“ฉันไม่เอาเงินหรอกน่า ฉันอยากได้ค่าอาหารเป็นอะไรเธอรู้ดี”
คุณพอร์ชหันมาพูดพร้อมด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์ของเขา นึกแล้ะว่าคำสัญญาของเขาต้องเชื่อไม่ได้ฉันก็เลยทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของเขาแล้วเดินไปชะเง้อมองคุณพอร์ชทำอาหาร เขาหยิบจับของสดออกมาจากตู้เย็นเยอะแยะเต็มไปหมด ดูท่าทางน่าจะทำอาหารเก่งพอตัวเลยล่ะ
“คุณพอร์ชชอบทำอาหารเหรอคะ”
“อื้ม รู้ได้ไง” คุณพอร์ชตอบแต่มือก็หยิบจับอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะไปหมด
“ก็เห็นมีของในตู้เย็นเยอะแยะเต็มไปหมด”
“เธอกลับห้องมาทำไมไม่ทำบ้างล่ะ ปกติตอนเย็นกินอะไร” เขาถามฉันกลับบ้าง ที่จริงก็ไม่ใช่ว่าฉันจะเป็นผู้หญิงที่ทำอาหารไม่เป็นหรอกนะ ทำได้แต่กินไม่ได้ อธิบายให้เข้าใจง่ายก็รสชาติหมาเมินนั่นล่ะค่ะตอนเย็นถ้าไม่กินมาจากมหาลัยอีหวานคนงามก็แวะซื้อของกินแถวคอนโดนี่แหละ
“หวานกินจากมหาลัยบ้าง แวะกินข้างทางบ้าง แต่ส่วนมากเป็นส้มตำข้างคอนโดค่ะ” ฉันบอกเขาด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจตามประสา
