3 ปีต่อมา
เรื่องจริงที่ไม่เหมือนฝันมันเกิดขึ้นกับผมเเล้วล่ะครับ นั่นคือการทำงานทั้งวันทั้งคืนเเทบจะไม่ได้นอนแบบนี้ทำเอาร่างกายผมเเทบจะเเย่เหมือนกัน
อ้อ เรียกทำงานคงไม่ได้เพราะตอนนี้ผมกำลังลิสต์รายชื่อบริษัทที่จะไปสมัครพรุ่งนี้จนตาค้างไปหมดเเล้ว บางที่ก็เต็ม บางที่ก็จำกัดวุฒินู่นนี่นั่นจนผมยังหาที่ลงไม่ได้
มาม่าวนไปสามเดือนเเล้ว แบบนี้เมื่อไหร่ผมจะได้กินอาหารดีๆ กับคนอื่นเขาสักที อันที่จริงป้าเขาก็ไม่เคยทำให้ผมลำบากหรอกนะครับ เเต่ผมเลือกที่จะไม่พึ่งพวกเขาซะมากกว่า อะไรที่พอจะทำเองได้ผมก็อยากจะสู้ด้วยตัวเอง
เเค่ส่งผมเรียนจบได้ก็ดีเเค่ไหนเเล้ว..
"ทำไมที่นี่ให้เยอะจังวะ.."ผมบ่นอุบ สายตาไล่มองคุณสมบัติในอินเทอร์เน็ตทีละบรรทัดอย่างละเอียด
"..เอาก็เอาวะ! "
ไม่ใช่เเค่เงินเดือนเยอะ เเต่ผมว่าผมน่าจะมีคุณสมบัติที่จะเข้าสมัครที่นี่ได้ ยังไงก็ต้องลองดูสักตั้งนั่นเเหละวะ ถ้าไม่ลองผมก็คงไม่รู้เเละ
