“หวาน...อยากได้อิสรภาพค่ะ”
“อะไรนะ?” ยัยงี่เง่านี่พูดอะไรออกมาวะ หรือว่าผมฟังผิด
“หวานอยากได้อิสรภาพค่ะ หวานไม่อยากเป็นเด็กคุณพอร์ชอีกต่อไป” น้ำหวานตอบผมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่สิ่งที่ผมได้ฟังจากที่คิดว่าฟังผิดมันกลับทำให้ผมอึ้ง
“เธองอนอะไรฉันอีกหรืองอนที่ฉันไปฮ่องกงนาน ไปดูของฝากก่อนไปจะได้หายงอน” ผมพูดออกมาทีเล่นทีจริง เชื่อเถอะยัยเด็กบ้ากำลังประชดประชันผมอยู่แน่ ๆ และสาเหตุหลักก็น่าจะมาจากการที่ผมหายหัวไปฮ่องกงตั้งสองอาทิตย์ แถมยังไม่ได้ติดต่อมาหาเธอเลยแต่ผมก็มีเหตุผลของผม
“หวานไม่ได้งอนอะไรคุณพอร์ชทั้งนั้นค่ะ สิ่งที่หวานพูดคือความต้องการของหวานจริง ๆ หวานตั้งใจอ่านหนังสือเอาเป็นเอาตายเพื่อให้ได้คะแนนดี ๆ ก็เพื่อมาขอรางวัลที่คุณพอร์ชพูดไว้ แล้วมันก็คือเรื่องนี้ที่หวานต้องการ” น้ำหวานรีบอธิบายให้ผมฟัง
ใบหน้าสวยตรงหน้าผมมีน้ำตาไหลออกมาระหว่างที่พูดพร้อมกับจ้องมองมาที่ผมด้วยแววตาที่มีแ
