Chapter 1
2947 คำ
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติสิขสิทธิ์ปี พ.ศ.2537
ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ ตัดแปลง ส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายต้นฉบับนี้
โดยไม่ใด้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์ ซึ่งเป็นของ นามปากกา MaNIE-STORY
DEAR BROTHER
สัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก
บ้านคาซาว่า
“ คุณแม่ขา ทำไมวันนี้พี่ชายหนูถึงยังไม่ลงมาทานข้าวเช้าคะ ปกติไม่เคยเห็นตื่นสายเลย” โมลินเอ่ยถามมินนี่ผู้เป็นแม่ที่กำลังเตรียมโต๊ะอาหารมื้อเช้าให้ในขณะที่เธอกำลังจะไปเรียน
“ พี่ไทออกไปงานด่วนกับคุณพ่อตั้งแต่เมื่อคืนแล้วลูก”
“ อ้าว ไปตอนไหนหนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ ตีสองเมื่อคืนนี้ลูก เห็นคุณพ่อบอกว่ามีงานด่วนเลยพาพี่ไทไปด้วย”
“ ทำไมคุณผู้ชายสองคนนี้เขาชอบไปไหนโดยที่หนูไม่รู้เรื่องเรื่อยเลยค่ะคุณแม่”
“ แสบอีกแล้วนะเราน่ะ เรียกคุณพ่อว่าคุณผู้ชายหรอ”
“ คุณพ่อหมอสุดหล่อของหนูเลยค่ะ”
“ คุณพ่อมีงานด่วนไงลูก หนูหลับไปแล้วจะให้คุณพ่อไปปลุกหรือไงคะ หนูก็รู้ว่าคุณพ่อไม่ทำ”
“ แล้ววันนี้หนูไปเรียนยังไงคะคุณแม่”
“ เดี๋ยวคุณแม่คุณแม่ไปส่งไหมคะ”
“ คุณแม่ห้ามซิ่งนะคะหนูตกใจ”
“ ซิ่งไหนก็ขับปกตินะ”
“ คุณแม่เหยียบ 180 ตลอดทางนี่มันกรุงเทพนะคะคุณแม่”
“ ทำอะไรกันสองสาว”
“ คุณพ่อขา”
เสียงหมอโคลล์ ที่เพิ่งกลับมาจากงานด่วนเมื่อคืนแม้จะยังไม่ได้นอนก็ต้องได้แวะมาทักสองคนก่อน เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อมาโมลินก็ลุกขึ้นเข้าไปกอดทันที สองคนพ่อลูกนี้เขาต้องกอดกันทุกเช้าเป็นประจำ
“ ไปเรียนแล้วเหรอลูก”
“ ค่ะคุณพ่อ แล้วไทไม่กลับมาด้วยเหรอคะคุณพ่อ”
“ พี่อยู่นี่ครับ”
เสียงผไท เอ่ยตามมาเมื่อเขาเพิ่งเอารถที่ขับออกไปเมื่อคืนเข้าไปจอดและเดินตามกลับเข้ามาในบ้าน แม้ใบหน้าจะอิดโรยแต่ก็ก็ยังยิ้มอบอุ่นให้ผู้เป็นน้องสาวเสมอ
“ พี่ไทมาแล้วงั้นหนูให้พี่ไทไปส่งดีกว่าค่ะคุณแม่ นั่งรถคุณแม่แล้วเสี่ยงชีวิตทุกทีเลย”
“ ทำไมลูกสาวหมอใส่ร้ายมินนี่แบบนี้เนี่ย”
“ ขับรถให้มันช้าลงหน่อย ลูกจะได้ไม่แซว” หมอโคลล์ เอ่ย
