ตอนที่ 8 ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องการ
1078 คำ
ทำเอาชายหนุ่มอีกคนนิ่งเงียบ แล้วเดินเลี่ยงออกไป ระบายลมหายใจ ดูท่าแล้วเขาคงไม่มีสิทธิ์อะไรสินะ ต่อให้พยายามสักแค่ไหนก็ตาม
“ไปสอบกันเถอะ อย่ามัวถามเรื่องไร้สาระเลย” เธอเลือกตัดบท แล้วเดินหนีเพื่อนเข้าห้องสอบ
ห้าโมงเย็น นรีกานต์ยกนาฬิกาดูเวลา คิดว่าตนเองควรออกจากรั้วมหาวิทยาลัยให้เร็วที่สุด แต่ไม่ทันได้ทำเช่นนั้น เมื่อเดินออกจากห้อง เห็นคนตัวใหญ่ยืนพิงรถรออยู่ ท่ามกลางสายตาหลายคู่ จับจ้องไปที่เขา ทุกคนอาจรู้ว่าเขาคือแฟนหนุ่มของดาราสาวสวยอย่างปารุดา หรือไม่ก็คงเพราะ หน้าตาอันหล่อเหลา กับรถยนต์ที่ยืนพิงราคาหลายสิบล้านนั้น เรียกสายตาผู้พบเห็นได้ดี
ทันทีที่เขาเห็นหน้า กวีวัธน์เดินเข้ามาใกล้ แล้วยิ้มกว้าง
“กลับกันเถอะ” เขาบอกเสียงเบา
เธอฝืนยิ้ม โบกมือให้เพื่อนแล้วเดินมายังรถ เปิดประตูนั่งคู่คนขับ รถแล่นออกจากรั้วมหาวิทยาลัย นรีกานต์ระบายลมหายใจ แล้วหันมามองเขา
“ไม่จำเป็นต้องมารับมาส่งกันแบบนี้เลยค่ะ มันเสียเวลาคุณเปล่าๆ” เธอบอกเสียงเครียด
“ฉันเต็มใจ” เขาตอบ แล้วมองเส้นทางข้างหน้า
“แต่ฉันไม่อยากให้คุณมายุ่งวุ่นวายกับฉัน!”
“แต่เธอเป็นเมียฉัน เมียที่กำลังโดนหนุ่มนักศึกษารุมทึ้ง หรือชอบ!” เขาย้อนเสียงแข็ง
“ฉันไปเรียน ไม่ได้ไปหาสามี อย่ามากล่าวหา ที่สำคัญทุกคนเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่มีเรื่องจำพวกนี้ในหัวสักนิด!” คนสวยค้อนวงใหญ่ “อีกอย่างฉันไม่ใช่เมียคุณ!”
เอี๊ยด!
เสียงรถเบรกกะทันหัน คนนั่งข้างๆ แทบหัวทิ่ม หันมามองคนขับแววตาไม่พอใจ
“นี่คุณทำบ้าอะไร!” นรีกานต์ร้องลั่น
“ไม่ใช่เมียอย่างนั้นเหรอ!” เขากัดฟันกรอด
ริมฝีปากบางเม้มสนิท เมื่อเห็นสีหน้าแววตาไม่พอใจของอีกฝ่าย เธอไม่ได้เต็มใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเสียหน่อย
“มันเป็นเรื่องจริง ความสัมพันธ์ของเราเกิดจากความผิดพลาด คุณไม่เคยรักฉัน เราไม่เคยรักกัน ฉันไม่ใช่เมียคุณเพราะเราไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้จดทะเบียนสมรส แม้แต่คำว่าแฟนยังไม่มี” หญิงสาวอธิบายเสียงสั่น
ชายหนุ่มครุ่นคิดตามคำพูด มันคงเป็นเช่นนั้น ทว่าตอนนี้เขาไม่มีพันธะใด หากแม่อยากให้แต่งงานกับนรีกานต์ ก็ใช่ว่าเสียหาย อีกอย่างตอนนี้เขาชักสนใจในตัวว่าที่เจ้าสาวขึ้นมาแล้ว
“เราก็ทำความรู้จักกันก็ได้นี่” เขาย้อน
คนฟังขมวดคิ้ว “มาทำความรู้จักกันตอนนี้เนี่ยนะคะ!”
เขายักไหล่ “โน้นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา แล้วจะเอายังไง!”
“ไม่ต้องมายุ่งกันก็พอ ฉันกำลังจะสอบเสร็จแล้ว”
“ไม่ยุ่งได้ยังไง เรานอนกันขนาดนั้น ถึงฉันยอม แต่พ่อกับแม่เธอ พ่อแม่ฉัน ก็คงไม่ยอม เธอน่าจะรู้!”
