“ใครบอกฉันจะไปส่งเธอ ฉันจะไปค้างต่างหาก”
หลังจากคำพูดนั้นของเขาทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบลง เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีกแม้แต่คำเดียวจนตอนนี้ที่มาถึงห้องเรียบร้อยแล้ว
“ไปอาบน้ำได้แล้วตัวเหม็นกลิ่นอาหาร” เขาพูดหลังจากที่ฉันเดินเข้าห้องแล้วก็มานั่งเอ๋อที่โซฟา เหม็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ ก็โต๊ะที่นั่งกินข้าวเมื่อกี้ดันใกล้กับเตาแต่ฉันไม่อยากอาบฉันพร้อมนอนตัวเหม็นที่โซฟาตัวนี้ หรือตรงพื้นห้องนี้ก็ได้
“หวานอาบนานคุณพอร์ชอาบก่อนก็ได้ค่ะ”
“อาบพร้อมกันเลยไหมล่ะ” คุณพอร์ชถามด้วยรอยยิ้มแล้วยักคิ้วข้างหนึ่งให้ฉัน อย่าถามอะไรแบบนั้นได้ไหมคนยิ่งใจไม่ดีอยู่ด้วย คืนนี้ต้องเสียตัวเสียซิงใช่ไหม หวานไม่พร้อม!
“หวานอาบนานจริง ๆ นะ รอนานห้ามมาบ่นนะคะ”
“อื้ม ถ้ารอไม่ไหวเดี๋ยวเข้าไปตามเองฉันมีกุญแจ”
ฉันมองหน้าเขาก่อนที่จะหลบสายตากวนประสาทคู่นั้น กวนจริง ๆ เลยเกิดมาเป็นคนแบบไหนกันนะ บางทีก็ดูหยิ่งบางครั้งก็ดูอบ
