บทที่ 12 เผลอไผล (NCเบาๆ)
"มึงพูดอะไรเนี่ย เมาแล้วกลับห้องไป"
โยธินพยายามจะดึงตัววารีขึ้นเพื่อพาเธอกลับห้อง หากแต่หญิงสาวไม่ยอม ยื้อยุดเอาไว้ก่อนจะสวมกอดเขา
ร่างสูงเองก็เริ่มมึนๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เช่นกัน
"อยากอยู่กับมึง"
อาจด้วยความเมา วันนี้วารีถึงกล้าพูดสิ่งที่ใจคิดออกมาตรงๆ ได้ ถ้าเป็นเธอในแบบปกติ คำว่า 'เพื่อน' มันจะค้ำคออยู่ตรงคอหอย ทำให้ไม่เคยกล้าพูดอะไรตรงๆ เลยสักครั้ง
หมายถึง...ในด้านความรู้สึกล่ะนะ
"กูก็อยู่กับมึงตลอด"
"ไม่จริง" วารีเอ่ยเสียงเบา "ยิ่งมึงอยู่ใกล้ กูก็รู้สึกเหมือนมึงยิ่งไกลออกไป จนบางที...กูก็คิดนะว่า...แม่งอย่าใกล้กันเลย ถ้าใกล้...แล้วมันจะไกลแบบนี้"
เธอดึงชายเสื้อของโยธินเอาไว้แล้วเงยหน้าสบตากับเขาด้วยแววตาเศร้าสร้อย หัวใจของเขาอ่อนยวบ เมื่ออีกฝ่ายทำสีหน้าแบบนั้นใส่
"ไอ้วา คือกู..."
"ชู่..." วารีใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของเขา
หัวใจของโยธินเต้