“ แต่คุณพ่อกับพี่ไทไทำงานมาทั้งคืนยังไม่ได้นอนเลย คุณแม่ว่าให้การ์ดไปส่งดีกว่าค่ะ พี่ไทพักผ่อน”
“ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปส่งน้องเองครับ”
“ ไทก็ตามใจน้อง”
“ ก็หนูเป็นน้องสาวสุดที่รักนี่คะคุณแม่ ใช่ไหมพี่ไท”
“ ใช่ครับ น้องสาวที่พี่รักมาก” ผไทเอ่ย
“ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยพี่น้องคู่นี้ เดี๋ยวหมอกลับไทไปล้างหน้าให้สดชื่นหน่อย แล้วค่อยมากินข้าวนะ”
หลังจากมื้อเช้า ชายหนุ่มที่มีแต่แววตาอ่อนโยนปนเศร้าเล็กน้อย ก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปส่งโมลินผู้เป็นดั่งสาว แม้เขาจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของหมอโคลล์ และมินนี่ก็ตาม แต่ผไทก็รักและเคารพทั้งคู่ เพราะทั้งคู่ให้ชีวิตใหม่กับเขา หลังจากที่โดนผู้เป็นแม่อย่างพิพิมพ์ ซึ่งเคยเป็นแฟนเก่าของหมอโคลล์ทอดทิ้งในวัยเด็ก และตลอดชีวิตในวัยเด็ก ถูกกักขัง ถูกทำร้ายจนไม่รู้จักคำว่าโลกภายนอกหรือความสุข จนกระทั่งถูกหมอโคลล์และมินนี่รับมาอุปการะต่อจากพิพิมพ์ที่ขับใสไล่ส่งให้มาตั้งแต่10ขวบ
"พี่ไทไปไหนกับคุณพ่อมาคะ"
"ไปทำงานครับ มีงานด่วนเมื่อคืน"
"แล้ววันนี้พี่ไทจะไปทำงานต่อมั้ยคะ พี่ไทยังไม่ได้นอนเลยนะคะ"
"พี่ว่าจะนอนก่อนสักหน่อย แล้วบ่ายจะเข้าบริษัทครับ"
หลังจากที่มาส่งโมลินที่มหาวิทยาลัย ผไทก็ขับรถกลับไปที่คอนโดของตัวเองโดยที่ไม่ได้กลับบ้าน คิดไว้ว่าจะนอนสักสามสี่ขั่วโมง แล้วช่วงบ่ายจะเข้าบริษัท
หญิงสาวตากลมโต ผิวขาวน่ารักเพราะเธอเป็นลูกเสี้ยวญี่ปุ่น หมอโคลล์ผู้เป็นพ่อเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ส่วนมินนี่ผู้เป็นแม่ก็เป็นลูกเสี้ยวไทย รัสเซีย จึงทำให้โมลินที่ได้ความน่ารักในแบบญี่ปุ่นและใบหน้าติดลูกครึ่งฝั่งยุโรปนิดๆ มันลงตัวจนหนุ่มๆต่างพากันหลงรักไปตามๆกัน
ในขณะที่วันนี้อาจารย์ยกคลาส โมลินที่ติดต่อพี่ชายอย่างผไทไม่ได้ก็เลือกที่จะไปหาเขาที่คอนโด เพราะรู้ว่าอยู่ที่นั่น เมื่อไปถึง เปิดประตูด้วยรหัสที่เธอมี ก็พบว่าห้องเงียบแต่อากาศเย็น จนกระทั่งเจอผไทผู้เป็นดั่งพี่ชายนอนเปลือยอกท่อนบนหลับสนิทอยู่บนเตียง
"เอ่อ..."
