ผมนอนมือก่ายหน้าผากมาเกือบครึ่งชั่วโมง นอนบนผ้านวมมันก็ไม่ได้เเย่อย่างที่คิดเท่าไหร่ เเต่จะให้ขึ้นไปนอนเตียงเดียวกับน้ำตาลก็กลัวน้องมันจะอึดอัด ผมก็เลยต้องอันเชิญสังขารตัวเองลงมาข้างล่างเเทน
นอนไม่หลับ ทำยังไงผมก็นอนไม่หลับ...
น้ำตาลบอกว่าผมโชคดีเเล้วที่จำเรื่องวันนั้นไม่ได้ เพราะมันอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิมถ้าผมได้รับรู้เรื่องราวในวันนั้น เเต่ถึงผมจำไม่ได้ ผมก็ยังคงฝันร้ายในทุกคืนอยู่ดี... ถ้าเป็นแบบนั้นสู้ให้ผมจำอะไรไม่ได้เลยซะยังดีกว่า
"พี่เหนือนอนไม่หลับเหรอคะ"
ผมพยักหน้ารับมองคนตัวเล็กที่โผล่หน้าลงมาจากเตียง มองผมด้วยความสงสัย
"คิดมากเหรอพี่เหนือ"
"เปล่าหรอก ไม่รู้ดิ... พี่เเค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"
ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังคิดมากหรือคิดถึงกันเเน่...
"ให้น้ำกล่อมไหมคะ เหมือนที่ป้าเคยกล่อมเราสองคนตอนเด็กๆ ไง"
"พี่ไม่ใช่เด็กเเล้วนะ"ผมบอกเเล้วหลุดขำ
"ถ้างั้นพี่เหนือเครียดอะไรเหรอคะ
