บทที่ 3 หรือหมอจะไม่มองหญิง (2)
1697 คำ
ยังไม่ทันจะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ คุณหมออังคณาก็ต้องกลับไปยังแผนกเพราะมีเคสที่ต้องตรวจ หญิงสาวพยายามเก็บความไม่พอใจภายใต้รอยยิ้มก่อนจะเดินหายไปทางลิฟต์
เซนส์ของเธอบอกว่า ผู้หญิงสองคนนั้นมีคนใดคนหนึ่งสนใจปอร์เช่ ไม่ยอมหรอกอุตส่าห์ทำดีกับชายหนุ่มมาตั้งหลายปี เธอจะไม่ยอมให้เขาหลุดมือไปเด็ดขาด
เธอไปศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมที่เมืองนอกได้เพียงเดือนเดียวกลับมามีคนจ้องจะงาบปอร์เช่แล้ว ถ้าไปเรียนต่อเฉพาะทางกลับมาอีกครั้งชายหนุ่มไม่แต่งงานมีลูกเลยเหรอ
เห็นทีคงต้องระงับโครงการไปศึกษาหาความรู้ แล้วเอาเวลามามัดใจปอร์เช่ดีกว่า ตราบใดที่เธอยังไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเขาตรง ๆ เธอจะไม่ยอมถอยเด็ดขาด
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อดนตรี เป็นว่าที่ภรรยาของคุณหมอปอร์เช่ เรียกหนูว่า ดน ก็ได้ค่ะ” แนะนำตัวได้มั่นใจมาก ปอร์เช่ถึงกับหน้าตึงมองซ้ายมองขวากลัวคนอื่นจะได้ยิน ทั้งที่จริงคนทั้งโรงพยาบาลก็รู้หมดแล้วว่าหมอกำลังโดนเด็กสาวจีบ
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเท่านี้มาก่อน ส่วนใหญ่ฝากขนมฝากดอกไม้แต่โดนปฏิเสธนิ่ม ๆ ก็ไม่กล้าแล้ว แตกต่างจากรัมภาสิริโดนปฏิเสธไม่รู้กี่ครั้งแต่ไม่เคยท้อ
“คุณพูดอะไรแบบนั้น หัดมียางอายบ้างนะ”
เขากัดฟันกรอดจ้องเธอเขม็ง
“แรง” / “แรง” ดาวินกับระวีรำไพเอ่ยพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายก่อนจะหันมาสบตาแล้วพยักหน้า คิดเหมือนกันว่าสองคนนี้คือเนื้อคู่แน่นอน คนหนึ่งปากร้าย คนหนึ่งหน้าด้าน เหมาะสมกันมาก
“คุณ ๆ คุณว่าสองคนนี้เหมาะสมกันไหม” ระวีรำไพป้องปากถามดาวิน
“มาก เหมือนอะไรรู้ไหม ผีเน่ากับโลงผุ” สองคนหัวร่อต่อกระซิกเบา ๆ หลังจากประเมินสถานการณ์ของปอร์เช่กับรัมภาสิริ แต่ดาวินน่าจะเปรียบเทียบไม่ถูกเพราะผีเน่ากับโลงผุ หมายถึงคนหรือสิ่งของที่ไม่งามไม่ดี ไปจับคู่กับคนหรือสิ่งที่ไม่งามไม่ดีเช่นกัน หรืออาจจะถูกก็ได้เพราะคู่นั้นร้ายเหมือนกัน
“ทำไมต้องอาย หนูเป็นคนตรง ๆ คนทั้งโรงพยาบาลรู้กันทั้งนั้น หนูกำลังตามจีบคุณหมอ” เธอเชิดหน้าตอบ เอาอะไรมาอาย สมัยนี้แล้วถ้าอายก็อดมีผัวสิ ผู้ชายเหลือน้อยยังไม่พอ แอบไปชอบกันเองอีกต่างหากเหลือทำพ่อพันธุ์แค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์เอง
“จริงเหรอไอ้เช่ น้องคนนี้กำลังตามจีบมึง” ดาวินทำเป็นตาโตตกใจ แล้วยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเพื่อนสนิททำหน้าหงุดหงิดไม่พอใจ น้อยครั้งนักที่ปอร์เช่จะแสดงความรู้สึกให้คนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนหรือพี่น้องเห็น
เขาเริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้แล้วสิ หน้าตาก็น่ารักไม่เบาติดอยู่อย่างเดียวเจ้าเนื้อไปหน่อย ถ้าลดน้ำหนักสักสองถึงสามกิโลน่าจะดี
“จริงค่ะ พี่สาวของดิฉันกำลังตามจีบเพื่อนของคุณ”
“แล้วคุณเป็นใคร เพื่อนของน้องคนนี้เหรอ”
“เป็นน้องสาวค่ะ ฉันชื่อเสียงเพลง ระวีรำไพ อัครกอบกุล ยินดีที่ได้รู้จักคุณชื่อ...”
