บรืนนนนนน
ร้านอาหารอิตาลี K
รถมอเตอร์ไซค์ที่ผมใช้เป็นยานพาหนะถูกจอดลงบริเวณหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ผมนั่งคร่อมรถอยู่อย่างนั่นนิ่งๆ มองภาพของบุคคลที่ผมกำลังแอบแกะรอยตามหลังมาเดินเข้าร้านด้วยลักษณะเสมือนครอบครัว
ผมพยายามมองหาพวกเขาจากด้านนอกร้าน ไม่รู้ว่ามันคือเรื่องโชคดีหรือโชคร้ายที่พวกเขาดันพากันมานั่งยังโต๊ะริมหน้าต่างบานใสของร้านจนผมสามารถเห็นใบหน้าน่ารักเหมือนเด็กได้อีกครั้งอย่างเต็มตา
Rrrrrr
โทรศัพท์ที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบบริเวณลานจอดรถหน้าร้านทำผมรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ยัดมันแรกความนุ่มระหว่างภายในหมวกกันน็อกและหูผมเพื่อตั้งท่าจะพูดคุย
“ว่า?”
[มึงอยู่ไหนวะทูป? ไม่ได้อยู่ห้องเหรอ?]
“เหอะ! กูออกมาข้างนอก”
[กูหาข้อมูลที่มึงต้องการได้แล้วนะ น้องเทียนอะไรของมึงอ่ะ เขาชื่อจริงว่า ด.ญ ธีรนันท์ บุญนำพา]
“งั้นเหรอ?” ผมย้อนนิ่งๆ โดยยังคงสายไว้ที่บานกระจกใสขอ