วันนี้เป็นครั้งแรกที่โมลินชะงักเมื่อเห็นเรือนร่างผู้เป็นดั่งพี่ชายที่มันเป็นลอนกล้ามเนื้อสวยได้รูป ผไทดูแลตัวเองดีจนร่างกายมีแต่มัดกล้ามเนื้อ
"โมลิน"
"ว๊ายย พะ..พี่ไท นะ..น้องไม่ได้มองนะ ไม่เห็นอะไรเลย"
ผไทที่ค่อยๆลุกขึ้นก่อนกดยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของผู้เป็นดั่งน้องสาว เขาไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อยที่เห็นเธอเข้ามาถึงห้องนอนส่วนตัว เพราะทุกพื้นที่ส่วนตัวของเขา มักจะมีโมลินอยู่ในนั้นและเข้ามาได้เสมอ
"พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ หนูทำไมมาหาพี่ที่คอนโด ไม่เรียนเหรอครับ" ผไทเอ่ยพรางลุกขึ้นทั้งที่เปลือยอกท่อนบนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า โดยไม่ได้สังเกตุสีหน้าน้องสาวแม้แต่น้อย
"อาจารย์ยกคลาสค่ะ เลยแวะมาหาพี่"
"หนูรอพี่ก่อนนะ พี่อาบน้ำแต่งตัวก่อนครับ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน" ผไทเอ่ย
"พี่ไทจะไปทำงานเลยเหรอคะ เพิ่งนอนไปไม่นานเองนี่คะ"
"ไม่เป็นไรครับ นอนต่อไม่หลับแล้ว หนูรอก่อนนะ"
ผไทหายเข้าห้องน้ำไป โดยที่โมลินได้แต่นั่งลงบนเตียงนอนของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆในแบบผู้ชายที่ค่อนข้างรักความสำอางพอตัว แต่จู่ๆสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับจอมือถือที่วางคู่กับสมาร์ทคีย์ที่ข้างเตียงนอของผไท โมลินถือวิสาสะแอบมองก่อนขมวดคิ้วกับข้อความที่ข้างอยู่ที่หน้าจอนั่น มันถูกส่งมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าผไทตื่น
(ไอเตรียมเอกสารครบแล้วนะคะ)
ดูจากชื่อน่าจะเป็นเลขาของผไทที่บริษัท แต่ทำไมข้อความเรื่องอ่านจะต้องมีอีโมจิรูปยิ้มแก้มแดงส่งมาด้วย ใช่สิ่งที่ลูกน้องใช้คุยกับเจ้านายงั้นเหรอ แต่เพราะมือถือของผไทติดรหัส ซึ่งเธอก็ไม่เคยรู้รหัสมาก่อน เพราะไม่ค่อยได้สนใจ มันเป็นของส่วนตัว แต่ทำไมตอนนี้เริ่มอยากรู้แล้วซิ ว่าเลขาคุยกับผไทยังไงที่ผ่านมา
"ทำอะไรอยู่ครับ"
"อ่อ พอดีน้องได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง นึกว่าของพี่ไทค่ะ"
"อ้าวเหรอครับ"
ผไทที่อาบน้ำเพิ่งเสร็จ ใส่เพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวต่ำๆเดินออกมา เขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโมลิน ก่อนรับโทรศัพท์ของตัวเองไปแล้วค่อยๆกดเช็ค แต่หน้าท้องที่มีแต่มัดกล้ามเนื้อนั่นอยู่ในระดับเดียวกับหน้าของโมลินที่นั่งอยู่ เธออดไม่ได้ที่จะมองโดยไม่รู้ตัว
"หนูรอพี่แปปนะครับ พี่ขอแต่งตัวก่อน" ผไทที่กดเช็คมือถือเสร็จก็กดล็อคก่อนที่จะวางมันลงแล้วเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัว โมลินขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาล็อคมือถือทันทีที่ดูเสร็จ
ระหว่างทาง...
