ตอนที่ 5 ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องการ
1050 คำ
นรีกานต์กัดริมฝีปากแน่น จับมือเขาออกจากเอวบาง แล้วขยับห่างในทันที
“แกควรทำตัวให้มันดีกว่านี้ ควรให้เกียรติหนูนรี ไม่ใช่ทำเหมือนเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องเล็ก!” วิฑูรย์ตำหนิ เสียงเขียว
“ที่ให้นรีมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ต้องการให้ผมกับนรีแต่งงานกับเหรอครับ ผมแค่ทำผิดขั้นตอนด้วยการเข้าหอก่อนก็แค่นั้นเอง” เขายักไหล่อย่างไม่ยี่ระ ไม่ได้เกลียดนรีกานต์หรอกนะ แค่รู้สึกไม่พอใจที่ตนถูกคะยั้นคะยอเรื่องนี้หลายครั้ง ก็เลยทำตามความต้องการพ่อแม่เสียเลย ไหน ๆ ก็ไม่มีคนรักแล้ว
“พูดเองเออเอง คิดฝ่ายเดียว คุณไม่คิดบ้างหรือไงคะว่าฉันรักคุณหรือเปล่า ต้องการแต่งงานกับคุณหรือเปล่า เรื่องที่คุณพูดมันเป็นเพราะผู้ใหญ่ท่านคิดกัน แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เคยอยากแต่งงานกับคุณสักนิดเลย!” นรีกานต์แย้งน้ำตาคลอ เขาไม่เคยถามเลยสักคำ เอาแต่ตั้งแง่แล้วทำร้ายกันแบบนี้ มันถูกหรือยังไง
เขาตวัดสายตามอง “ถ้าไม่อยากแต่ง แล้วมาอยู่ที่นี่ทำไม เธอก็รวยพอๆ กับฉัน จะเช่าคอนโด บ้านสักหลัง จะไปยากอะไร ฉันมองว่าที่เธอมาอยู่ที่นี่มันมีจุดประสงค์!”
“ถ้าอย่างนั้นฉันบอกจุดประสงค์ตอนนี้เลยดีไหมคะ”
สองสามีภรรยา ได้แต่นั่งเงียบ ฟังบทสนทนา ดูท่าแล้วคงกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่
“ว่ามาเลย อยากได้อะไร ยังไงก็พูดมา!”
เธอหันไปมองเพื่อนมารดา ยกมือไหว้
“นรีขอบคุณมากนะคะ สำหรับความเมตตา” เธอกลืนน้ำลายลงคอ “แต่นรีอยากบอกคุณลุงคุณป้าว่า นรีไม่ต้องการงานแต่งค่ะ ให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจบตรงนี้ นรีจะไปจากที่นี่ เพื่อตัดปัญหา คุณลุงคุณป้าไม่ต้องห่วงนะคะ นรีโตแล้ว ขอคุณลุงคุณป้าไม่บอกแม่ของนรีก็พอค่ะ” หญิงสาวยืนยันหนักแน่น
“อะไรนะนรี เรื่องนี้ป้าไม่เห็นด้วยเลย จะออกไปอยู่ข้างนอกได้ยังไงกัน แบบนี้แม่ของหนูคงมาถอนหงอกป้าแน่!”
พยายามข่มน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา จะให้อีกฝ่ายมองว่าเธอเสียใจ อ่อนแอไม่ได้
“นรีไม่ได้รักคุณวัธน์ และคุณวัธน์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับนรีเหมือนกันค่ะ”
“ถ้าไม่รัก ก็ไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าทำไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบ หนูนรีอย่าทำให้ลูกชายของลุง ดูน่ารังเกียจไปมากกว่านี้เลย” วิฑูรย์ออกความเห็น ทำเอาชายหนุ่มสะอึก
คนตัวเล็กน้ำตาเริ่มไหลริน พยายามฝืนมากแค่ไหน ก็ยังไม่อาจทานทน ไม่ใช่ไม่เสียใจ แต่เธอแค่ไม่อยากเก็บมันเอาไว้ทรมานตัวเอง
“แต่งกันไปก็คงมีแต่ความทุกข์ค่ะ” เธอย้อนเสียงสั่นเครือ
“เธอรู้ได้ยังไง!” กวีวัธน์ย้อนถามเสียงขุ่น
“ทำไมฉันจะไม่รู้ คุณไม่เคยให้เกียรติฉันเลย แม้กระทั่งตอนนี้”
ชายหนุ่มเงียบกริบ คิดตามคำพูด ใช่เขาผิดเอง ถึงได้ยอมรับผิดชอบอยู่นี่ไง แล้วยังต้องการอะไรอีก
“เอาเป็นว่าเรื่องนี้ ลุงกับป้าจะขอปรึกษาแม่ของนรีก่อน เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความรับผิดชอบของลุงกับป้าด้วย ที่ปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ในบ้าน” วิฑูรย์ตัดบท
“แต่ว่า...”
