“แบบนี้เหรอคะ” คนช่างยั่วเอียงคอถามพร้อม ขยับตัวขึ้นลง มือน้อยโอบรัดรอบคอเขาเอาไว้แน่นเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว
“อ่าส์ นิ่มจ๋า เบาหน่อย แบบนี้พี่ไม่ไหว...จะแตก!” แทนที่จะเบาตามคำบอกกล่าว นลิสากลับทำในสิ่งที่มันเกือบๆ จะทำให้เขาตบะแตก ด้วยการขยับเข้ามากระซิบบอกกันด้วยคำพูดที่ต่อให้เป็นคนดีแค่ไหน ก็คงไม่มีทางทนได้แน่
“ก็แตกเลยสิคะ…”
สามชั่วโมงเห็นจะได้ กว่าที่ไฟรักจะมอดดับลงไปพร้อมๆ กับนลิสาที่แทบจะหมดเรี่ยวแรงคาอกพ่อของลูก เดือดร้อนคนที่ยังมีเรี่ยวแรงเต็มเปี่ยมต้องอุ้มเธอมาส่งถึงเตียง
“ไงครับ คนเก่งเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว หืม” เขาถาม พร้อมก้มลงไปหอมเบาๆ ที่แก้มเนียน และไม่ลืมเผื่อแผ่ไปถึงลูกด้วยการขยับลงไปหอมที่หน้าท้องแบนราบ
“อื้อ คะ…คุณพิชญ์ ต่ำเกินไปแล้วค่ะ!” เป็นเสียงหวานที่ร้องดุขึ้น ยามเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเขาเริ่มจูบต่ำลงไปเรื่อยๆ
“ให้พักก่อนก็ได้ ไว้คืนนี้เราค่อยมาต่อแขนต่อขา