“ผมชื่อดาวิน พินพานิชไพพงษ์ น้องเรียกพี่ดาวินก็ได้”
“ค่ะ พี่ดาวินเรียกเพลงว่าเพลงก็ได้เหมือนกันค่ะ”
ระวีรำไพยิ้มตาหยีให้ดาวิน ชายหนุ่มยิ้มตอบแต่กลับไปจ้องหน้ารัมภาสิริตามเดิมทำให้น้องสาวเริ่มรู้สึกระแวง
คิดว่าเพื่อนของปอร์เช่กำลังสนใจพี่สาวของตนเองรึเปล่า ไม่ได้เด็ดขาดพี่เขยของเธอต้องเป็นหมอชื่อปอร์เช่เท่านั้น คนอื่นเธอไม่ให้ผ่านไม่ว่าจะดาวินหรือเฮียชิง
“กูไปก่อนนะ กูมีงานต้องทำ” ด้วยความไม่อยากทะเลาะกับรัมภาสิริ ปอร์เช่ตัดสินใจไปทำงานที่ค้างต่อถึงจะไม่มีคนไข้ให้ตรวจแต่เขามีงานบริหารต้องทำไม่ได้ว่างเหมือนที่เพื่อนเข้าใจ
“เดี๋ยวสิวันนี้มึงว่างไม่มีตรวจกูจำได้ อยู่คุยกันก่อนกูอยากรู้เรื่องมึงกับน้องคนนี้”
“ใช่ค่ะ อยู่คุยกันก่อนหนูก็อยากรู้ คุณผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร”
“เรื่องนี้ถามพี่ได้ครับน้องดนตรี พี่เป็นเพื่อนสนิทหมอนี่พร้อมให้คำตอบ”
“ดีเลยค่ะ แล้วตกลงเธอเป็นใคร”
รัมภาสิริตั้งใจฟังมาก วันนี้เธอต้องรู้ให้ได้ว่าคนสวยเมื่อสักครู่คือใคร
ปอร์เช่เอ่ยเสียงดุก่อนจะหันไปไล่เพื่อนสนิทให้กลับบ้าน โชคดีตอนนี้ไม่ใช่เวลาพักทำให้จำนวนคนในศูนย์อาหารค่อนข้างน้อยจึงไม่มีใครสนใจโต๊ะของพวกเขา
“เป็นใครก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ กลับบ้านได้แล้วไอ้ดาวิน”
“มึงอยากไปทำงานก็ไปสิ กูจะอยู่คุยกับสองสาว”
“จะคุยอะไร เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสิบนาที พวกคุณสองคนเองก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูว่างพร้อมฟังพี่ดาวินพูด”
“เพลงก็ว่างค่ะ พร้อมฟังเหมือนกัน”
“ส่วนกูก็ว่าง กลับร้านตอนไหนก็ได้ มึงรีบไปทำงานเถอะ”
“อยากอยู่ก็อยู่ เชิญ แต่พวกคุณสองคนระวังจะโดนมันหลอก”
คุณหมอลุกจากเก้าอี้แล้วหายไปทางลิฟต์ปล่อยให้เพื่อนสนิทนั่งคุยกับสองสาวอย่างออกรส
รัมภาสิริใจแป้วไม่น้อย หลังจากรู้ว่าคุณหมออังคณาเป็นหมอที่ทำงานอยู่ในแผนกเดียวกันกับปอร์เช่และยังมีดีกรีเป็นลูกสาวของผู้บริหาร
พยายามขายขนมจีบให้ปอร์เช่มาหลายปีแต่ไม่สำเร็จ สวย รวย การศึกษาดีขนาดนั้นชายหนุ่มยังไม่ชายตามอง หรือจริง ๆ แล้วเขาไม่มองหญิง
“เป็นอะไรไปครับ ทำไมน้องดนทำหน้าแบบนั้น”
“หนูกำลังคิดว่า คุณหมอปอร์เช่อาจจะชอบผู้ชาย”
“เฮ้ย! อะไรนะ เป็นไปไม่ได้ พี่สนิทกับมันมาก ถ้ามันชอบผู้ชายทำไมพี่จะไม่รู้”
“แต่ก็ไม่แน่นะคะ เพลงเห็นหลายคนแล้ว ชอบแบบไม่รู้ตัว”
“เราสองคนคิดมาก ไอ้เช่มันชอบผู้หญิงแน่นอน”
“แล้วทำไมคุณหมอปอร์เช่ถึงไม่รับรักคุณหมออังคณาล่ะคะ หนูว่าแปลก สวยขนาดนี้แต่ไม่สนใจ”
คิดวิเคราะห์แล้วมันจะเป็นเรื่องอื่นไปได้เหรอ ผู้หญิงสวย รวย เก่ง ครบเครื่องขนาดนั้นแต่คุณหมอสุดหล่อไม่ชายตาแล ไม่หวั่นไหวยอมรับรัก มันแปลกไปหน่อยไหม