คนฟังผิวแก้มแดงเมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา อ้าปากต้องการจะเถียงกับเขาต่อ ทว่ามือถือกลับดังขึ้น นรีกานต์หลุบตามองเบอร์หน้าจอสีหน้าเครียดขึ้น ตัดสินใจกดรับสาย
“ค่ะแม่” เธอกรอกเสียง ชายหนุ่มชะงัก เงี่ยหูฟังในทันที
“แม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วนะ ทางป้าโสภาโทรมาบอกแม่”
“แม่คะ... นรีไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบจากคุณกวีเลยค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่วเบา
ปลายสายเงียบครู่หนึ่ง
“มันคงเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอกลูก แม่คงยอมให้นรีโดนกระทำโดยไร้ความรับผิดชอบไม่ได้ แบบนี้กวีไม่ได้ใจเหรอลูก”
“แต่ว่า.. คุณกวีเขาไม่ได้รักนรีเลยนะคะแม่!” หญิงสาวแย้ง
“มันไม่เกี่ยวกับความรัก แต่มันเกี่ยวกับความรับผิดชอบนะลูก แต่งงานกันลองศึกษากันดู ถ้าไปไม่รอดนั้นอีกเรื่องหนึ่ง แต่แม่... ไม่มีวันยอม ถ้างานแต่งไม่เกิดขึ้น!”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น “ค่ะแม่” จำต้องตบปากรับคำมารดาอย่างเสียไม่ได้
วางสายลงระบายลมหายใจ จังหวะนั้นหันมองเขา เห็นกำลังจ้อง เลยเมินหน้าทางอื่น
“บอกแล้วใช่ไหม ว่ามันเป็นไปไม่ได้!” เขาบอก แล้วขับเคลื่อนรถกลับไปยังบ้าน
นรีกานต์เปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าด้านใน โดยไร้คำพูดใดกับคนขับมาส่ง กวีวัธน์ยิ่งหงุดหงิด เมื่อเห็นอีกฝ่ายหมางเมินกันขนาดนี้ ทั้งที่ตนเอง พยายามทำความรู้จัก สาวเท้าตามเอื้อมมือหมายจับเรียวแขนคนตัวเล็ก กลับต้องหดมือกลับ เมื่อเห็นสายตาผู้ให้กำเนิดส่งมา
“หนูนรี ไปคุยกับป้าหน่อยได้ไหมจ้ะ”
นรีกานต์หยุดเท้า “คุณป้ามีอะไรเหรอคะ” ย้อนถาม เพราะรู้สึกเหมือนตนเองกำลังไม่สบาย
“ป้าคุยกับแม่หนูแล้ว เรื่องของหนูกับกวี”
หญิงสาวชะงัก สูดลมหายใจเข้าปอด เรื่องทุกอย่างมันประดังเข้ามา จนเล่นเอาเธอหัวหมุนเลย อยากมุ่งเป้าไปยังการสอบ เพื่อเกรดเฉลี่ยที่ทำให้พ่อกับแม่ภาคภูมิใจ แต่ตอนนี้มันกลับไม่ได้ดั่งใจสักเรื่อง
“หนูคุยกับแม่แล้วล่ะค่ะ และเข้าใจทุกอย่างแล้ว” เธอตอบตามตรง สีหน้าจริงจัง คงหลีกหนีเรื่องงานแต่งไม่ได้แล้ว ไม่อยากทำให้แม่ต้องเสียใจกับเรื่องนี้
โสภาพรรณพยักเพยิด “หนูเข้าใจดีแล้วใช่ไหมลูก”
“ค่ะ นรีเข้าใจดีแล้วค่ะคุณป้า”
“ถ้าอย่างนั้นหนูไปพักผ่อนเถอะลูก”
นรีกานต์ตั้งใจเดินเลี่ยง แต่กลับได้ยินเสียงเอะอะหน้าบ้าน สาวใช้ฉุดรั้งหญิงสาวหน้าตาสะสวย ทว่าเธอคนนั้นกลับไม่ยินยอม เดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ กวีวัธน์จ้องมอง เช่นเดียวกับหญิงกลางคนที่ยืนอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า
แขกไม่ได้รับเชิญหยุดยืนต่อหน้าทั้งสาม สายตาจดจ้องไปยังหญิงสาวในชุดนักศึกษา หน้าตาหมดจดงดงามไม่แพ้กับเธอเลยสักนิด ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสดเม้มแน่น หรี่ดวงตามองชายคนรัก
“คุณมาทำอะไรที่นี่ปา!” ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา
“ปาบอกแล้วใช่ไหมคะ ถ้าคุณไม่ติดต่อปาอีก ปาจะบุกมาที่นี่!”
“เลิกทำตัวไร้สาระ แล้วกลับไปซะ!”
- ผู้เขียน
