“เจ้านี่หว่านเสน่ห์ใส่ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าได้ยังไงนะ ปกติ
พวกท่านไม่ค่อยสนิทสนมกับใครแบบนี้”
เสียงหยางเหลาหู่ดังมาจากด้านหลังทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ นางหันมายิ้มให้แล้วเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน
“งานในครัวเสร็จแล้ว ข้าน้อยได้พักแล้วหรือไม่เจ้าคะ”
“ก็...” ปกติเขาก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก แต่...แค่รู้สึกเหมือนถูกแย่งบิดากับมารดาไปอย่างไรไม่รู้
“ถ้าไม่มีอะไร ข้าน้อยขอตัวไปหานายท่านกับฮูหยินเจ้าค่ะ”
“ถ้าเสแสร้งแกล้งประจบก็ไม่ต้องไปหรอก”
“คุณชายใหญ่คิดอย่างไร ล้วนไม่ใช่เรื่องที่ข้าน้อยต้องใส่ใจ ข้าน้อยทำหน้าที่ของตัวเองและตอบแทนที่ได้รับความเมตตาต่างหาก”
“เจ้าทำได้ดีแล้ว แต่หวังว่ามันจะดีมาจากใจจริง”
“คุณชายใหญ่นี่ไม่ไว้ใจข้าแต่กลับยอมให้ทำงานด้วย ประหลาดจริงๆเชียว” หลัวเสี้ยวเวยมองหน้าเขาแล้วเบ้ปากนิดๆ เพราะเขาเป็นเจ้านายที่ชอบหาเรื่องนาง นางจึงหลงลืมรักษามารยาทที่ควรทำ
“นี
