“สวัสดีครับ” ผู้ชายคนนั้นทักทายตอบกลับยิ่งเป็นเครื่องยืนยันว่าคนที่ยืนข้างฉันชื่อ พอร์ช! แล้วเสี่ยลุงพอร์ชที่ฉันเจอคนนั้นคือใคร หรือชื่อเขาสองคนเหมือนกัน?
“คุณพอร์ชจะรับของที่สั่งเลยไหมคะหรือจะให้จูลี่ส่งไปที่คอนโด” พี่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มถามเสียงใสก่อนที่จะหันมาก้มหัวให้ฉันพร้อมกับยิ้มให้เป็นการทักทาย
“ครับ เดี๋ยวผมขอเอาส่วนหนึ่งไปก่อนที่เหลือค่อยส่งไปแล้วกัน” อีตานั่นตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนที่จะหยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วควักบัตรเครดิตยื่นให้พี่ผู้หญิงที่ชื่อจูลี่
“ได้ค่ะ เชิญคุณพอร์ชกับน้องรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวจูลี่จัดการให้ค่ะ” พี่จูลี่บอกแล้วก็เดินไปยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ส่วนไอ้ผู้ชายหน้าหล่อที่ตกลงว่าชื่อพอร์ชแต่ไม่รู้ว่าพอร์ชไหนก็เดินไปนั่งที่โซฟาสุดหรูมุมหนึ่งของร้าน ส่วนฉันน้องน้ำหวานคนงามก็ค่อย ๆ เดินตามไปนั่งลงที่โซฟาอีกตัว
“ตกลงว่า...” ฉันเอ่ยปากพูดขึ้นเบา ๆ แต่อีตานี่