“ลุงยอมปล่อยผ่านไปไม่ได้จริงๆ นรี ลุงจำเป็นต้องจัดการเรื่องนี้ อย่างที่มันควรจะเป็น”
คนตัวเล็กเลือกเงียบ ผู้ใหญ่คงไม่ยินยอมทำตามความต้องการ เธอแค่ไม่อยากถูกเขาดูถูกเย้ยหยัน ว่าเธอนั้นจนตรอกไม่มีทางเลือก ต้องยอมรับชะตากรรมเป็นภรรยาของเขาเท่านั้น
“เอาเป็นว่าตกลงตามที่คุณลุงวิฑูรย์พูดก็แล้วกันนะนรี ป้าไม่อยากให้ลูกชายป้า ไร้ความรับผิดชอบ เอาไว้เรื่องนี้ป้าจะคุยกับแม่ของหนูอีกที”
นรีกานต์เม้มริมฝีปากแน่น “หนูทราบแล้วค่ะ”
“คืนนี้ก็แยกย้ายกันไปนอนก่อนเถอะ”
หญิงสาวลุกยืน สาวเท้าอย่างเชื่องช้าขึ้นชั้นบน อาการปวดร้าวยังไม่หายดี ทำเอาแทบเดินไม่ไหว เปิดประตูเพื่อก้าวเข้าห้องระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนโลกกำลังถล่มลงมา เธอไม่อาจทำอะไรได้เลย ยกมือปิดหน้าปล่อยโฮด้วยความอดสู่ เธอไม่น่าพลาดเลย
นั่งปรับสติอารมณ์พักใหญ่ ตัดสินใจเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ยืนมองตัวเองหน้ากระจก ร่องรอยยังคงอยู่ แม้อีกไม่นานมันเจือจางแต่สัมผัสมันชัดเจน น้ำตาไหลอาบแก้ม มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย จัดการธุระเสร็จก้าวออกมาจากห้องน้ำ ยืนมองตนเองหน้ากระจก ภาพสะท้อนทำเอาหญิงสาวชะงักหันควับจ้องมอง ดวงตาคมกริบสบตา กอดอกอยู่เบื้องหลัง
“เข้ามาได้ยังไง!” นรีกานต์ร้องถามในทันที ยกมือกอดอกตนเองหน้าซีดเผือด
เขายักไหล่ “ก็เดินเข้ามา”
“ไม่มีทาง ฉันล็อกประตูแล้ว!”
กวีวัธน์ชูกุญแจในมือ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ นรีกานต์เม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าไม่พอใจ
“มันจะมากไปแล้วนะ ออกไปจากห้องนี้ซะ!”
“ทำไมต้องออก บ้านหลังนี้มันเป็นของฉัน!”
ไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้เลย เธอไม่ได้นอนทั้งคืน ร่างกายก็ยังไม่หายดี เขาต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้ทำแบบนี้
“พูดมาดีกว่าว่าต้องการอะไร!” หญิงสาวถามเสียงแข็ง
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก
“ถ้าบอกแล้วจะให้เหรอ” ไม่พูดเปล่ากลับก้าวเข้ามาหา ร่างบางเดินถอยหลัง มองรอบห้องเพื่อหาทางเอาตัวรอด แต่เขากลับรู้
นรีกานต์ถอยจนชิดกำแพง มือหนายกขึ้นกางกั้นกักขังไม่ให้คนสวยหลีกหนีไปไหน เธอรีบกระชับผ้าขนหนูซึ่งพันกายอยู่แน่น แล้วหลุบตามองพื้น
“เงยหน้าขึ้นมามองฉันซะนรีกานต์!” เขาสั่งเสียงเข้ม
ริมฝีปากบางกัดแน่น ไม่ยอมเงยหน้า
“เลิกรังแกกันสักทีได้ไหม!” เธอย้อนเสียงสั่น หัวใจเต้นหนักขึ้นทุกที
- ผู้เขียน
