“ถ้าฉันอยากจะกินกาแฟแค่อาหารพวกนี้ ฉันคงไม่ต้องเสียเวลานั่งรอเธอหรอก เดินเข้าออฟฟิศเลขาของฉันก็จัดการมาให้แล้ว และใจจริงจะให้ฉันกินไข่ดาวไปจนแก่ตายหรือไง ไม่รู้เหรอว่าฉันอยู่เมืองนอกเบื่อของพวกนี้ จนจะอ้วกออกมาเป็นขนมปังเป็นไข่อยู่แล้ว
เรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้จักคิดเองบ้าง ต้องให้บอกทุกคำหรือไง ไปทำอย่างอื่นมา ฉันให้เวลาเธอแค่ห้านาทีเท่านั้น ถ้าชักช้าสิ่งที่เธอยกมาจะมีสภาพเหมือนของพวกนั้น ไปซิ! จะมัวมายืนเซ่ออยู่ทำไมไม่ทราบ แถวนี้ไม่มีคนจะมาคอยปกป้องเธอได้หรอกนะ จำเอาไว้ด้วย!”
พิรุณญาเหลียวไปมองจันทภาเพียงครู่เดียว แล้วก็รีบเดินกลับไปทางเดิม จึงเห็นเพ็ญที่เพิ่งจะเดินมาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ ยืนแอบอยู่มุมห้องด้วยท่าทีหวาดกลัวในอารมณ์เจ้านายไม่น้อย แต่เพ็ญก็พยัยามควบคุมความกลัวแล้วเข้าไปในห้องอาหารเพื่อหมายจะเก็บเศษแก้ว
“ไม่ต้องเก็บ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่พิรุณญาเอง แล้วก็ขึ้นไปเอากระเป๋าคอม
