หกโมงเช้า เสียงรถยนต์จอดเทียบ มนทิพย์ก้าวลงแล้วเดินเข้าด้านใน โดยมีโสภาพรรณและสามีคอยต้อนรับขับสู้อย่างดี มาถึงห้องรับแขก ทั้งสามนั่งลง โสภาพรรณกวาดตามอบรอบ ๆ เพื่อมองหาบุตรสาวตนเอง
“ยัยนรีไปไหนเหรอคะ” เธอถามหาบุตรสาว สีหน้าสงสัย
“นอนอยู่ในห้องค่ะ”
“อะไรกัน ป่านนี้ยังไม่ตื่นเหรอ ปกตินรีตื่นเช้า ถ้านอนแบบนี้ คงไม่สบายแน่เลย ฉันจะไปดูลูกสักหน่อยน่ะมน” เธอบอกเพื่อน สีหน้าเป็นห่วง
“ได้สิ”
โสภาพรรณ พาเพื่อนมายังชั้นบนหยุดยืนหน้าห้อง ง้างมือหมายเคาะ ทว่าประตูกลับเปิดออก ดวงตาผู้ใหญ่สองคนจ้องมองไปยังชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา มนทิพย์นิ่งอึ้ง เฉกเช่นเดียวกับกวีวัธน์ มองผ่านเลยไปด้านในเห็นคนบนเตียงกำลังหลับอยู่ โดยไร้อาภรณ์
“นะ...นี่มันอะไรกัน!” มนทิพย์ร้องถามเสียงสั่น
“ใจเย็นก่อนนะมน กวีบอกแล้วว่าจะรับผิดชอบ”
มนทิพย์มองลูก แล้วเลยไปยังบุตรชายเพื่อน ไม่น่าเหยียดหยามกันถึงเพียงนี้ ทำไมไม่ให้เกีย