"พี่ไทคะ น้องไปบริษัทด้วยได้มั้ยคะ เห็นคุณพ่อบอกว่าน่าจะเข้าไปที่บริษัท น้องค่อยกลับพร้อมคุณพ่อค่ะ"
"คุณพ่อจะเข้าบริษัทเหรอ? เอ๊ะ ไม่เห็นคุณพ่อบอกพี่เลยครับ"
"พี่ไทนอนอยู่มั้งคะ"
"อ่อ ได้ครับ เดี๋ยวไปรอที่ห้องทำงานพี่ก่อนแล้วกัน"
บริษัทครอบครัวหมอโคลล์
"คุณไทคะ เอ่อ..ขอโทษค่ะ พอดีไอเอาเอกสารวางไว้ให้บนโต๊ะแล้วนะคะ" เลขาสาวที่ไม่ได้มองว่ามีโมลินที่เป็นน้องสาวเดินตามมาด้วย
"อืม"
"สวัสดีค่ะคุณโมลิน"
"สวัสดีค่ะ"
"เดี๋ยวไอเอากาแฟเข้าไปเสิร์ฟนะคะ"
โมลินเดินตามผไทเข้ามาในห้องทำงาน ก่อนนั่งลงที่โต๊ะทำงานของผู้ที่เป็นดั่งพี่ชาย ในขณะที่เขาเอาแต่กดยิ้มแล้วยกเอกสารขึ้นอ่านแม้จะไม่ได้นั่งก็ตาม
"ขออนุญาติค่ะ กาแฟค่ะคุณไทกับขนม คุณโมลินคะน้ำส้มค่ะ" เลขาสาวเอ่ยในขณะที่นำของมาเสิร์ฟ
"ทำไมไม่ให้แม่บ้านมาคะ ทำไมทำเองละคะ"โมลินเอ่ย
"อ่อ ปกติไอทำประจำค่ะ ถ้าเป็นของคุณไทไอจะทำเองค่ะ"
"ผมขอเอกสารการประชุมเมื่อวีคก่อนด้วยนะ แล้วก็ผมลืมว่าเอาเอกสารไตรมาสที่แล้วไว้ในรถ" ผไทเอ่ย
"เดี๋ยวไอจัดการให้ค่ะ"
โมลินเบิกตาเล็กน้อยเมื่อเห็นเลขาสาวหยิบกุญแจรถของผไทราวกับเป็นเรื่องปกติ ดูเหมือนเป็นกิจวัตรไปแล้ว ทั้งๆที่ไม่ควรที่จะถือวิสาสะหยิบเองเพราะเธอเป็นแค่เลขาไม่ใช่คนในครอบครัว ผไทควรเป็นคนหยิบส่งให้ซิถึงจะถูก
"เลขาพี่ไทรู้ใจไปหมดเลยนะ"
"เขาอยู่กับพี่มานานแล้วนี่ครับ หิวมั้ยครับ พี่สั่งอะไรให้กิน"
"เดี๋ยวน้องเดินออกไปที่หน้าบริษัทดีกว่าค่ะมีคาเฟ่ น้องไม่ชอบกินน้ำส้มค่ะ มันไม่อร่อย!"
หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินออกจากห้องทำงานผู้เป็นดั่งพี่ชาย ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงลงลิฟต์ไปที่ชั้นจอดรถซึ่งเป็นชั้นจอดรถผู้บริหาร เธอยืนมองอยู่หลังเสาก่อนจะเห็นเลขาสาวกำลังก้มๆเงยๆหยิบเอกสารบนรถของผไทผู้เป็นนาย เอกสารถูกวางบนหลังคารถในขณะที่เธอเหมือนกับกำลังหยิบเสื้อของผไทที่แขวนในรถออกมาแล้วจัดทรง ปัดเล็กน้อย ราวกับว่านี่คือรถของสามีตัวเอง โมลินขมวดคิ้วเมื่อเห็นแบบนั้น
ทำไมเลขาของผไทถึงดูสนิทกับเขาขนาดนี้นะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยสังเกตุ เลขาคนนี้ทำงานกับผไทมากว่าสามปี ตั้งแต่เธออยู่มัธยม ตอนนั้นเธอไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่นัก เลยไม่ค่อยเคยเจอ
"ยัยเลขานี่ เป็นเลขาแน่มั้ยเนี้ย"เมื่อเห็นว่าเลขากำลังเดินกลับมาขึ้นลิฟต์ เธอก็หลบแล้วลงลิฟต์อีกตัวเพื่อไปคาเฟ่หน้าบริษัท
