ตอนที่ 7 ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องการ
1144 คำ
ประตูปิดลง นรีกานต์โถมกายลงบนหมอนอีกครั้ง เจ็บใจทำไมต้องตกเป็นของเขาซ้ำสองด้วย เธอควรระวังตัวให้มากกว่านี้ ฉุกคิดได้รีบตรงไปยังประตู ปิดล็อกอย่างแน่นหนา คราวนี้เธอลงกลอนด้วย คงต้องติดต่อมารดาแล้ว เพื่อไม่ให้เรื่องมันเลยเถิดไปมากกว่านี้
กวีวัธน์กลับมาที่ห้อง หย่อนกายลงบนเตียง ทำไมรู้สึกอิ่มเอมอย่างประหลาด ยิ่งนึกถึงคนอีกห้อง ถ้าหากได้นอนกกกอดได้คงดี ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนชะงักเมื่อมือถือดังขึ้น เขาหยิบมาดูเบอร์หน้าจอ รู้ดีว่าใครโทรหาแต่เขาไม่อยากรับสาย ข้อความนับร้อยถูกส่งมา
ปาขอโทษนะคะ อย่าหายไปแบบนี้ได้ไหม ปาเป็นห่วงคุณมาก
คุณกวีเรามาคุยให้รู้เรื่องดีกว่าไหมคะ ปาทนไม่ไหวหรอกนะคะ ถ้าคุณจะทำเป็นไม่สนใจปาแบบนี้
ปาติดต่อคุณไม่ได้เลย จะให้ปาทำยังไงคะ บุกไปบ้านคุณเลยดีไหม
ปาจะไปหาคุณค่ะ ไม่ว่ายังไงปาก็ไม่ยอมเลิกกับคุณไปแบบนี้หรอกนะคะ!
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาไม่อาจยอมรับการกระทำของแฟนสาวได้ ตอนที่เดินออกมาตัดสินใจไปแล้วว่าต้องการเลิกรา ก็ให้มันจบไป ตนเองมีเรื่องหลายอย่างต้องทำ รวมถึงการรับผิดชอบต่อผู้หญิงอีกคนด้วย
ประตูห้องเปิดออก ร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวลงบันไดอย่างระมัดระวัง เธอไม่ต้องการเห็นหน้าใครบางคน สาวเท้าจนกระทั่งถึงห้องนั่งเล่น เจ้าของบ้านกำลังสนทนากันอยู่ ก่อนหันมอง
“หนูนรี!” โสภาพรรณเรียกแล้วเดินเข้ามาหา
เธอหันมาเผชิญหน้า สีหน้าซีดเผือด จนโสภาพรรณตกใจ ไม่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะทำให้ลูกสาวเพื่อน มีอาการแบบนี้
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก หน้าซีดเชียว วันนี้ไม่ต้องไปเรียนก็ได้ลูก ถ้าไปหนูจะแย่เอานะ”
“ไม่ไปไม่ได้หรอกค่ะ วันนี้หนูมีสอบ”
“ถ้าอย่างนั้นให้ลุงสมหมายไปส่งดีกว่านะ”
นรีกานต์อยากปฏิเสธ ไม่อยากให้คนอื่นมาลำบาก อีกอย่างเพื่อนที่มหาลัยคงมองกันเป็นทิวแถว แค่ที่เป็นอยู่ ก็แทบไม่เป็นอันเรียน กับการต้องคอยตอบคำถามบรรดาหนุ่ม ซึ่งมาขายขนมจีบ
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ นรีนั่งรถไปเองได้”
“อย่าปฏิเสธป้าเลย เมื่อกี้ป้าเพิ่งโทรคุยกับแม่ของหนูมาเอง ท่านบอกว่าจะเร่งเวลากลับเพื่อมาคุยเรื่องที่เกิดขึ้น”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท แม่คงรู้เรื่องนี้แล้ว ท่านคงดีใจ แต่ตัวเธอกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย ผู้ชายอย่างกวีวัธน์หยาบคาย ไม่สนใจความรู้สึกเธอเลยสักนิดเดียว อีกอย่าง ไม่เคยรู้เลยว่าเขา เลิกรากับแฟนสาวที่เป็นดาราดาวรุ่งหรือยังด้วยซ้ำ แล้วยังทำกับเธอแบบนี้ พอคิดแล้วนึกเจ็บใจเหลือเกิน
“ก็ได้ค่ะคุณป้า” เธอตอบรับเสียงเบา
นรีกานต์เดินมาถึงหน้าบ้าน รถจอดรออยู่แล้วเพราะเป็นคำสั่งของคุณป้า เดินมาถึงรถเปิดประตูหน้าขึ้นนั่ง เพราะไม่อยากทำตัวเป็นคุณหนู เลยคิดว่าตรงนี้เหมาะมากกว่า แต่เหตุการณ์กลับผิดคาด เมื่อที่นั่งเคียงข้างกลับไม่ใช่คุณลุงสมหมาย คนสวยหันมองดวงตาเบิกกว้าง
“ทำไมเป็นคุณ!” นรีกานต์ร้องถามลั่น สีหน้าตื่นตระหนก ตั้งใจเปิดประตูเพื่อออกจากรถ แต่มันกลับถูกล็อกไว้
“ทำไมต้องทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้นด้วย” เขาย้อนถาม แล้วส่งสายตามองไปยังใบหน้าสวยหวาน ของเจ้าสาวในอนาคต
“ออกไปเลยนะ ฉันไม่ไปกับคุณ!”
