ณ ห้องพักของนานโอ
“คุณอาสนใจเพ้นท์เหรอครับ” หลังจากบรรดาลูกน้องและสาวสวยดีกรีนางแบบจำนวนสามคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนห้องของตน ราซิเอลโล่รีบถามนานโอทันที
“แกถามทำไม” นานโอไม่ตอบ เขาถามกลับแทน “หรือว่าแกสนใจเพ้นท์”
ไม่ใช่ว่านานโอจะไม่สังเกตเห็นทีท่าของหลานรัก เขาเห็นแต่ไม่พูด ไม่ทักถาม ตอนนั้นยังไม่แน่ใจเพราะคิดว่า เป็นสายตาของผู้ชายที่มองผู้หญิงสวย แต่พอได้ยินคำถามนี้ นานโอเริ่มมั่นใจในความคิดของตน
“ก็ไม่เชิง”
“ยังไงไม่เชิง”
“เมื่อเจ็ดปีก่อน เพ้นท์เคยเป็นเด็กฝึกงานในบริษัทของผม เรามีอะไรกัน” ราซิเอลโล่พูดแค่นี้นานโอก็เข้าใจ
“พอได้สมใจหมาย แกก็ทิ้งเพ้นท์ใช่ไหม”
นานโอรู้นิสัยหลานคนนี้ดีว่า ใช้ผู้หญิงเปลืองมากแค่ไหน แถมเป็นคนขี้เบื่อ ไม่ชอบให้ใครมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ และคบกับใครได้ไม่นาน เพชรหอมคือผู้หญิงหนึ่งในหลายสิบคนของราซิเอลโล่ ที่พอหมดกลิ่นหอมก็ถูกโละทิ้ง
“ไม่เชิงครับ
