ตอนที่ 2
1475 คำ
ตอนที่ 2
“ถ้าพฤกษ์มีธุระด่วนก็ไปเถอะ” ถึงมี...ก็คงจะไม่ใช่เวลาคุยแล้วล่ะ
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่ไม่อยากนั่งฟังไอ้ผู้ใหญ่แต่ตัวแต่สมองเท่าเด็กอายุสามขวบพล่าม...โตเป็นควายแล้ว แต่ยังหาเรื่องเรียกร้องความสนใจอยู่ได้”
“มึงจะหาเรื่องกูใช่ไหมไอ้พฤกษ์”
“พอได้แล้วกันต์” ปฐมพรปรามน้องชายด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ วัยที่โตไม่ได้ทำให้กันต์ศักดิ์มีความคิดความอ่านเลย มีแต่จะเลือดร้อน มุทะลุ พาลพาโลหาเรื่องหาราวโดยไม่ฟังคำตักเตือนของใครๆ จนหลายคนเกิดความระอิดระอาใจ เลิกให้ความสนใจไป คงมีแต่เธอที่ยังพอจะพูดได้...ในบางเวลา ปฐมพรตวัดสายตาแวววาวมีโทสะไปมองน้องชายคนเล็ก
“พี่พรควรจะบอกไอ้เวรพฤกษ์มากกว่า...พี่เห็นไหมว่ามันด่าผม”
“ถ้ากันต์ไม่ไปเล่นงานพฤกษ์ก่อน พฤกษ์ก็ไม่โต้ตอบมาแบบนี้หรอกนะ”
ปฐมพรกัดฟันพูดเสียงราบเรียบ ถ้ากันต์ศักดิ์ไม่หยุดพูดจาทำร้ายพฤกษ์ให้เจ็บปวด เธอนี่แหละที่จะตักเตือนด้วยการเมินหน้าหนี ไม่ไถ่ถามหรือสนใจ ถ้าไม่ใช่ปีใหม่ที่เธอต้องการให้ลูกน้องที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจทำงานหนักจนเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งปี ได้ผ่อนคลายและสนุกสนานจากวงดนตรี และอาหารการกินที่สั่งเป็นพิเศษจากร้านอาหารในเมืองละก็...เธอจะไม่ทนกับการต้องเป็นคนกลางห้ามทัพสองพี่น้องแล้วล่ะ เพราะเธอเหนื่อยจนหมดไร้เรี่ยวแรงแล้ว
“เออ...เข้าข้างกันไป พิศวาสมันมาก เอาใจกันเข้าไป จะให้ผมไสหัวออกจากบ้านด้วยไหม” กันต์ศักดิ์ใส่อารมณ์กับพี่สาว ตวัดขาแกร่งพาดทับกันไว้ เบี่ยงกายเล็กน้อยแล้วเอนไปเบาะและพาดแขนไปตามความยาวของพนักเก้าอี้ไม้ มองพฤกษ์ด้วยสายตาเกรี้ยวกราดและจงเกลียดจงชัง
“พี่พรจะได้พาไอ้ลูก...”
“กันต์!” ปฐมพรทำเสียงดุใส่น้องชาย “อายคนอื่นเขาบ้างซิ เห็นไหม เขามองกันใหญ่แล้ว” หญิงสาวบอกให้รู้ว่ารอบกายมีทั้งหัวหน้าคนงาน แขกที่สนิทสนมกับครอบครัว รวมถึงลูกค้าที่ได้รับการเชื้อเชิญเริ่มที่เมียงมองมา
“ทำไมผมจะต้องอายด้วย คนที่ควรอาย น่าจะเป็น...” กันต์ศักดิ์ปรายสายตาไปมองพี่ชายต่างมารดาด้วยรอยยิ้มหยามเหยียด แต่ใบหน้าที่สะท้อนกับแสงไฟนีออนที่ประดับประดาไปทั่วงานกลับทำให้กันต์ศักดิ์ดูหล่อละมุนและมีเสน่ห์น่าค้นหา ก่อนที่เขาจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงที่มาใหม่
“รัตน์” กันต์ศักดิ์ร้องเรียกนารีรัตน์ที่มาถึงก็นั่งทรุดนั่งลงใกล้กับพฤกษ์ด้วยความปวดร้าวใจ
เกลียด...ไอ้บ้านี่ที่สุด เมื่อไหร่เขาจะสามารถกำจัดมันออกไปจากชีวิตได้เสียที
