสองคนนั่งโต๊ะถัดไปจ้องมองมายังจิ่นเกอตาไม่กะพริบ ในโลกหล้าไฉนเลยจะหาความจริงใจจากผู้คนรอบข้างช่างยากเย็นยิ่งกว่าสิ่งใด
จิ่นฉินกวัดแกว่งกระบี่ไปมาเบื้องหน้าจิวซิน
“จิ่นฉินฝีมือเจ้าแม้จะด้อยกว่าองค์ชายสิบสองชงไฉ่ แต่ทว่ากับรุนแรงร้าวลึกกว่า” จิวซินออกปาก
“นายท่าน เพียงแค่หมั่นฝึกฝนไม่ช้าไม่นานท่านก็อาจไร้ผู้ทัดเทียม” จิวซินยิ้ม
“เพียงแค่เอาชนะองค์ชายสิบสองชงไฉ่ได้ข้าแม้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็ไม่อาจเลิกล้มความตั้งใจ” จิ่นฉินมองจิวซินด้วยสายตาชื่นชม
ฉิงชาลอบมองอยู่ข้างพุ่มไม้ใบดกหนาส่ายหน้าเน
