เสพติดเด็ก

บทที่ 16

“ตอนแรกอ่ะบังเอิญ... แต่ที่ทำเมื่อกี้ พี่จงใจ ”

จู่ๆ ทั่วหน้าก็ร้อนขึ้นหลังคำพูดห่ามพรรค์นั้นสิ้นสุดลง ฉันเหมือนคนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

เมื่อตั้งสติได้ มือสองข้างก็รีบหยัดกายลุกขึ้นจากพื้นเดินแทรกช่องว่างระหว่างขอบประตูกับตัวนายอสุราเข้าไปด้านใน ครั้งนี้ ฉันไม่อยู่รอลิฟต์แต่เลือกจะก้าวเท้าขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว เรียกว่าไวที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำมาเลยก็ว่าได้

เขาทำฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองด้วยคำพูดนั่น...

ทันทีที่เข้ามาอยู่ในห้อง สิ่งที่ฉันทำเป็นอย่างแรกเพื่อดึงสติให้กลับมาเป็นปกติก็คือ เริ่มไล่เช็กภาพบันทึกวิดีโอจากกล้องตัวจิ๋วที่แอบซุกซ่อนไว้ภายในกระเป๋าตุ๊กตาหมี

โดยไล่ตั้งแต่ภาพเหตุการณ์ช่วงเช้าวันจันทร์ ภาพเคลื่อนไหวซึ่งถ่ายให้เห็นสภาพแวดล้อมหน้าอพาร์ทเม้นต์ เป็นภาพเบลอเพราะฉันเอาแต่วิ่งหนีผู้ชายคนหนึ่งหนีไปยังโรงเรียน

(ฉันมีเรื่องให้นายทำนิดหน่อยหมวดยู...มันก็ไม่เชิง...) จนถึงช่วงที่ฉันโทรหาหมวดยู แต่แล้วจู่ๆภาพของหน้าจอก็หมุนด้วยความเร็ว ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกเหมือนว่าตอนนั้น ฉันจะรู้สึกเหมือนว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังมองอยู่

ภาพที่กล้องจับได้คือสถานการณ์โดยรอบหน้าโรงเรียนประถม ทว่า ก่อนที่กล้องจะแพลนกลับไปที่หน้ารั้วโรงเรียน สายตาที่เอาแต่จับจ้องภาพบนหน้าจอก็สังเกตุเห็นอะไรบางอย่างที่ช่วงเวลานั้นฉันไม่มีโอกาสได้เห็น พานให้ต้องใช้นิ้วเคาะแป้นพิมพ์เพื่อหยุดการเล่นของวิดีโอก่อนจะกดย้อนกลับไปยังภาพเหตุการณ์แปลกๆที่เห็นผ่านตา

สิ่งที่สายตาจับสังเกตได้ในวิดีโอคือภาพของผู้ชายแต่งกายปกปิดมิดชิดทั้งตัว เขาสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่ สวมหมวดและแว่นกันแดดสีดำสนิทอำพรางใบหน้า

เขาเป็นใครกันนะ...

เมื่อปล่อยให้วิดีโอเล่นเองต่อเนื่องโดยอัตโนมัติ ภาพที่ปรากฏต่อมาก็ตัดมายังช่วงเวลาหลังเลิกเรียน

(ปล่อยหนูนะ อ๊ะ!..ฟึ่บ!...ไม่ต้องกลัว พี่รักเด็ก..พี่จะพาหนูไปไหน!?...พาไปกินไอติมห้องพี่...) ภาพที่ปรากฏเป็นภาพหกคะเมนตีลังกลับหัวดูยุ่งเหยิง พอเห็นภาพในวิดีโอปรากฏเช่นนั้น ฉันก็ถอนหายใจทิ้งไมาได้ที่เย็นวันนั้นไม่ได้อะไรเพิ่มเติมเลย คอยดูเถอะ สักวันนายอสุราต้องโดนข้อหาขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าพนักงาน!

