Chapter 2
2010 คำ
หลังจากนั้นจนช่วงเกือบสี่ทุ่ม ห้องนอนของโมลินก็ถูกเคาะเรียกอีกครั้ง โดยที่คอนที่มาก็เป็นผไทที่ถือนมแก้วนึงเข้ามา เขาทำแบบนี้ให้เธออยู่เป็นประจำ หากไม่ได้กลับดึกจนโมลินหลับไปแล้ว
"หนูดื่มนมก่อนค่อยนอนครับ"
"แล้วพี่ไทานข้าวแล้วเหรอคะ"
"เรียบร้อยครับ คุณแม่จัดไว้ให้ครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
โมลินที่ดื่มนมในขระที่ผไทยืนมองผู้เป็นดั่งน้องสาวดื่มนมอยู่แบบนั้น แววตาเขาแม้จะดูเศร้าไปนิด แต่ก็มีแต่ความอบอุ่น ผไทเป็นผู้ชายอบอุ่น พูดเพราะ ไม่ค่อยเห็นเขาโมโหหรือมีมุมโหดร้ายเท่าไหร่นัก อาจจะด้วยความที่อายุห่างจากเธอนับสิบปีก็เป็นได้ เขามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเธอมาก
"พรุ่งนี้มีเรียนถึงกี่โมงครับ"
"น่าจะบ่ายค่ะถ้าอาจารย์ไม่ยกคลาส"
"โอเคครับ เดี๋ยวดื่มนมเสร็จรีบนอนนะครับ"
"พี่ไทคะ น้องถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ"
"ได้ครับ"
"เพื่อนน้องคุยกันเรื่องแฟน บอกว่าเวลาที่เรากอดคนที่รักกับคนในครอบครัว มันจะแบบอบอุ่นไม่เหมือนกัน มันต่างกันยังไงคะ ในเมื่อก็คือคนที่เรารักทั้งคู่ค่ะ"
"คนรัก กับคนในครอบครัว รักทั้งคู่ครับ แต่ความรักมันต่างกันครับ"ผไทเอ่ย
"พี่ไทไม่มีแฟนสักหน่อยนี่คะ ทำไมเชี่ยวชาญจัง"
"หนูรู้ได้ยังไงครับว่าพี่ไทม่มีแฟน"
"พี่มีเหรอคะ หนูไม่เคยเห็นเลย มีตอนไหนอ่ะ"
"เอาเป็นว่าพี่เข้าใจครับเรื่องที่เพื่อนหนูพูด"
"หนูไม่เห็นเข้าใจเลยอ่ะ"
"มานี่ครับ"
ผไทเอ่ยพรางอ้าแขนให้ผู้เป็นน้องเข้าสวมกอด โมลินมองอย่างลังเลก่อนจะเหมือนถูกสายตาคู่นั้นของผไทสะกดให้เขาเธอเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนสวมกอดเข้าอกอุ่นของผไท
เมื่อแรงกอดจากแขนแกร่งค่อยๆกระชับ หัวใจดวงน้อยๆของโมลินเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมหัวใจโครมครามขนาดนี้นะ กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายของผไทมันหอมแตกต่างจากตอนเด็กๆที่เธอเคยกอดกับเขาสิ้นเชิง
"พี่รักหนู"
"คะ...คะ"
เสียงเอ่ยแผ่วเบาของผไทดังขึ้นแต่จับใจความได้ นั่นยิ่งทำให้โมลินรู้สึกแปลกๆไปจากตอนที่กอดกับมินนี่ผู้เป็นแม่ หรือหมอโคลล์ผู้เป็นพ่อสิ้นเชิง
"พี่ไท..."
