..พักเที่ยง..
(เสือ).. ผมมองนาฬิกาที่ผนังห้อง ก่อนจะหันมองคนตัวเล็กที่นั่งทำงานอยู่ข้างๆท่าทางจริงจัง เธอดูไร้เดียงสาและไสซื่อ ถึงจะยังเด็กแต่ก็มีความสามารถในการทำงาน ทั้งที่อายุยังน้อย เท่าที่ผมให้ลูกน้องไปสืบประวัติมา เธอเป็นเด็กกำพร้า อาศัยอยู่กับป้าแล้วก็ลุงเลี้ยง อาชีพขายข้าวราดแกง เงินที่เรียนส่วนใหญ่เป็นทุนตั้งแต่ประถมจนถึงมหาลัย
แปลกตรงที่ทำไมผมรู้สึกว่าเธอมีอะไรพิเศษ จะว่าหน้าตา เธอก็ไม่ได้สวยขนาดนั้น แต่ถ้าความน่ารักก็ถือว่าเข้าตาพอสมควร หรือถ้าจะบอกว่าเพราะเรื่องเมื่อคืนก็อาจจะมีส่วน เธอคงคิดว่าผมเมาจนจำไม่ได้แต่ความจริงผมจำมันได้ทุกอย่าง ทั้งรูป รส กลิ่น และเสียง มันยังคงอยู่ในความรู้สึก และผมก็ต้องได้ลิ้มลองมันอีกหลายครั้งต่อจากนี้ ‘ถ้ามีเขาเป็นผัวจะต้องซวยไปตลอดชีวิต’ ประโยคนี้ผมจำมันได้ดี
“ประธาน อุ้ย! บอสคะ เที่ยงแล้วจะรับอะไรดีคะ เดียวอันลงไปซื้อให้”
“ผมอยากกิน อาหาร
