“จริงด้วยสิ เด็กที่ไหนจะ...” คนปากว่ามือถึงเว้นคำพูดเอาไว้แต่เพียงเท่านั้น ก่อนจะขยับมากระซิบบอกคำที่เหลือให้รู้กันแค่สองคนที่ข้างหู ”เด็กที่ไหน...จะเต็มไม้เต็มมือขนาดนี้”
“คุณพิชญ์!”
“ไปทำงานดีกว่า อยู่บ้านกันดีๆ อย่าดื้ออย่าซนล่ะ!” เขากล่าวขึ้นอย่างยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยกำชับบางอย่างเมื่อนึกขึ้นมาได้ ”จริงสิ ช่วงนี้ไม่จำเป็นอย่าออกไปไหนตามลำพังนะ”
“มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีหรอก ฉันกลัวว่านิ่มจะหลงทางน่ะ” คนได้ยินเพียงแต่ยิ้มรับ ก่อนจะอาสาเดินออกไปส่งเขาที่หน้าประตูเหมือนทุกวัน
นลิสาใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับการเลือกชุดสำหรับเดทแรกระหว่างเธอกับว่าที่พ่อของลูก ซึ่งกว่าจะได้ชุดที่ถูกใจ เธอก็หมดพลังไปมาก แต่สุดท้ายก็ได้เดรสสีขาวน่ารักที่คิดว่าน่าจะเหมาะกับตัวเองมาได้หนึ่งชุด หญิงสาวเลือกที่จะแต่งหน้าบางๆ พร้อมทั้งทำผมให้เข้ากันนิดหน่อย ก็นับว่าพอดูได้ อย่างน้อยก็อยากเดินข้างเขาอย่างไม่อายสายต