ใบหน้าของคนสองคนเลื่อนเข้าใกล้กันโดยที่ไม่รู้ตัว เสียงหัวใจเริ่มผสานกันดังกึกก้อง โมลินหลับตาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ริมฝีปากของสองคนจะประกบกัน แต่ผไททำเพียงแค่จุ๊บเบาๆแล้วถอยออกคลายกอดให้โมลินทันที
"นอนได้แล้วครับ"
"คะ...ค่ะ พะ..พี่ไทก็รีบนอนนะคะ"
เช้า
"พี่ไทไปส่งน้องหน่อยค่ะ" โมลินในชุดนักศึกษาเอ่ยขึ้นเมื่อเจอผู้เป็นดังพี่ชายกำลังนั่งกินกาแฟในตอนเช้า
"ทำไมวันนี้ไปเรียนเร็วจังเลยครับ"
"น้องมีนัดส่งรายงานค่ะ หลังจากนั้นไม่มีเรียนแล้ว พี่ไทรีบไปส่งน้องหน่อย"
โมลินในวัยสดใสในรั้วมหาลัยเอ่ยกับพี่ชายไม่แท้อย่างผไทเพื่อขอให้เขาไปส่งเธอไปเรียนในเวลาเช้าตรู่แบบนี้
"น้องไม่ได้ทำรายงานไม่เสร็จแล้วรีบไปให้เพื่อนช่วยทำที่มหาลัยใช่มั้ยครับ" ผไทเอ่ย
"พี่รู้ทันอ่ะ55555"
"เฮ้อออ งั้นไปเลยก็ได้ครับ พี่มีเข้าบริษัทประชุมต่อ" ผไทเอ่ย
"ประชุมแน่นะคะ ไม่ใช่ไปพาเลขาไปเที่ยวนะ" โมลินเอ่ย
"พี่เคยทำแบบนั้นที่ไหนล่ะครับ"
"วันก่อนเห็นพาไประยองนี่ค่ะ"
"พี่ไทปพบลูกค้า น้องใส่ร้ายพี่อีกแล้วนะครับ ไปดีกว่า เดี๋ยวใครบางคนไม่มีงานส่งอาจารย์ เสียงดังเดี๋ยวพ่อรู้นะ" ผไทเอ่ย
"ไอ้พี่ไท!!!"
"พูดไม่เพราะ เดี๋ยวพี่....จุ๊บนะ"
"เอ่ออออ..."
โมลินถึงกับทำตัวไม่ถูก เมื่อผไทรั้งแขนเธอให้เข้าหาเขา ใบหน้าหล่อเหล่านั่นอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก
"ไปครับ อย่ามัวแต่เขิน เดี๋ยวงานไม่เสร็จ"
หลังจากที่ชายหนุ่มเดินนำหน้าขึ้นรถที่จอดหน้าบ้าน หญิงสาวที่ใบหน้ากำลังเห่อร้อนแปลกๆ ก็ค่อยๆเดินตามผู้เป็นดั่งพี่ชายไปขึ้นรถ
“ สรุปหนูทำรายงานไม่เสร็จจริงๆใช่ไหมครับ?”
“ ทำไม่ทันค่ะ น้องลืม”
“ หนูเนี่ยนะครับลืม? ช่วงนี้โฟกัสอะไรอยู่ครับถึงขั้นลืมรายงานที่ต้องส่งอาจารย์”
“ ก็.... เปล่าค่ะ ก็แค่ลืม”
ช่วงนี้จะว่าไปเธอก็คิดเรื่องของผไทอยู่บ่อยๆ เมื่อก่อนไม่ค่อยสังเกตว่าเขาสนิทกับเลขามากขนาดนี้ เมื่อนึกย้อนไป เขามักจะไปพบลูกค้าที่ต่างจังหวัดพร้อมกับเลขาสาวคนนี้อยู่บ่อยครั้ง แม้บางครั้งจะไม่ได้ไปค้างคืนก็ตาม จนเธอเริ่มรู้สึกว่ามันดูแปลกๆ ไหนจะเมื่อคืนที่เขาบอกว่า เขาอาจจะมีแฟนก็ได้แต่เธออาจไม่รู้เอง หรือจริงๆแล้วเขามีความสัมพันธ์ลับๆกับเลขาหรือเปล่านะ
“ ทำไมขมวดคิ้วขนาดนั้นครับ??”
ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นผู้เป็นดั่งน้องสาวนั่งขมวดคิ้วเป็นปมราวกับว่ากำลังคิดอะไรอย่างหนักอยู่แบบนั้น
“ น้องขมวดคิ้วเหรอคะไม่เห็นรู้เลย”
“ ขมวดครับ หนูคิดอะไรอยู่”
“ เปล่าค่ะ อ๋อพี่ไทคะ น้องว่าจะถาม เมื่อคืนที่พี่ไทพูด พี่ไทมีแฟนซ่อนไว้หรือเปล่าคะ”
“ ครับ?? ทำไมถึงถามครับ”
“ น้องก็พึ่งมาสังเกต ว่าพี่ไทอายุขนาดนี้แล้ว ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ไม่น่าจะเป็นหนุ่มโสดมั้งคะ”
“ แล้วหนูเคยเห็นพี่มีแฟนเหรอครับ”
“ ก็ไม่เคยเห็นค่ะ น้องเลยกำลังคิดว่าพี่แอบคบใครอยู่แน่ๆ”
“ ก็เปล่าครับ”
โมลินยังรู้สึกว่าผู้ที่เธอเรียกว่าพี่ชายเขาพูดออกมาไม่หมด เหมือนกับว่ากั๊กบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ไม่ยอมพูด เธอเลยรู้สึกว่าต้องหาคำตอบนี้ด้วยตัวเองแทนที่จะรอคำตอบจากเขา
“ วันนี้น้องเลิกเรียนแล้วมารับไหมคะ”
“ ถ้าพี่ไทม่ติดประชุมด่วนเดี๋ยวพี่มารับครับ”
“ ประชุมด่วนตลอด”
“ งอนอะไรพี่หรือเปล่าครับ เหมือนพี่พูดอะไรก็ผิดไปหมดไปหมดเลย?”
“ เปล่าค่ะ พี่จอดหน้าตึกคณะเลยค่ะน้องน้องลงตรงนี้ก็ได้”
มหาวิทยาลัย XX
"โมลิน แกนั่งเหม่ออะไรตั้งแต่เช้าเนี้ย รายงานจะไม่เสร็จแล้วนะ" เพื่อนสนิทอย่างน้ำฟ้าเอ่ยทักขึ้น
"กำลังคิดว่า พี่ไทแอบมีแฟน"
"นี่แกนั่งคิดเรื่องพี่ไทเนี้ยนะ เขามีแฟนแล้วแปลกตรงไหนอ่ะ"
"แปลกตรงที่หลบๆซ่อนๆเนี้ยแหละ แค่สงสัยว่ามี ทำไมพี่ไทไม่บอกไม่รู้"
"เขาอาจจะแค่กำลังดูๆกันอยู่หรือเปล่าแก เลยไม่เปิด รอเป็นแฟนจริงๆเดี๋ยวเขาก็เปิด"น้ำฟ้าเอ่ย
"อ่อ"
โมลินเมื่อได้ยินเพื่อนเอ่ยแบบนั้นก็คิดว่าคงจะใช่ เขายังไม่เปิดอาจจะเพราะยังไม่ได้ตกลงกัน และก็ยังคงมีเป้าหมายเดียว คือเลขาสาวคนสวยของเขา เพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนอยู่ในชีวิตเขาเยอะขนาดเลขาคนนี้
ครืด ครืด มีสายเรียกเข้าเป็นเบอร์ต่างประเทศ โมลินรีบยิ้มกว้างทันทีเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา
(คุณปู่ขา)
(พูดก่อนปู่อีกนะครับ เป็นยังไงลูก เดี๋ยวจะมาหาปู่ใช่มั้ย)
(ค่ะคุณปู่ หนูจะไปหาคุณปู่ค่ะมะรืนนี้ คุณปู่เตรียมขนม เตรียมของอร่อยๆไว้รอหนูด้วยนะคะ)
(แน่นอนอยู่แล้ว หลานสาวสุดที่รักของปู่มาทั้งคน)
(คิดถึงคุณปู่จังเลยค่ะ)
(ปู่ก็คิดถึงหนู เดี๋ยวปู่จะไปรอรับที่สนามบินนะ)
(ค่ะ พี่ไทจองตั๋วให้แล้วยังไม่ได้ดูเลยค่ะว่ากี่โมง)
(ผไทจองตั๋วไม่ได้ให้หนูเลือกเหรอลูก)
(เปล่าค่ะ พี่ไทเพิ่งบอกว่าจะไปญี่ปุ่น)
(ผไทนี่ยังไงนะ ทำไมไม่ให้หนูเลือก เดี๋ยวมาถึงญี่ปุ่นจะต้องถูกปู่ว่าสักหน่อยแล้ว)
(ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณปู่ พี่ไทเลือกทุกครั้งอยู่แล้ว พี่ไทไม่เคยให้หนูนั่งไฟล์ทลำบากเลยค่ะ)
(เอาล่ะๆ เดี๋ยวมาถึงเราค่อยคุยกันนะลูก)
(ค่ะคุณปู่)
โมลินรู้ว่าผไทไม่ใช้ลูกของพ่อแม่เธอแท้ๆ แต่แม่ของผไทเป็นแฟนเก่าของพ่อเธอ ซึ่งสำหรับเธอ เธอไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เธอรู้ว่าปู่ของเธออาจจะมีบางครั้งที่ก็มีติดขัดใจบ้าง เพราะเขาคือลูกของแฟนเก่าลูกชายตัวเอง แต่สำหรับเธอกับมินนี่แม่ของเธอ ไม่ได้ติดอะไร แม่ของเธอเก่งมากที่ปล่อยวางและเลี้ยงผไทมาจนถึงทุกวันนี้ด้วยความรักเหมือนกัยที่ให้เธอ ผไทไม่ได้ผิดอะไร เขาไม่ได้มีสิทธิ์เลือก และนั่นคือสิ่งที่ผไทเองก็ทราบ และวางตัวดีเสมอมาต่อหน้าทุกคน โดยเฉพาะกับปู่ของเธอ
บริษัทหมอโคลล์
"อ้าว ทำไมไม่โทรหาพี่ครับว่าเลิกเรียนเร็ว?"
