“คะพี่นะ...” คำถามค้างเติ่ง หล่อนมองหน้าคนที่เคาะประตูตาค้าง ไม่คิดว่าจะเป็นราซิเอลโล่ เมื่อตั้งสติได้หล่อนรีบปิดประตู แต่ช้ากว่ามือใหญ่ที่ดันประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“ลูกใคร”
เป็นคำถามแรกของชายตัวโต เขาก้มมองเด็กชายที่กำลังนอนหลับบนเบาะ วินาทีแรกที่เห็นเด็กชายในระยะใกล้ ราซิเอลโล่รู้สึกแปลกๆ ในอก พินิจรูปหน้าและผิวพรรณของเด็กชาย มองปราดเดียวก็รู้ว่า เด็กคนนี้มีเชื้อสายชาวต่างชาติ ที่เขามั่นใจคือ เส้นผมของเด็กชายที่ไม่ใช่สีดำหรือสีน้ำตาลเข้ม แต่เป็นสีน้ำตาลประกายทอง ซึ่งเส้นผมของเด็กคนนี้เหมือนเขาไม่มีผิด
“ลูกฉันน่ะสิ” เพชรหอมตอบเสียงสั่น “ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันโทรแจ้งตำรวจจริงด้วย”
“ลูกของฉันใช่ไหม” ราซิเอลโล่ไม่สนใจคำขู่ เขาถามกลับด้วยความอยากรู้เต็มที่ “ใช่ไหมเพ้นท์”
น้ำเสียงประโยคคำถามค่อนข้างสั่น และเจ้าของเสียงปรารถนาอยากได้ยินคำตอบเต็มที่
“ไม่ใช่ น้องฮาร
