“น้ำหวาน เดี๋ยวฉันจะไปฮ่องกงนะเธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” คุณพอร์ชถามฉันขึ้นมาในเช้าวันจันทร์ที่ฉันกำลังจะเตรียมตัวไปสอบ
“ค่ะ” ฉันหันไปตอบเขาเท่านั้นเพราะตอนนี้กำลังเร่งรีบอยู่กับการแต่งตัว เกิดมาไม่เคยรนขนาดนี้เลย ไม่น่าอ่านหนังสือจนดึกดื่นเลยหวายเอ้ยวันนี้ตื่นสายจนได้
“รีบเหรอ ให้ไปส่งไหม” คุณพอร์ชถามทันทีที่ฉันคว้ากระเป๋าแล้วกำลังจะวิ่งออกจากห้อง
“ไม่ค่ะ เดี๋ยวหวานแว๊นไป” ฉันบอกเขาแค่นั้นก็วิ่งออกจากห้องทันที ไม่ทันได้มองหน้าเขาด้วยซ้ำขืนให้คุณพอร์ชไปส่งคงได้เข้าสอบตอนเที่ยงแล้วก็มี F วิชาที่สอบตอนเช้าไปด้วย รถติดจะตายเวลานี้ต้องพึ่งพี่วินเท่านั้น!
-เวลาต่อมา-
“มึง~ ทำได้ไหม” วาวาถามฉันในตอนที่เราเดินออกมาจากห้องสอบที่ทำอีหวานแทบสลบ เกลียดมากเลยทำไมต้องมีการสอบวะ ทำไมไม่วัดความรู้ในห้องเรียนใครตั้งกฎให้เอาความรู้จากหนังสือเล่มโต ๆ ชีทเรียนหลายสิบชุดคำบรรยายแปดล้านคำมาย่อไว้ให้เหลือสาม