“เกิดอะไรขึ้นคะพฤกษ์ ดูท่าทางคุณไม่ค่อยดีเลย...มีใครพูดให้คุณไม่สบายใจอีกแล้วใช่ไหมคะ” ถามพฤกษ์แต่สายตานารีรัตน์กลับมองกันต์ศักดิ์ด้วยความไม่ชอบใจอย่างรุนแรง
“ใคร...ใครจะกล้าทำอย่างนั้นกันละรัตน์” กันต์ศักดิ์เอ่ยกับหญิงที่เขาถูกตาต้องใจอยากได้มาเป็นศรีภรรยา
“ฉันไม่ได้ถามนาย อย่ามาสะเออะ” นารีรัตน์ตวาดและถลึงตาใส่กันต์ศักดิ์ ก่อนจะเมินหน้าหนีเพราะไม่ชอบหน้าชายหนุ่ม
หน้ากันต์ศักดิ์ร้อนผ่าว ในหัวใจร้อนรุ่มเหมือนกับมีเปลวเพลิงไฟสุมอยู่ กรามหนาขบกัดจนแก้มตอบนูนเด่นขึ้นมา มองพฤกษ์อย่างเกรี้ยวกราดและโกรธแค้น ความเกลียดชังในตัวพี่ชายเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ
ผู้หญิงคนไหนจะชอบพฤกษ์เขาไม่คิดสนใจ ยกเว้นนารีรัตน์ที่ตอนแรกทำเหมือนสนใจเขา คบหาดูใจกันจนคนที่ได้เห็นนึกว่าเป็นแฟนกับ แต่ได้เจอได้ใกล้ชิดพฤกษ์เพียงแค่ไม่ถึง ก็บอกปัดเขาหน้าตาเฉย
การเลิกราไม่ทำให้เขาเจ็บหากแค้นจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดสดๆ เพราะนารีรัตน์ไปเลือกพฤกษ์...ไอ้ลูกชู้ ไอ้ตัวมารทำลายความสุขของเขาไปเสียทุกอย่าง ควงกันมาเยาะเย้ยเขา หน้าตาระรื่นยังกับปลากระดี่ได้น้ำ ไอ้ลูกชู้สะใจที่ได้ทำให้เขาเจ็บปวด
“ก็แค่บอกให้รู้...กลัวบางคนจะใส่ไฟ ทำให้ผมดูไม่ดีในสายตารัตน์ไง” ต้นเหตุที่ทำให้เขากับนารีรัตน์ต้องห่างกันก็คือไอ้ลูกชู้!
เห็นพฤกษ์มองนารีรัตน์ด้วยสายตารักใครแล้ว...ใจกันต์ศักดิ์ยิ่งร้อนรุ่มราวกับถูกเพลิงเผา
กันต์ศักดิ์มองหน้าพี่ชายต่างมารดาที่ทอดสายตารักใคร่ขณะมองนารีรัตน์ ไอ้บ้าพฤกษ์แค้นเขามาก ถึงคิดหักอกเขาโดยการรับรักนารีรัตน์ง่ายๆ ฮึ! คอยดูนะ เขาจะทำให้ทั้งสองคนเจ็บจนกระอักเลือดเลย
“ไม่มีใครทำอย่างนั้นหรอกกันต์ เราละชอบคิดมาก” หวังว่าคำที่เธอพูดไปจะสะกิดใจกันต์ศักดิ์ให้คิดได้ ไม่ใช่เพราะนารีรัตน์ใจโลเล แต่สาเหตุที่ทำให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ น่าจะตัวกันต์ศักดิ์นั่นแหละ
“อย่าไปสนผู้หญิงรักง่ายหน่ายเร็วอย่างแม่คนนั้นเลยกันต์ หน้าตาหล่อๆ พ่อก็รวยอย่างกันต์ จะหาผู้หญิงที่ทั้งสวย รวยและดีกว่าแม่คนนั้นได้ถมไป” ปฐมพรจับมือกันต์ศักดิ์บีบเบาๆ
“ไม่เข้าใจก็หุบปากบ้างนะพี่พร” กันต์ศักดิ์ตวาดปฐมพรด้วยความรำคาญ
ปฐมพรถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนอยากได้ เธอคือนางฟ้า แต่พอไม่ได้ดังใจ กันต์ศักดิ์สามารถสรรหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจให้เจ็บปวดได้เสมอ