"น้องนั่งรถมาไวกว่าค่ะ จู่ๆอาจารย์ก็ยกคลาสไวค่ะ"
โมลินที่มาหาผไทที่บริษัทโดยที่ไม่ได้รอให้เขาไปรับ เพราะเธอเลิกเรียนมาก่อนเวลาเป็นชั่วโมง
"คุณไทคะ ไอจองร้านเรียบร้อยค่ะ" เลขาสาวเอ่ย
"จะไปไหนคะพี่ไท?"
"อ่อ พี่จะออกไปทานข้าวครับ พอดีจะมีรับรองแขกพรุ่งนี้ วันนี้พี่เลยจะไปลองทานดูก่อนครับว่าใช้ได้มั้ย"
"น้องไปด้วยซิคะ"
"เอ่อ..ให้ไอโทรไปถามร้านมั้ยคะ พอดีจองได้แค่2ที่ค่ะ" เลขาสาวเอ่ยเมื่อไม่คิดว่าโมลินจะไปด้วย
"2ที่? พี่ไทไปกับใครคะ?"
"เลขาพี่ครับ พี่ไทม่รู้ว่าหนูจะเลิกเรียนไว"
"งั้นน้องมาแล้ว ก็ไปกับน้องค่ะ ขอโทษทีค่ะพี่เลขา ไม่ต้องโทรจองเพิ่มค่ะ เดี๋ยวโมไปกับพี่ไทเองค่ะ"
"เอ่อ..."
"ไปค่ะพี่ไท น้องหิวข้าว"
โมลินยิ้มแปลกๆ ก่อนจะลากแขนผไทให้ออกจากห้องทำงาน เมื่อเธอตัดหน้ายัยเลขาสาวเพื่อไปกินข้าวกับผไทแทน
"พี่ว่าจองอีกที่ก็ได้นะครับ สงสารไอเขา เพื่อนในแผนกไปกินข้าวกันหมดแล้ว เพราะตอนแรกเธอจะไปกับพี่"
"ห่วงเลขา? ห่วงมากมั้ยคะ ถ้าห่วงมากก็ไปพามาเลย น้องจะกลับบ้าน"
"โมลิน"
โมลินที่ไม่พอใจก็เดินหันหลังกลับจนผไทรีบเดินตามไปขว้าข้อมือเอาไว้เพื่อให้เธอหยุดเดิน
"มีอะไรคะ น้องจะกลับบ้าน"
"ไปกินข้าวครับ พี่จะไปกับหนูสองคน"
"......................." หน้านิ่งแต่ใจแอบยิ้มไปแล้ว นี่เธอเป็นพวกหวงพี่ชายขนาดนี้เลยหรือไงนะ
"เชิญครับ" ผไทเอ่ยหยอกล้อผู้เป็นดั่งน้องสาวให้ขึ้นรถ
ตลอดทางที่มากระทั่งถึงร้านอาหารที่ผไทจะจองไว้ให้กับลูกค้าที่กำลังจะมา เมื่อเดินไปถึง พนักงานออกมาต้อนรับเพราะค่อนข้างวีไอพีเอามากๆ
"สวัสดีค่ะ คุณผไทกับคุณไอรินนะคะ"พนักงานเอ่ย
- ผู้เขียน