คนตัวใหญ่ขมวดคิ้ว ก่อนโน้มกายเข้าหา ทำเอาหญิงสาวชะงักสีหน้าตระหนก
“จะทำอะไร!”
“ถ้าไม่เลิกโวยวายจะจูบตรงนี้เลยคอยดู ไม่อายก็เอาสิ!”
มือบางยกผลักดัน “คุณควรอายบ้างนะ คุณลุงคุณป้าอยู่ในบ้านแค่นี้เอง!”
“ฉันไม่อายหรอกนะ ถ้าอายคงไม่ทำเหมือนเมื่อคืนหรอก”
คนฟังแก้มแดงขึ้นมา กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บแค้นในอก
“นั่งดีๆ จะออกรถแล้ว”
เธอเลือกนั่งเงียบ เหม่อมองวิวด้านนอกตลอดเส้นทาง ชั่วโมงต่อมารถเลี้ยวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย
“เรียนตึกไหน” เขาหันมาถาม
“จอดตรงนี้ก็พอค่ะ ไม่ต้องไปส่งถึงตึกหรอก”
“เรียนตึกไหน?” กวีวัธน์ถามย้ำอีกรอบ
สังเกตจากสีหน้า นรีกานต์เข้าใจได้ หากยังเฉไฉ อาจเกิดปัญหา
“เลี้ยวขวาข้างหน้า ก็ถึงแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงแข็ง
รถจอดตรงลานกว้างหน้าตึก หญิงสาวรีบเปิดประตูลง เพราะไม่อยากให้เพื่อนร่วมคณะมองมา แต่ทุกสายตากลับจ้องมอง เนื่องจากนรีกานต์เป็นดาวดังของมหาลัยเป็นทุกเดิมอยู่แล้ว ชายหนุ่มจ้องมองคนตัวเล็กเดินไปยังซุ้ม มีเพื่อนผู้หญิงเดินมาทักทาย รวมไปถึงเพศตรงข้ามด้วย
ชายหนุ่มกัดฟันกรอด พอเห็นภาพแบบนั้น กลับรู้สึกร้อนในอกขึ้นมา นี่เขาเป็นอะไร ทำไมมันถึงหงุดหงิดแบบนี้ นรีกานต์อยู่ในมหาลัย มีคนสนใจมากขนาดนี้เชียวเหรอ คงไม่แปลกหรอกมั้ง ก็สวยออกขนาดนั้น แต่ถึงยังไง เขาก็ไม่ยอมให้ไอ้หน้าไหนมายุ่งเด็ดขาด
ทว่าไม่ทันไร กลับเห็นชายหนุ่มหน้าตาดี เดินเข้ามา พร้อมถือแก้วชานมในมือ ส่งให้กับหญิงสาว มันทำให้เลือดในกายร้อน เปิดประตูลงจากรถในทันที เดินเข้ามาในซุ้มคณะ ท่ามกลายสายตาของนักศึกษามากมาย นรีกานต์ชะงักจ้องมองเขาแววตาเบิกกว้าง
“นรี.. พี่ลืมบอกครับ เย็นนี้พี่จะมารับนะ แม่บอกให้พี่มารับนรีไปทานข้าวนอกบ้านด้วยกัน” เขาโพลงขึ้นมากลางวง
หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น จ้องมองเขาแววตาเขียวขุ่น
“ทราบแล้วค่ะ คุณกลับไปเถอะค่ะ”
“โอเคครับ งั้นพี่ไปแล้วนะครับ คนดีของพี่” พูดจบเข้าเดินออกจากซุ้มคณะไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนนิ่งราวกับถูกสาป
นรีกานต์มองรถลับหายจากสายตา ด้วยความเดือดดาล เขาต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้ทำแบบนี้
“นั้นใครเหรอนรี!” เพลงพินเอ่ยถาม สีหน้าตื่นเต้น
“ลูกชายเพื่อนแม่น่ะ”
“หล่อลากเลย มีแฟนหรือยัง!”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่น่ะ”
“แหม.. ไม่สนิทมารับมาส่งกันแบบนี้ มันใช่เหรอจ๊ะ” เพลงพินแกล้งแซว
- ผู้เขียน