“ว่าไงคะพฤกษ์ มีใครทำให้คุณไม่สบายใจใช่ไหมคะ” นารีรัตน์ถามพฤกษ์เสียงหวาน หากตวัดสายตาวาวจ้าไปมองไอ้คนปากเปราะอย่างเกลียดชัง
ไอ้ปากเสียกันต์ศักดิ์จะต้องหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจของพฤกษ์อีกแน่ ปากอวบอิ่มเบะออกอย่างเหนื่อยหน่ายและระอิดระอาใจ ไม่รู้เมื่อไหร่กันต์ศักดิ์จะมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่สักที ตอนที่มาจีบเธอก็เคยใช้ถ้อยคำที่ทำให้ไม่สบายใจอยู่บ่อยครั้ง คิดว่าเลิกกันไปแล้วจะเข้าใจ กลับยิ่งเป็นหนักกว่าเก่า
“เปล่า” พฤกษ์ตอบกลับสั้นๆ เขาเหนื่อยใจไม่น้อยเมื่อต้องรบรากับน้องชายทุกครั้งที่เจอกัน แม้พยายามหลีกหนีแล้ว แต่กันต์ศักดิ์กลับตามวอแวราวีจนบางครั้งเขาอยากจะต่อยให้ล้มคว่ำ
“ทำไมแกถึงไม่บอกไปละว่าถูก...” กันต์ศักดิ์เกือบจะพูดมึงกูตามคำพูดปกติที่เคยใช้กับพฤกษ์ออกไปแล้ว ดีว่าระงับเอาไว้ทัน สำหรับผู้หญิงตรงหน้า เขายังอยากที่จะรักษามารยาทเอาไว้บ้าง เผื่อวันหน้าเขาและเธออาจจะได้หันมาคบหากันอีก “ฉันประจาน เรื่องที่แกเป็นลูก...ชู้”
“แหม...เรื่องตั้งแต่ปีมะโว้ ยังอุตส่าห์ขุดเอามาพูดอยู่ได้ แต่ที่ทำอยู่ นอกจากประจานตัวเองแล้ว ยังบอกให้รู้วุฒิภาวะของตัวเองด้วยนะกันต์...ยังเป็นเด็กไม่รู้จักโต” หลายคนนินทาว่าเธอโง่ ที่เลิกคบกับชายหนุ่มที่จะเป็นทายาดของบ้านไร่พฤกษาสวรรค์ ไปคบกับลูกชังไม่มีวันที่จะได้ครองทรัพย์สมบัติอันมากมายมหาศาล แต่เธอคิดว่าตัดสินใจถูกแล้ว
ภายนอกกันต์ศักดิ์เป็นคนที่น่าสนใจ รูปร่างกำยำล่ำสันชวนมอง เค้าโครงหน้าที่รับกันตั้งแต่ดวงตา จมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากหนาสีแดงระเรื่อ สะดุดตาจนต้องเหลียวมอง แต่พอได้คุยกัน เลยรู้ว่าเขามีนิสัยแบบเด็กไม่รู้จักโต เจ้าคิดเจ้าแค้น การงานก็ทำบ้างไม่ทำบ้างแล้วแต่อารมณ์ อีกทั้งมีนิสัยขี้โอ่ ยามรักก็หวานจนไม่กลัวมดจะขึ้น แต่ยามที่ไม่ได้ดังใจต้องการอารมณ์ก็จะร้อน มุทะลุและโมโหร้าย ชอบทำให้เธอเจ็บตัวอยู่บ่อยๆ
แต่สำหรับพฤกษ์ ดูเหมือนชายหนุ่มจะหยิ่ง เพราะเป็นคนพูดน้อย ค่อนข้างเก็บเนื้อเก็บตัว แต่เมื่ออยู่ใกล้ชิดเข้าจริงๆ จะรู้ว่าชายหนุ่มเป็นคนอบอุ่น เข้าอกเข้าใจผู้อื่นและแอบมีมุมเหงาๆ เศร้าสร้อยเพราะขาดความรักความอบอุ่น นัยน์ตาสีนิลล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวงอนมีเสน่ห์ชวนให้อยากค้นหา เวลาที่เขายิ้มก็ชวนให้ใจละลายเลยทีเดียว แต่น่าเสียดายที่พฤกษ์มักจะทำหน้าเรียบเฉย แต่ไม่ว่าจะเป็นมุมไหน เขาก็มีเสน่ห์ทำให้เธอหลงรักจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น
- ผู้เขียน