ทางด้านผไทที่นั่งทำงานอยู่ที่ห้องโดยไม่ได้ตามโลินลงไป ก็ได้รับเอกสารที่เลขาสาวลงไปเอาที่รถเรียบร้อย สีหน้าขมวดคิ้วของเขาไม่ได้เป็นเพราะกำลังเครียดงาน แต่อาจจะเพราะเพลียและแสบตาเมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ได้นอนเลย และเช้านี้ก็นอนไปน้อยมาแล้วออกมาทำงานเลยแบบนั้น
"อ้าว ถือขนมมาเต็มมือเลยนะครับ"
"น้องหิวขนม วันนี้จะรอกลับพร้อมพี่ไทค่ะ คุณพ่อไม่มาแล้ว"
"อ้าวเหรอครับ งั้นหนูนั่งรอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่รีบทำงาน"
"คุณไทคะ วันนี้มีนัดเจอลูกค้าตอนบ่าย3ด้วยค่ะ"เลขาสาวเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินสองพี่น้องคุยกันในขณะที่เธอเอาเอกสารมาให้ผไทเพิ่ม
"ผมลืมเลย เดี๋ยวพี่ให้การ์ดมารับหนูนกลับบ้านนะครับโมลิน"
"ไปเจอลุกค้าที่ไหนเหรอคะ ใกล้ห้างมั้ย หนูไปเดินเล่นที่ห้างรอก็ได้ค่ะ"
"ไม่ใกล้ครับ พี่ไทม่รู้ว่าจะคุยกับลูกค้านานมั้ย เดี๋ยวหนูจะรอนาน กลับก่อนดีกว่าครับ"
"กลับก็กลับค่ะ"
"ซื้อขนมมาเยอะแยะเลย ซื้อมาฝากพี่ด้วยมั้ยครับ"ผไทเอ่ยแซวโมลินที่นั่งกินขนมตุ้ยๆไม่พูดไม่จาต่อจากนั้น
"ไม่ค่ะ ถ้าพี่ไทอยากกิน ก็ใช้คุณเลขาพี่ไทปซื้อซิคะ เห็นทำหน้าที่แทนแม่บ้านหมดได้"โมลินเอ่ยทำเอาเลขาที่ยังอยู่ในห้องทำหน้าไม่ถูก
"ไม่เป็นไรครับ พี่แค่แหย่หนูเล่นเฉยๆ"
บ้านหมอโคลล์ 19.00น.
"แม่ครับ น้องอยู่บนห้องมั้ยครับ ผมโทรหาน้องไม่รับเลยครับ" ผไทที่กลับเข้าบ้านมาก่อนเอ่ยกับมินนี่ผู้เป็นดั่งแม่แท้ๆเพราะมินนี่เลี้ยงดูผไทเหมือนลูกตัวเองมาตั้งแต่ที่กลับจากญี่ปุ่นในวันที่พิพิมทิ้งผไท
"อยู่บนห้อง ไม่รู้ไม่โมโหอะไรมานะไท น้องหน้าบูดตั้งแต่กลับมาแล้ว"
"โกรธผมมั้งครับแม่ น้องจะกลับบ้านพร้อมผม แต่ผมติดลูกค้าเลยให้การ์ดไปรับกลับมาครับ"
"ไทไปหาลูกค้าน้องจะโกรธทำไม งอนอะไรพี่ชายอีกไม่รู้นะแม่ว่า ไทลองไปดูน้องหน่อยซิ"
ผไทเดินขึ้นไปที่ชั้นบนก่อนเดินไปที่ห้องของโมลิน เมื่อหยุดอยู่ที่หน้า เขาได้ยินเสียงเพลงดังลั่นออกมา เคาะเท่าไหร่โมลินก็ไม่ยอมเปิด ก่อนเขาจะถือวิสาสะเปิดเข้าไปเลย
แต่ทันทีที่ประตูเปิด ตุ๊กตาหมียี่ห้อดังที่โมลินสะสมจนแทบจะล้นห้อง ก็ถูกเขวี้ยงเต็มแรงมาที่ผไท แต่เขาก้รับมันไว้ได้
"น้องทำอะไรครับ โห ทำไมตุ๊กตามันนอนเกลื่อนพื้นขนาดนั้นครับ" ผไทเอ่ย พรางเดดินเขาไปก่อนก้มหยิบตุ๊กตาที่โมลินชอบซึ่งนอนกระจายเต็มพื้นไปหมด
"มันเดินไปเองค่ะ"
"ครับ? เดินไปเอง? ได้เหรอครับ"
"พี่ไทเข้ามาในห้องน้องทำไมไม่เคาะประตูคะ"
"พี่เคาะจนมือจะพังแล้วครับน้องไม่เปิด แม่บอกว่าน้องโมโหอะไรมาหน้าบุด พี่เลยรีบมาดู โกรธอะไรพี่หรือเปล่าครับ"
"ถ้าน้องโกรธ พี่ไทจะทำยังไงคะ"
"ครับ? โกรธอะไรพี่ครับ"
"นี่แน่ะ!!"
