“พี่....อึก..มะ มองนมจิ๋วค่ะ...”
“…”
“ดะ เดี๋ยวพี่ไป...จัดการกับเลือดก่อนนะคะ...” เสียงที่ได้รับกลับมาทำปากฉันกระตุกอย่างนึกขนลุก แม้ว่านายอสุราจะรีบละสายตาไปทางอื่นหลังพูดจบและโยนเสื้อเชิ้ตทิ้งไว้ให้เปลี่ยนแล้วก็ตาม แต่ความสะพรึงกับความโรคจิตยามที่เขามองฉันนั้นมันยังตราตรึงไม่ไปไหน
คนประเภทนี้ลำพังแค่คุกคงขังไว้ได้ไม่นาน สงสัยต้องพึ่งโรงพยาบาลจิตเวช! ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องรีบพาตัวเองออกไปจากห้องนี้ก่อนที่นายอสุราจะเป็นทำเรื่องแบบเดียวกับที่ชายแปลกหน้าเมื่อตอนเย็นทำ ใช่! ฉันควรจะรีบกลับห้อง
คิดได้ดังนั้น ฉันก็รีบดีดตัวลุกจากโซฟาทันทีโดยยังคงกุมเสื้อยืดของนายอสุราปิดบังร่างกายช่วงบนเอาไว้ ย่องไปที่ประตูห้องอย่างเงียบเชียบ ทว่า จังหวะเดียวกันนั้นผู้ชายที่หายไปเข้าไปในห้องน้ำก็ทักขึ้น
“แล้วนั่นจะลุกไปไหน?” ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกจับได้ รีบหันขวับมองไปยังต้นเสียงก่อนต้องพบว่าเจ้าขอ
