หลังจากอดีตคนรักกลับไป พิชญ์ก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ในขณะที่อีกคนเองก็ได้แต่เป็นห่วงเขาอยู่เงียบๆ ไม่กล้าแสดงออกมากนัก เพราะกลัวว่าจะทำให้เขารำคาญใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอเป็นอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี เพราะนี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ที่เขายังไม่ยอมแม้แต่จะก้าวขาออกจากห้อง แม้แต่ข้าวเย็นก็ไม่ยอมออกมากิน
สุดท้ายเมื่อความเป็นห่วงเอาชนะทุกสิ่ง เธอเลยเข้าครัวทำข้าวพัดกุ้งของโปรดของเขา ก่อนจะเดินถือมาที่หน้าประตูห้อง ยกมือเคาะเบาๆ สองครั้ง คนด้านในก็ขานรับเป็นการอนุญาตให้เข้าไปได้
“นิ่มเห็นคุณพิชญ์ยังไม่ทานอะไรเลยตั้งแต่เย็น เลยทำข้าวผัดกุ้งมาให้ค่ะ” มีคำพูดมากมายกว่านั้นที่ถูกเรียบเรียงไว้ในใจ แต่พอเจอหน้าเขา เธอก็พูดได้แค่นี้ ไม่กล้าที่จะพูดทุกอย่างในใจออกมา
“ฉันยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แต่ยังไง...ก็ขอบคุณมากนะ” เธอเพียงแต่ยิ้มรับ ในขณะที่สายตาที่เอาแต่จดจ่ออยู่กับรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั้น คนที่ยิ่ง