แต่แล้วเมื่อวิดิโอเล่นต่อเนื่องมายังภาพเหตุการณ์ช่วงเช้าของวันนี้ ภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทันทีที่ฉันก้าวออกจากอพาร์ทเม้นต์คือภาพของถนนซึ่งเด็กไปด้วยเด็กนักเรียนที่มาโรงเรียนกับผู้ปกครอง บ้างก็มากันเป็นกลุ่ม ทว่า

สิ่งที่กล้องจับภาพได้กลับเป็นภาพของผู้ซึ่งมีรูปพรรณสัณฐานคล้ายกับชายในชุดเสื้อโค้ทซึ่งถูกถ่ายติดตั้งแต่ช่วงเช้าวันจันทร์ คราวนี้ไม่ได้ยืนอยู่ในที่ไกลๆ เพราะภาพบนหน้าจอกำลังถ่ายติดเขาซึ่งอยู่ห่างฉันไปเพียงเล็กน้อยเท่า และตอนนั้นเองที่ฉันกลับต้องสะดุ้งให้กับภาพที่เห็นเมื่อกล้องสามารถถ่ายติดภาพมือของชายคนเดิมเอื้อมเข้ามาหาอย่างรวดเร็วตัดผ่านหน้ากล้องไปเพียงเสี้ยววินาที

อะไรกัน...ผู้ชายคนนั้นจะจับฉันเหรอ!?

ความแคลงใจทำฉันตัดสินใจย้อนดูภาพเห็นการณ์ที่ถ่ายไว้ได้อีกครั้งอย่างเป็นกังวล

แกร๊ก!

โดยกดหยุดภาพเคลื่อนไหวไว้ที่ภาพ เสี้ยวหน้าด้านล่างของชายผู้ต้องสงสัย ก่อนลุกตรงไปยังโต๊ะกระจก หยิบเอกสารรวบรวมผู้ต้องสงสัยทั้งหมดที่ได้รับมาหัวหน้าหน่วยเพื่อเช็กเปรียบเทียบ

ก่อนได้พบความจริงที่ว่าเค้าโครงรูปหน้าตั้งแต่ปลายจมูกลงไป มีภาพของผู้ต้องสงสัยซึ่งมีองค์ประกอบกับลักษณะเดียวกับชายในภาพอยู่ 3 คนด้วยกัน ซึ่งทุกคนล้วนแล้วแต่เคยผ่านการก่ออาชญากรรมกับเด็กมาแล้วทั้ง ที่สำคัญหนึ่งในชาย 3 คนยังเคยต้องโทษคดีกระทำชำเราเยาวชนอายุต่ำกว่า 15 ปีอีกด้วย…

กึก...

ฉันบรรจงปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊คตรงหน้าลงอย่างช้าๆ ก่อนเอนหลังพิงแนบไปกับโซฟาโดยในมือถือเอกสารของผู้ต้องสงสัยเอาไว้ในมือ ในหัวกำลังเริ่มคิดหนักยามที่สายตาจับจ้องภาพบันทึกประวัติของผู้ต้องหาในมือ

เป้าหมายของหนึ่งในชายสามคนนี้ไม่ใช่ดาราเด็กอย่างโบฟาง แต่ว่าภาพหลักฐานที่บันทึกเอาไว้มันบอกชัดว่าเป้าหมายของหนึ่งในชายสามคนนี้คือตัวฉันเอง ถ้าอย่างงั้นพวกเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนร้ายที่ทางกรมตำรวจสอบสวนพิเศษต้องการตัวหรือเปล่านะ...

ก๊อก! ครืดด! ก๊อก! ก๊อก!

ท่ามกลางการคิดไม่ตกและความเงียบในห้อง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหนึ่งครั้งก่อนตามมาด้วยเสียงขูบเล็บกับบานประตู จำต้องละสายตาจากเอกสารในมือ ปรายตามองไปยังประตูห้องที่ไม่ว่ารอเท่าไหร่คนด้านนอกก็ไม่มีวี่แววเปิดเข้ามา บอกชัดว่าเสียงเคาะประตูดังกล่าวไม่ได้เกิดจากฝีมือของนิคแน่ๆ

ครืดด! ครืดด! ครืดด!

