ทิวากรอ้าแขนรับลูกสาวตัวน้อยที่ไม่ได้เจอกันนานเกือบหกเดือน ในมือของน้องแพรวามีตุ๊กตาหมีที่เขาซื้อให้ก่อนออกเดินทางครั้งก่อน ใบหน้าเล็กดูไม่สดใสอย่างที่เคย แม้จะกอดเขาไว้แน่น แต่มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
“คุณพ่อไม่ได้เกลียดน้องแพรใช่ไหมคะ?”
“น้องแพร ทำไมหนูถึงพูดแบบนั้นล่ะลูก หนูโกรธที่พ่อไม่ได้ไปหาใช่ไหมคะ พ่อบอกแล้วไงว่าอยากไป แต่คุณแม่ยังไม่สะดวกค่ะ” ทิวากรเหลือบมองอดีตภรรยาที่ยืนทำหน้าไม่สบายใจอยู่ไม่ไกล สายตาของเธอมองไปยังกลุ่มผู้โดยสารที่ทยอยเดินตามกันมา สลับกับมองเขาและลูกอย่างกังวล
“น้องแพรรู้ค่ะว่าคุณแม่ยุ่งอยู่กับคุณลุง… คุณพ่อคะ ถ้าคุณพ่อไม่ใช่คุณพ่อ น้องแพรจะเรียกคุณพ่อว่าคุณพ่อได้ไหมคะ”
“น้องแพร หนูหมายความว่ายังไงคะ…” ทิวากรถามลูกสาวอย่างไม่เข้าใจนัก
“ก็คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไม่ใช่คุณพ่อ… แต่คุณลุงคือคุณพ่อค่ะ” น้องแพรวาหาวหวอดพลางชี้ไปยังเจ้าของร่างสูงที่กำลังเดินตรงมา และน