"เฮ้ย"
โมลินเขวี้ยงตุ๊กตาหมีใส่ผไทอีกรอบ ก่อนเผลอยิ้มออกมา จนผไทเองก็กดยิ้มเพราะรู้ว่าเธออาละวาดเพราะโมโหเขาจริงๆ และตอนนี้เธอกำลังหายโกรธ
"ทำร้ายร่างกายพี่ชายแบบนี้ไม่ได้นะครับ พี่ว่าจะชวนไปญี่ปุ่น สงสัยไม่ไปกับพี่แล้วมั้งครับ"
"ญี่ปุ่นเหรอคะ น้องไปด้วยยยพี่ไท"
โมลินที่ได้ยินว่าญี่ปุ่น ก็ดีอกดีใจ ก่อนวิ่งตรงไปกระโดดกอดคอผู้เป็นดั่งพี่ชายเต็มแรง จนผไทต้องรีบอุ้มเธอไว้ หากเป็นเด็กๆมันคงเป็นภาพที่หน้าเอ็นดู แต่ตอนนี้ทั้งคู่โตมากแล้ว มันดูวาบหวิวไปสักหน่อย
"พี่ไทใจดีที่สู๊ดดดดดด"
"น้องตัวไม่เล็กเหมือนตอนเด็กๆแล้วนะครับ พี่อุ้มเกือบไม่ทันเลย"
"พี่ไทแข็งแรงจะตาย กล้ามเป็นมัดๆ เอ่อ..." จู่ๆโมลินก็ชะงัก เมื่อจู่ๆก็นึกถึงภาพตอนที่เห็นผไทนอนเปลือยอกหุ่นได้รูปที่คอนโดวันนี้
"พี่จองตั๋วเครื่องบินให้แล้วครับ หนูเตรียมเสื้อผ้านะ อีกสองวันเดินทางนะครับ"
"โอเคค่ะ น้องอยากไปหาคุณปู่ด้วยค่ะ"
"โอเคครับ หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย"
"หายแล้วค่ะ"
"แน่นะครับ"
"ค่ะ จุ๊บ หายโกระแล้วค่ะ" จู่ๆโมลินก็ลืมตัว กดจุ๊บแก้มผไทเบาๆเหมือนที่ทำมาตลอดตั้งแต่เด็กๆ แต่วันนี้ทำไมกลับรู้สึกแปลกๆนะ
"...................."
"เอ่อ...."
โมลินที่ถอยห่างออกจากผู้เป็นดั่งพี่ชายเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าทำในสิ่งที่ตัวเองลืมตัว และเสมองไปทางอื่น โดยที่ผไทยืนหน้านิ่งอยู่แบบนั้น
"พี่ทะ..ไทไปอาบน้ำเถอะค่ะ เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ"
"ครับ พี่แค่แวะมาดูเพราะรู้ว่าหนูโกรธพี่"
"ตอนนี้ไม่โกรธแล้วค่ะ"
"พอรู้ว่าจะพาไปเที่ยวหนูก็หายโกรธพี่เลย แสดงว่าถ้าพี่ไทม่พาไปเที่ยว หนูก็จะโกรธพี่ต่อเหรอครับ"ผไทเอ่ย
"ก็..ไม่รู้ค่ะ ว่าแต่เลขาพี่เถอะค่ะ ดูสนิทกับพี่จังเลบนะคะ น้องรู้สึกว่าแบบนั้น"
"ก็ไอเป็นเลขาพี่นี่ครับ เขาก็รู้ทุกเรื่องครับ ไม่ได้มีอะไร"
"โอเคค่ะ พี่ไทไปอาบน้ำเถอะค่ะ น้องจะอาบน้ำแล้ว"
"ครับ"
หลังจากผไทออกจากห้องไป โมลินก็กระโดดขึ้นเตียงนอนดีดดิ้นอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมเธอต้องหัวใจเต้นแรงโครมครามด้วยนะ นั่นพี่ชายเธอนะ ถึงจะไม่แท้ก็เถอะ แต่เธอก็เรียกเขาว่าพี่ชายมาตลอดชีวิต
- ผู้เขียน