เพราะว่าเงียบไปเสียงที่หน้าประตูจึงดังขึ้นอีกสามครั้งโดยคราวนี้เป็นเสียงการใช้เล็บขูด การที่เป็นเช่นนั้นทำฉันรีบซุกเอกสารในมือไว้ใต้หมอนอิงบนโซฟาทันที โดยก่อนจะลุกไป โน้ตบุ๊คสำหรับใช้ทำงานก็ถูกเคลื่อนย้ายมาซ่อนไว้ใต้โต๊ะทรงเตี้ยด้วยเช่นกัน

“คะ?” ฉันส่งเสียงตอบรับคนด้านนอก และไม่ได้คิดจะเปิดประตูต้อนรับเขาโดยทันที ทว่ามันก็เหมือนการแกล้งกันที่คนด้านนอกไม่ยอมตอบเอาแต่เงียบ

วูบแรกที่ในหัวคิดถึงคือ ชายตัวสูงที่ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยสัก ผู้ชายที่ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเป็นพวกจิตเภทจริงๆหรือแค่ทำตัวท้าทายกฏหมายบ้านเมืองทำเป็นหมาหยอกไก่ใส่เด็กประถมที่ตนเองอ้างว่าถูกใจไปอย่างงั้น

“พี่ขาเหรอ!?” พอคิดว่าอาจเป็นฉันจึงร้องทักออกไปอีก และเหมือนเคยสิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงเคาะและขูดประตู ทั้งที่ระหว่างเรามีเพียงแค่บานประตูกั้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ครืดด!

ครั้งนี้เป็นการเคาะ 3 ครั้งและเสียงขูดลากยาว 1 ทีแต่ขณะที่ฉันกำลังจะอ้าปากเพื่อต่อว่าออกเป็นหนที่สอง

ตึงง!!!

“เฮือก!” ร่างทั้งร่างก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆบานประตูถูกกระแทกอย่างแรงจากด้านนอกจนเกิดเสียงดัง ด้วยสถานการณ์แปลกๆและดูไม่ปกตินัก ทำฉันก้าวถอยออกจากประตูห้องโดยทิ้งสายตาเอาไว้แบบนั้น

ใจฉันมันกำลังเต้นแปลกๆ กับเหตุการณ์ประหลาดที่บานประตู หลายสิ่งหลายอย่างตีกันอยู่ในหัว ไม่เข้ารู้และไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายว่าเขาทำไปเพื่ออะไร

ฟึ่บ...

บริเวณช่องว่างใต้บานประตูมีของสิ่งหนึ่งถูกสอดผ่านเข้ามา มันคือกระดาษสีขาวถูกแต้มสีแดงเป็นคำสั้นๆว่า 'รัก' แถมสีบนกระดาษยังสดและซึมลงผิวกระดาษเหมือนเพิ่งผ่านการแต้มได้ไม่นานอีกทั้งยังมีกลิ่นแปลกๆ แต่ว่า ฉันกลับรู้สึกแปลกๆ ต่อสิ่งที่เห็น ได้แค่ยืนกลั้นใจและข่มความรู้สึกของตัวเองอยู่เช่นนั้น

ตอนนั้นเองที่ในหัวดันนึกอะไรขึ้นได้ ฉันตัดสินใจหันหลังตรงไปยังโต๊ะกระจกแล้วยกเก้าอี้ทรงเตี้ยมาวางลงบริเวณหน้าประตู การกระทำทุกอย่างในตอนนี้ถูกปฏิบัติอย่างเงียบเชียบไม่ว่าจะขณะปีนขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วส่องตาแมวเพื่อดูลาดเลาด้านนอกก็ตาม ภาพที่ปรากฏคือด้านนอกประตูคือความว่างเปล่า

ฉันทิ้งช่วงให้บรรยากาศรอบกายให้ตกอยู่ในความเงียบครู่สั้นๆ ก่อนตัดสินใจลงจากเก้าอี้ทรงเตี้ย กลั้นใจเปิดประตูเพื่อดูลาดเลา ทว่า ทันทีที่บานประตูถูกเปิดออกบางสิ่งบางอย่างที่รอคอยอยู่ด้านนอกก็บังเกิดขึ้นสายตา

ตุบ!

ศพของลูกแมวสีครีม ขนยาว สันนิฐานว่าน่าจะเป็นพันธุ์เปอร์เซีย ซึ่งไม่ทราบที่มาร่วงลงมากองกับพื้น สภาพของลูกแมวตัวดังกล่าวมีส่วนหัวเละราวกับถูกกระแทกด้วยของแข็งอย่างแรงจนเลือดสีสดเฉกเช่นเดียวกับสีบนกระดาษไหลเจิงนองเป็นวงกว้าง เลือดของมันค่อยๆ ไหลเจิงเข้ามาภายในพื้นที่ห้องพร้อมกันนั้น เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจอย่างขีดสุดก็ดังขึ้น

เสียงดังกล่าวคือเสียงของฉันเอง...