ถ้าเขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งจริง คงไม่ปล่อยให้คุณหมออังคณารอนานขนาดนี้ บางทีดาวินอาจจะไม่รู้ว่าเพื่อนเปลี่ยนไปแล้ว
“มันยุ่งกับงานเลยไม่ได้สนใจใคร” ดาวินพยายามอธิบาย
ปอร์เช่ไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันอย่างแน่นอน ถึงมันจะไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่เรื่องอย่างว่าไม่เคยขาด ซื้อกินตลอดแค่ไม่ป่าวประกาศให้ใครรู้ ยกเว้น เพื่อนอย่างเขาที่รู้เห็นเพราะซื้อกินเหมือนกัน
“หรืออีกอย่างคือ ไม่มองหญิงจริง ๆ แต่พี่ดาวินไม่รู้” รัมภาสิริบอกตามความรู้สึกของตัวเอง
ปอร์เช่อาจจะไม่ชอบเพศตรงข้ามแล้วก็ได้ เพียงแต่ไม่กล้าจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง กลัวคนรอบข้างจะรับไม่ได้ หากเป็นอย่างนั้นจริงเธอจะทำอย่างไรดี
“เป็นไปไม่ได้ เชื่อพี่เถอะ เอาเป็นว่าพี่จะช่วยน้องดนจีบไอ้เช่เอง”
“จริงเหรอคะ ดีใจจังเพื่อนสนิทของหมอให้ความร่วมมือกับหนู”
“พี่ดาวินจะช่วยพี่สาวของเพลงฟรี ๆ เหรอ หรือว่ามีข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
ระวีรำไพหรี่ตาจับผิดผู้ชายตรงหน้า หัวคิ้วสองข้างแนบสนิทชิดกันด้วยความไม่ไว้วางใจ ถ้าดาวินจะใช้โอกาสนี้เข้าหารัมภาสิริเธอจะขัดขวางให้ถึงที่สุด บอกแล้วไงพี่เขยของเธอต้องชื่อปอร์เช่เท่านั้น เธอจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาทำลายแผนการของพี่สาวเด็ดขาด
“ไม่มีข้อแลกเปลี่ยน พี่อยากช่วยจริง ๆ เรามาแลกช่องทางการติดต่อกันเถอะ”
“เดี๋ยวค่ะ พี่ดาวินไม่ได้จะขอ แล้วมาจีบพี่ดนเองใช่ไหม”
“แล้วถ้าพี่จีบเราล่ะ ได้ไหม” ดาวินยิ้มมุมปากชักจะสนใจแม่สาวน้อยขี้หวงคนนี้แล้วสิ
ดูไปดูมาน้องสาวก็สวยใช่ย่อย รูปร่างบอบบางกว่าพี่สาวเล็กน้อยแต่ไม่ได้ต่างกันมาก น่ารักไปอีกแบบแต่ประเด็นคือเขาไม่ชอบกินเด็ก ยกเว้น เด็กมันน่ากินจริง ๆ แล้วคนตรงหน้าก็น่ากินมากด้วย
“ไม่ได้ค่ะ เพลงยังเด็กไม่พร้อมมีแฟน อีกอย่างพี่ดาวินก็แก่กว่าเพลงเยอะ”
“ไอ้เช่ก็แก่กว่าน้องดนเยอะ ไม่เห็นจะมีปัญหาเลย ใช่ไหมน้องดน”
“ใช่ค่ะ เรื่องอายุไม่ใช่ปัญหา แต่พี่ดาวินมั่นใจนะคะ คุณหมอไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ งั้นพี่จะถามมันให้ เอาคำตอบชัดเจนไปเลย แล้วถ้ามันบอกว่าชอบผู้ชาย น้องดนจะทำยังไงต่อ”
“นั่นสิ หนูจะทำยังไงดี ดูวี่แววแล้วคุณหมอน่าจะไม่มองหญิงจริง” ใบหน้าของเฮียชิงลอยเข้ามาในหัว เธอไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นเลย
หรือว่าเธอจะเข้าไปบอกคุณหมอปอร์เช่ตามตรง ขอให้เขาช่วยแต่งงานกับเธอหน่อยเพื่อความสบายใจของป้า เมื่อถึงเวลาเราค่อยหย่ากัน แต่ต้องหลังจากอายุเลยยี่สิบหกไม่อย่างนั้นป้าต้องหาสามีมาให้อีกแน่ สีหน้าเศร้าสร้อยของรัมภาสิริถูกบันทึกลงในโทรศัพท์จากนั้นดาวินก็ส่งให้เพื่อนดูพร้อมกับข้อความกำกับ
“ว่าที่เมียมึงกำลังถอดใจ คิดว่ามึงไม่มองหญิง”
- ผู้เขียน
